Fietsostrade

Het heet dat de fiets koning is in Hasselt. Daar kan (en mag) ik gelukkig van meespreken, want ook deze mens pedaalt graag. Enerzijds omdat het een lust en een plezier is en anderzijds omdat het moet nu er geen bussen meer rijden in Kiewit-Heide. Met de auto naar de stad karren, is al lang geen optie meer wegens niet echt welkom. We fietsen dus dat het een lust is. Maar om te fietsen, heb je ook een fietspad nodig. Op de meeste wegen is er een duidelijke scheiding die mogelijke verwarring tussen tweeen meerwielers moet uitsluiten. Dat geldt tot op de kleine ring. Wie zich daarbinnen begeeft, kan maar beter uitkijken. De binnenstad wil zich dan wel fietsvriendelijk noemen, de wandelende klant blijkt nog altijd koning te zijn. Sprekend voorbeeld is de Demerstraat en dan vooral bij mooi slenterweer.

Zigzaggend

baant

de

shoppende

medemens, al dan niet met de handjes gekoppeld, zich een weg van etalage naar uitstalraam. Geen enkele slenteraar heeft er enige notie van dat de straat ook voor andere soorten weggebruikers is aangelegd. Daar wringt misschien wel het schoentje: het doortrekken van de scheiding voor tweewielers en voetgangers in de binnenstad. Nog teveel wandelaars gaan ervan uit dat de fietsers daar niets verloren hebben. Sommigen laten dat duidelijk merken met afkeurende blikken. Anderen durven zelf hardop te vragen ‘of dat wel toegelaten is om hier te fietsen’. Het slalommen in de winkelstraten heeft ook voordelen: je doet er enorm veel rijvaardigheid op dankzij de wandelende medemens. Maar voor veel dankbaarheid is er geen ruimte en tijd want net dát is er niet voor de fietsers. Die heeft eerder ogen en oren te kort om het loopgedrag van de voetgangers in te schatten.