Trump door de ogen van The New York Times
Vanaf vanavond is op Canvas te zien hoe Donald Trump de journalistiek op z’n kop heeft gezet. De makers van de vierdelige documentaire ‘The Fourth Estate’ speelden anderhalf jaar lang een vlieg op de redactiemuur van The New York Times, door de president zelf uitgeroepen tot zijn grootste vijand.
De documentaire, mede betaald door een aantal openbare omroepen waaronder de VRT, is een goed middel om je geheugen op te frissen over het nooit eerder vertoonde parcours dat Donald Trump al heeft afgelegd. Het begint op 20 januari 2017 met de inauguratie van Hillary Clintons challenger die verrassend president is geworden. De redactieleden van The New York Times kijken vanuit hun grijze kantoren naar de uitzending op CNN. Na Trumps speech, waarin hij oreert dat het afgelopen is met ‘de Amerikaanse slachting’, merkt hoofdredacteur/directeur Dean Baquet enthousiast op: “What a fucking story!” En hij jaagt zijn manschappen op: “Go, go go!”
Sick People
De eerste aflevering gaat over de eerste honderd dagen van Trumps ambt en er gaat haast geen dag voorbij of de president zorgt, gewild of ongewild, voor nieuws. Ze ontdekken banden tussen het Trumpteam en Rusland, moeten zich tegenover hun lezers en de wereld met gedegen journalistiek weren tegen Trumps beschuldigingen aan het adres van de “sick people” en moeten ook zijn krankzinnige oprispingen checken, zoals de beschuldiging dat Obama zijn telefoons liet afluisteren.
Circus stopt nooit
Het is fascinerend om te zien hoe de verslaggevers zich uit de naad werken om de nieuwe president bij te benen en meegezogen worden in een alsmaar versnellende draaikolk van nieuws. En wat zijn ze teleurgesteld als grote concurrent The Washington Post met een scoop wegloopt. Circus Trump never stops. “Ik ben zó moe, maar ik weet niet meer hoe ik moet stoppen”, zegt reporter Maggie Haberman, die al twintig jaar over Trump schrijft. Zij was societyjournalist in de tijd dat Trump zijn vastgoedimperium uitbouwde en daar plukt ze nu de vruchten van, want het gebeurt dat de president haar opbelt. Het is een van de paradoxen in zijn mediagedrag. Hoezeer hij een groot deel van de media ook haat, hij is meer toegankelijk dan Obama of Bush.
De camera volgt de journalisten ook buiten hun werk, wanneer ze even de tijd hebben om met hun kinderen bezig te zijn of met de hond te gaan wandelen. Maar de indruk die je krijgt is toch dat werken bij The New York Times een hondenbaan is. Ie- dereen loopt er constant met de smartphone in de hand en een deadline bestaat niet meer want op internet wordt continu een race gelopen met breaking news.
Winst
Nog een paradox is dat Trump The New York Times ondanks zijn beschuldigingen commercieel alleen maar vooruithelpt. De winst van het bedrijf lag het eerste kwartaal van dit jaar twee derde hoger dan in 2017. Minder leuk is dat de opbrengst van advertenties, net als bij andere kranten in zowat de hele wereld, schrikbarend terugloopt. Redacties moeten inkrimpen en online op zoek gaan naar een nieuw verdienmodel. In de tweede aflevering zijn we getuige van een werkonderbreking door de vakbond: er hangen afvloeiingen en ontslagen in de lucht, vooral van eindredacteurs. De directie heeft zeven gehuurde verdiepingen in de enorme building geschrapt en wil inzetten op verslaggevers en onderzoeksjournalisten.
De minder leuke kanten worden dus ook getoond, bijvoorbeeld wanneer een van de journalisten wegens Weinsteinachtige praktijken op non-actief wordt gezet. Het is nog wachten op een tweet met het finale oordeel van Trump.