Alkenaar eerste Belg op top van de ‘Killer Mountain’ K2
Alkenaar (51) bereikt als eerste Belg ooit de top van ‘Killer Mountain’ K2
ALKEN/KARAKORAM - Nooit eerder was een Belg erin geslaagd de top van de K2 te bereiken. Tot Alkenaar Paul Hegge (51) zaterdag, op de nationale feestdag nota bene, een Belgische vlag plantte op de op één na hoogste berg ter wereld. Een niet te onderschatten prestatie, want slechts een 300-tal klimmers deden het de Limburger voor. Meer nog, al 84 avonturiers lieten het leven op de ‘Killer Mountain’, op de grens van Pakistan en China. “Voor dit moment heb ik een jaar lang minstens drie uur per dag getraind”, zegt de vijftiger, voor wie bergbeklimmen slechts een hobby is.
Paul Hegge, in het dagelijks leven directeur bij spoorwegmaatschappij Lineas, was met de trip niet aan zijn proefstuk toe. In 2014 temde hij de Gasherbum II in Pakistan (8.035 meter), twee jaar later beklom hij de Mount Everest, met 8.848 meter het dak van de wereld. Maar wie denkt dat de K2 net iets lager en dus makkelijker is, heeft het mis. Niet voor niets wordt de berg ‘de heilige graal voor klimmers’ genoemd.
“Voor mij was dit de ultieme uitdaging”, blikt de Alkenaar, die ondertussen in Sint-LambrechtsWoluwe woont, terug op vijf heftige weken. “Ik heb meer afgezien dan ooit. Vooral de steilheid maakte het zwaar. Het is op geen enkel moment vlakker, en je zit voortdurend met je knie tegen de bergwand. Je kan het bijna vergelijken met een steile trap naar boven. Maar wat de K2 zo dodelijk maakt, is de wind. Het is hier zelden goed weer. Al viel dat bij ons al bij al nog mee.”
Sherpa’s
Paul begon op 20 juni aan de trip, in een groep van 10 klimmers en 14 sherpa’s. Die laatsten spannen de touwen en dragen de bagage. “We zijn begonnen in het basiskamp, op 5.300 meter hoogte”, legt Paul uit. “Vandaaruit deden we acclimatisatietochten naar een hoger gelegen kamp. Daar slaap je dan een nacht, om je lichaam te laten wennen aan de hoogte, om daarna weer af te dalen naar het basiskamp.”
Vrijdag kwamen Paul en zijn team aan in kamp 4, op 7.800 meter hoogte. “Vanaf kamp 3, op 7.300 meter, ben ik beginnen klimmen met zuurstoftoevoer”, zegt Paul. “Dat kiest ieder voor zich. In kamp 4 hebben we dan een paar uur gerust, en zaterdagochtend heb ik de top bereikt. Het jammere is wel dat het heel bewolkt was. Een mooi uitzicht heb je daar bijna nooit.” Desalniettemin kon de vijftiger dus net op de nationale feestdag een Belgische vlag neerpoten. “Een leuk toeval. Al is het wel in die week dat de K2 statistisch gezien het best te beklimmen is. Vanaf volgende week is het al helemaal onhaalbaar.” Behalve Paul bereikte iedereen het 24-koppige gezelschap de top. Dat zo’n grote groep samen de K2 overwint, gebeurt maar zelden. “Veel medeklimmers hebben is toch een voordeel”, zegt Paul. “Je hoort af en toe wel eens iemand die zegt dat hij of zij alleen geklommen heeft, maar dat moet je toch met een korreltje zout nemen. Regelmatig zak je tot je heupen weg in de sneeuw. Ook de voetsporen van de voorgangers zijn een enorme hulp. Al moet ik dat wel relativeren, want door de wind zijn die na een halve minuut verdwenen.”
Voorbereiding
Het zal u niet verbazen dat zo’n expeditie een enorme fysieke voorbereiding vergt. Vergelijk het gerust met topsport. Paul was twee jaar lang met deze trip bezig. “Vooral het laatste jaar was dat erg intensief”, legt hij uit. “Door de week train ik twee keer per dag. ’s Morgens fiets ik een uur naar het werk, ’s avonds sport ik nog twee uur. In het weekend trainde ik vier tot zes uur per dag. Van die tien klimmers was er dan ook maar één andere die niet beroepsmatig met klimmen bezig was. De anderen leven daarvan, door zich te laten sponsoren of lezingen te geven.” Met de Mount Everest en de K2 heeft de Alkenaar nu de hoogste en de zwaarste berg getemd. Een volgende klim kan onmogelijk nog straffer zijn. Dus: wat nu? “Wat dit soort uitdagingen betreft, is het wel even goed geweest. Misschien wel definitief. Ik heb bereikt wat ik wou, en de K2 beklimmen achtte ik vier jaar geleden nog totaal onmogelijk. Maar ik kan vooral mijn directe omgeving dit niet blijven aandoen. Als mij iets overkomt, heb ik daar uiteindelijk zelf voor gekozen, maar mijn ouders, partner en drie kinderen niet. Ik spaar ook twee jaar lang al mijn vakantiedagen op om die beklimmingen te kunnen doen. Ook dat is zwaar voor mijn gezin.”
Ik heb de Mount Everest en de K2 beklommen, nu is het wel even goed geweest. Misschien wel definitief, want ik kan dit mijn familie niet blijven aandoen
Paul HEGGE Eerste Belg op top K2