Niet in mijn naam
“In mijn naam heeft hij in elk geval niet gesproken.” Met deze zin heeft Open Vld-fractieleider Patrick Dewael staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken gisteren in de Kamer de mantel uitgeveegd. “Ministers spreken altijd namens de regering, nooit in persoonlijke naam”, wees de liberaal Francken nog terecht, na diens straffe uitspraken in de marge van de mislukte Europese top dinsdag in Luxemburg. Daar had het N-VA-kopstuk gezegd dat het terugsturen van bootvluchtelingen – de zogenaamde push backs – weer mogelijk moeten worden en dat artikel 3 van het Europees Verdrag over de Rechten van de Mens (verbod op foltering) daarvoor op een of andere manier moet worden omzeild. Als Europa het migratieprobleem niet krijgt opgelost, zou de Europese Unie volgens Francken binnen vijf jaar zelfs niet meer bestaan. Wat beweegt een uiterst intelligent man als Theo Francken ertoe om zijn premier en coalitiepartners elke keer opnieuw te schofferen? De reden is simpel: verkiezingen. Als Vlaamse halfgod weet Francken dat er nog heel wat marge is om het harde N-VAstandpunt inzake asiel en migratie in de regering te smokkelen. Als geen ander weet hij het buikgevoel van menig Vlaamse kiezer te raken, met inhoud maar vaak ook met populistische uitspraken die je eerder aan de toog van een volkscafé verwacht. N-VA-kroonprins Theo beseft maar al te goed dat hij ongegeneerd kan aanvallen, zonder veel angst voor een tegendoelpunt. Zijn verwijdering uit de regering is immers het tegendoelpunt dat CD&V, Open Vld en MR niet willen scoren. Dat zou leiden tot vervroegde verkiezingen met krantenkoppen als ‘Theo is God’ tot gevolg.
We hebben te doen met premier Michel. Pas vijf maanden geleden las hij zijn staatssecretaris de levieten over diens harde communicatie. Toch raken beide toppolitici niet uit hun vicieuze cirkel: als Francken weer eens een harde uitspraak doet “om de kiezers van het Vlaams Belang te krijgen”, zoals Patrick Dewael dat openlijk stelde, kan de premier dit enkel ontkrachten met cijfers die het humane en rechtvaardige asielbeleid van zijn regering onderstrepen. Dit doet de VB-kiezers dan weer steigeren, waarna Francken nog harder moet uithalen om hen te verleiden.
De enige mogelijkheid om de Franckenschade te bepreken, is dat de premier het asiel- en migratiedossier naar zich toetrekt en dat de coalitiepartners niet langer meegaan in Franckens polemische veldslagen. Heel wat Open Vld’ers propaganderen dit. Maar dat was ook gisteren buiten Patrick Dewael gerekend. Van een liberaal die humaniteit uitademt, die extreemrechts altijd vanuit een oprechte afkeer heeft bekampt, die Filip Dewinter ooit “onversneden fascisme” verweet en die zelfs een boek schreef over de gevaren van het Blok, mag en kan je dit niet verwachten.
Wat beweegt een uiterst intelligent man als Theo Francken ertoe om zijn premier en coalitiepartners elke keer opnieuw te schofferen? De reden is simpel: verkiezingen