“Weekends zijn hier altijd beetje vakantie”
BOSTON - Een weekend, meer tijd hadden Elke Vranken en haar man Jan niet nodig om te beslissen of ze al dan niet naar Boston zouden verhuizen. Een jaar na de grote oversteek vinden ze het nog altijd de juiste keuze. “Het is een ‘once in a life time’-opportunity”, zegt Elke. Zij werkt op het hoofdkantoor van Bose terwijl hij voor de kinderen zorgt en vrijwilligerswerk doet. “Na een jaar hebben wij het nog steeds heel moeilijk met de grote kloof tussen arm en rijk. Sommige mensen hebben gewoon niet het geld om hun kleuters naar school te sturen. Jan werkt hier mee aan een model om pre-school voor iedereen mogelijk te maken.” Ook op andere vlakken is het koppel pionier. “Kinderen met een elektrische fiets en kar er achter naar school brengen. Dat hadden ze nog nooit gezien,” lacht Elke.
een vrijdagavond ergens in november 2016 werd Elke Vranken nog even het kantoor van haar baas binnengeroepen. Of ze geïnteresseerd was in een job in het hoofdkantoor van Bose in de buurt van Boston?
Wat denk je dan als je naar huis rijdt?
“Pfff. Hier komt toch niets van. Dat kunnen we niet doen met twee kleine kinderen. Maar zowel Jan als ik lieten het idee groeien. En voor het zondagavond was, waren we het er over eens. Dit moesten we doen.”
Een verhuis naar Amerika met twee kleine kleuters lijkt me nu niet meteen simpel?
“We hebben het daarom ook weloverwogen aangepakt. Met ons twee gingen we een kleine week op prospectie en zochten we een huis. We vonden er eentje in een community waar ook een zwembad en sportvoorzieningen zijn. De verhuis zelf was een gigantische onderneming. Het visum in orde maken, een huurder vinden voor ons eigen huis in het Leuvense, kijken wat wel en wat niet mee kan in de valiezen en wat met de container kan worden verscheept. Gelukkig heeft Bose ons ondersteund en ben ik intussen al meer dan de helft van de zorgen vergeten.”
In augustus vorig jaar ben je beginnen werken. De kindjes moesten toen naar school?
“Ja, in september. Ik had ze vooraf al wat Engelse woordjes geleerd. Maar veel waren er dat niet. Ik weet nog heel goed dat Jan die eerste schooldag tegen mij zei: ‘Zo moet het zijn als ze ons in China droppen.’ De eerste dagen hebben onze kinderen blijkbaar geen woord gezegd. Tot er ineens een jongetje naar de juf liep en verwonderd meldde: ‘Wout talked’. En nu, bijna op het einde van het schooljaar, hoor je ze in het Engels tegen elkaar tetteren. Kinderen zijn zo snel weg met alles.”
Verschilt jullie leven in de VS veel van dat in België?
“Het grote voordeel voor ons is dat Jan op zijn werk ouderschapsverlof en tijdskrediet heeft kunnen opnemen. Hij zorgt voor de kinderen en het huishouden terwijl ik ga werken. En zo hebben wij in het weekend ook echt vrij. Moet er niet meer snel naar de winkel worden gegaan of de was en plas gedaan. Daarbij komt nog dat in zo’n community het gras door anderen wordt gemaaid en in de winter de sneeuw wordt geruimd.”
Lekker veel vrije tijd dus?
“Nu we hier toch zijn, proberen we zo veel mogelijk van de regio te bezoeken. Elk weekend gaan we ergens anders naartoe en proberen we te genieten van de prachtige natuur. Zo voelt elk weekend een beetje als vakantie. Intussen hebben we al zoveel bezocht dat mijn Amerikaanse collega’s aan mij komen vragen wat er zoal te doen is. Ik ben zo’n beetje de toeristische dienst van het kantoor.”
Nu we het over werken hebben. Is het anders werken?
“Efficiënt werken is hier een ongekend begrip en dat is bij mij op het werk niet anders. Het liefst wordt er met zo veel mogelijk mensen zo lang mogelijk vergaderd, zonder actie te ondernemen. En daar heb ik het soms wel moeilijk mee. Ik ben een vrouw die graag snel actie onderneemt.”
‘Crazy European’, zie je ze denken als ik het licht op kantoor uitschakel
Elke Vranken
Zijn er nog opvallende verschillen?
“Heel veel. Met hun ecologische voetafdruk zijn ze hier totaal niet bezig. Op het werk het licht uitschakelen, doet niemand. Alleen ik als ik het kantoor als laatste buiten ga. En dan noemen ze mij ‘crazy European’. Of wegwerpbekertjes. Telkens als ze water, koffie of een of andere gekleurde suikerdrank gaan halen, nemen ze een nieuw bekertje met daar boven op nog vaak een plastic dekseltje. Ikzelf breng altijd een flesje van thuis mee en vul dat bij. En als ik dat eens vergeten ben, vul ik de hele dag dezelfde beker bij.”
Jullie zijn duidelijk trendsetters. Op jullie blog staat te lezen dat jullie het enige gezin zijn dat met de fiets naar school gaat.
“Wij hebben een auto en een elektrische fiets met fietskar. Daarmee brengt Jan de jongens naar school. Die eerste keren waren er veel verbaasde blikken. Veel Amerikaanse ouders gaven gewoon toe dat ze nog nooit een elektrische fiets hadden gezien. Iedereen komt daar nog met van die grote bakken naar school en laat liefst de motor draaien terwijl ze de kinderen aan de schoolpoort afzetten. Onze jongens vinden het te gek dat ze zoveel bekijks hebOp
ben. En stiekem hopen we nu dat meer ouders dit gaan doen. Dat zou pas sjiek zijn.”
Wordt er daar in Boston eigenlijk evenveel over Trump gepraat als hier in België?
“Een gouden tip voor wie naar de VS komt: praat nooit over politiek. Hier zijn evenveel mensen voor als tegen Trump. Ook in het naar Amerikaanse maatstaven linkse Massachusetts. Ze kijken hier heel anders tegen de wereld aan dan wij in Europa. We moeten toch altijd een beetje terughoudend zijn vooraleer daar kritiek op te geven.”
Hoe bedoel je met anders?
“De kloof tussen arm en rijk is schrijnend. Maar langs de andere kant zijn ze hier wel goed in het integreren van mensen. Een voorbeeld zijn de werknemers in de supermarkt. Daar heb je naast de kassierster ook iemand die je zakken inpakt. Voor sommige mensen is dat het enige werk dat ze aankunnen. De werkloosheid in Amerika is daarom een stuk lager dan in België. Maar veel van die jobs zijn mensonwaardig en vaak onderbetaald (ook de job van leerkracht).”
Over winkelen gesproken. Geen problemen gehad met gezond en evenwichtig eten te vinden?
“Het zijn andere merken. Dus het was even zoeken naar wat wij lekker vonden. Maar dat lukt intussen wel. Zelfs met brood. Al hebben we lang moeten zoeken naar een bakker die niet van dat zacht sponsbrood bakt. In het begin dat we daar gingen, bakte hij vijf tot zes ‘Europese’ broden. Maar intussen zit dat segment volgens onze bakker in de lift. En dat allemaal door een Europees gezin dat op zoek ging naar goed brood.”
(lacht)
Hoe ziet jullie toekomst in Boston er uit?
“Plan A is om hier twee jaar te blijven. Misschien plakken we er nog een derde jaar aan vast. Maar dan is het wel de bedoeling om terug naar België te komen. De kinderen worden ouder en schoolplichtig. En hoe je het ook draait of keert: in België is het onderwijs veel beter dan hier, daar heb je overal een goede basiskwaliteit. Hier niet en dat hebben we - jammer genoeg bij het eerste schooltje - moeten ondervinden. De verschillen in kwaliteit zijn hier groot. In dat eerste schooltje waren sommige leerkrachten van een laag niveau en volgens ons niet in staat om kinderen op te voeden. Kinderen gingen er amper buiten spelen, er werd vooral gefocust op het negatieve. Na een paar maanden hebben we beslist om ze naar een andere non-profitschool te sturen. Die ligt wat verder. Maar we zijn supercontent. De jongens zijn helemaal opengebloeid en hebben er vriendjes.”