Drie reden waarom Engeland ons pijn kan doen
Stilstaande fasen
Moet het nog gezegd? The Three Lions staan bekend als de heersers van de spelhervatting. Gisteren scoorden ze al voor de negende keer na een standaardsituatie, en dat op een totaal van twaalf doelpunten. Drie op vier, 75 procent. Engeland heeft voor elke mogelijke spelhervatting wel een ideetje. Tegen Tunesië kwam de sterkte bij hoekschoppen goed naar voor. Tegen Panama zagen we een ingestudeerde onrechtstreekse vrije trap en gisteren deden de Engelsen het met een rechtstreekse vrije trap. Heerlijk hoe Kieran Trippier de bal binnendraaide, maar nog mooier hoe vier spelers aan weerszijden van het muurtje het zicht belemmerden voor de doelman.
Raheem Sterling
Gehaat door een deel van de bevolking, het favoriete mikpunt van de tabloids en de man waar opvallend vaak met een beschuldigende vinger naar gewezen wordt. Onbegrijpelijk hoe Raheem Sterling in eigen land wordt aangepakt. Zeker omdat de aanvaller vitaal is in het systeem van Gareth Southgate. Akkoord, de speler van Manchester City wacht al sinds 2015 (!) op een nieuwe interlandtreffer, maar ook zonder te scoren speelt hij zijn rol. Kijk maar naar de match tegen Kroatië: heel vaak diep lopen om zo de hoog drukkende Kroaten uit te rekken. Op die manier kwam er voor Engeland veel ruimte vrij tussen de Kroatische verdediging en hun middenveld.
Druk op flankspelers
Engeland wordt een test voor de 3-42-1 die Roberto Martinez zo graag gebruikt. The Three Lions zijn meesters in het creëren van overtalsituaties op de flanken. Als ze hun voetbal kunnen spelen sturen de Engelsen zowel Kieran Trippier als Ashley Young mee naar voor. Zij krijgen vaak de steun van Sterling of van een van de aanvallende middenvelders Dele of Lingard om zo met twee spelers druk te zetten op onze flankspelers. Een situatie waar België tegen Brazilië een oplossing voor vond met het 4-3-3systeem. Of toch voor één helft. Een oplossing die Engeland ook gezien heeft. Martinez verzint maar best iets nieuws voor onze flanken.