“Als ik wil opstaan, moet ik oma roepen”
Pechvogel AMAURY CAPIOT herstelt, na jaar inactiviteit, van heup- en sleutelbeenbreuk
De Membruggerweg in ’s Herenelderen. De gordijnen in het huis van de opa en oma van Amaury Capiot zijn nagenoeg hermetisch dichtgetrokken. Binnen zit hun koersende kleinzoon roerloos voor zich uit te staren in een verduisterde ruimte. Capiots zware tuimelperte in de tweede etappe van de Baloise Belgium Tour is intussen dik een week oud. “Van mijn sleutelbeenbreuk en klaplong heb ik nagenoeg geen last. Het is mijn gebroken heup die me immobiel maakt. En die hersenschudding is zowaar nog het meest vervelend. Ik verdraag geen licht of geluid en als ik rechtsta begint alles te tollen.” Amaury Capiot (Sport Vlaanderen-Baloise) is bezig aan zijn vierde profseizoen. Zijn beste tot dusver. Tweede in Nokere Koerse, zesde in Brugge-De Panne. Tel daar nog vijf dichte ereplaatsen bij en je snapt meteen waarom Amaury, na een absoluut horrorjaar - Capiot koerste in 2017 nagenoeg niet omwille van drie knieoperaties - alweer bij vier WorldTour-ploegen op de radar stond.
“Voor de Baloise Belgium Tour zag het er op dat vlak heel goed uit”, knikt Capiot. “Met één ploeg was ik zelfs al bijna rond. Twee teams wilden nog eventjes afwachten tot na de Ronde van Luxemburg en het BK vooraleer concreter te worden. Ik moest de komende weken nog één extra adelbrief kunnen voorleggen en alles zou in een stroomversnelling komen, zo vertelde mijn manager Billy Reynders me. Maar het heeft niet mogen zijn. Momenteel kan ik niet meer doen dan geduldig blijven en hopen dat die ploegen interesse blijven tonen.”
HOE IS DE VAL TOT STAND GEKOMEN?
“Ik kreeg naar verluidt een
tikje van De Bondt”
“De etappe startte in Lochristi en na een lus van 20 km volgde ter hoogte van de startlijn een tussensprint. Omdat mijn ploeggenoot Aimé De Gendt dat nevenklassement aanvoerde, besloot ik de sprint voor hem aan te trekken. Tot 300 meter van de streep verliep alles volgens plan. In een bocht liet ik het gat vallen voor Aimé waarna het mijn bedoeling was om punten af te snoepen van zijn concurrenten. Omdat ik Dries De Bondt (Veranda’s Willems-Crelan) voelde aandringen van achteruit, besloot ik hem wat op te vangen. Ik hield mijn hoofd naar beneden en stak het tussen mijn schouders om een meer aerodynamische houding aan te nemen. Plots voelde ik mijn voorwiel onder me uit schieten en werd het de lucht in gekatapulteerd. Wat was er gebeurd? Ik had zelf geen idee. Volgens renners van Telenet-Fidea heeft De Bondt me een tikje uitgedeeld waardoor ik mijn evenwicht verloor. Dennis Coenen (Cibel-Cebon) bevestigde dat trouwens achteraf.”
HOE ZWAAR WAS DE SCHADE?
“Ik lag er roerloos bij, simpelweg omdat ik niet kon bewegen”
“Ooggetuigen vertelden me dat het geen fraai beeld was om me daar zo roerloos te zien liggen op het asfalt. De reden was simpel: ik kon me gewoonweg niet bewegen. Ik voelde meteen dat ademhalen moeilijker ging. Er weerklonk zelfs een soort reutel. Het gevolg van mijn klaplong. De toegesnelde koersdokter stelde onmiddellijk de breuk van mijn linkersleutelbeen vast. Toen hij me vroeg op te staan, lukte dat niet. Ze hebben me letterlijk van straat moeten opvissen. In het AZ Sint-Lucas in Gent konden ze aanvankelijk geen breuk in mijn heup detecteren. Pas na een CTscan was de fractuur zichtbaar. Daags nadien hebben ze mij gelijktijdig aan mijn sleutelbeen en heup geopereerd. Het gewricht in mijn linkerbeen wordt momenteel samengehouden door een pin van een 27-tal centimeter – die bijna mijn bekken raakt - en een plaatje dat met drie schroeven is vastgezet. Na twee jaar moet alles er weer uit.”
Eenmaal breuken geheeld zijn, kan je aan de weg terug beginnen timmeren. In dat opzicht is het soms beter om iets te breken
HOE LANG DENK JE TE REVALIDEREN?
“Volgens de artsen moet ik rekening houden met vijf à acht weken revalidatie. Momenteel zou ik al op de hometrainer mogen trainen. Maar dat is onmogelijk. Ik kan nog niet fatsoenlijk zitten en ook die hersenschudding, die vier dagen geleden de kop op stak, gooit roet in het eten. In
“Door die hersenschudding loopt herstel vertraging op”
Ik ben in goede handen hier bij mijn grootouders. Moet ik opstaan? Heb ik iets nodig? Dan hoef ik maar te toeteren
mijn hoofd moet eerst alles weer oké zijn vooraleer ik op de hometrainer kruip. Hoewel alles netjes verduisterd blijft, is het hier naar mijn gevoel nog niet donker genoeg. Tv kijken lukt niet, dat zou het alleen maar erger maken. Er zit niets anders op dan in mijn eigen gedachten verzonken voor me uit te staren. ’s Nachts slaap ik slecht. Deels door het warme weer, deels door alle ongemakken. Het voordeel van die slapeloosheid is dat ik zonder problemen overdag kan wegdommelen in de zetel. Dan zijn er weer enkele uren gepasseerd. Ik ben in goede handen hier bij mijn grootouders. Moet ik opstaan? Dan is een helpende hand nabij. Heb ik iets nodig? Dan hoef ik maar te toeteren. Je zal merken dat mijn oma goed geconditioneerd is… (neemt een WK-gadget in de vorm van een colaflesje en blaast erop. Inderdaad, vijf seconden later zwaait de deur al open, nvdr.) Oudere mensen hebben al eens gehoorproblemen, maar dit geluid kan je onmogelijk niet gehoord hebben, nietwaar?” (lacht)
WANNEER ZIEN WE JE TERUG IN HET PELOTON?
“Hoop stiekem begin augustus mijn rentree te maken”
“Zoals je merkt, laat ik de moed niet zakken. Positief blijven is de boodschap. Vorig jaar, toen ik sukkelde met mijn knieën, was de situatie veel vervelender. Je bleef lange tijd in het onwisse over de oorzaak van de problemen. Met deze blessure is het duidelijk wat er scheelt. Eenmaal de breuken geheeld zijn, kan je aan de weg terug beginnen timmeren. In dat opzicht is het soms beter om iets te breken. Op het moment dat ik naar het ziekenhuis werd afgevoerd, was ik in mijn hoofd alweer bezig met mijn herstel. Midden augustus hoop ik mijn rentree te maken. Maar dat is ruim geschat. Ik hoop eigenlijk begin augustus opnieuw deel uit te maken van het peloton. Normaal gezien ben ik iemand die snel weer de conditie te pakken heeft. Ik trek me ook op aan de gedachte dat velen in september alweer wat minder zijn, terwijl de curve bij mij dan weer in stijgende lijn zou moeten gaan. In het najaar wachten nog tal van wedstrijden die me moeten liggen, Brussels Cycling Classic, Parijs-Tours… Vandaar dat ik blijf hopen om voor het eind van dit seizoen alsnog een stekje bij een WorldTour-team te bemachtigen. Enkel de komende weken beloven mentaal zwaar te worden. Ik had het BK in Binche namelijk met een vette rode stift omcirkeld. Die aankomst lag me wel. Dat bewees ik ook al in de Binche-Chimay-Binche-editie van 2016, toen ik er vijfde eindigde na Démare, Stybar, Roelandts en Van Avermaet. (zucht) Voor het tweede jaar op rij kan ik niet om die tricolore trui strijden, dat steekt toch wel een beetje. In vier jaar heb ik geen enkel prof-BK uitgereden. Ook al omdat ik nog maar tweemaal heb kunnen starten. Ik weet het: ik ben 24 jaar, mijn profcarrière is nog pril. Maar als ze één iemand al op de proef hebben gesteld, dan ben ík het wel.”