La Belgique, c’est magnifique!
Heerlijk Rock Herk mag terugblikken op topeditie qua sfeer én muziek
HERK-DE-STAD - Op de nationale feestdag bood Rock Herk een staalkaart aan van het o zo brede scala aan Belgische muziek. Van de Braziliaanse grooves van Arsenal, tot de kosmische jazz van Stuff., de positieve funkhop van blackwave. en de nog altijd actuele Belpopklassiekers van Tjens Matic. L’union fait la force!
Eerst even dit: over de vrijdag van Rock Herk leest u alles op hbvl.be, maar dit herhalen we nog graag even op papier: wat een remonte heeft dit festival gemaakt in amper vier jaar tijd! Alweer uitverkocht (47 euro voor zo’n affiche: dat is een geweldige prijs-kwaliteitsverhouding), een nog fraaier aangekleed terrein met meer zitbankjes, een gezelligere Dansbaar én met de topsfeer van Rock Herk zoals in de dagen van weleer. Maar ook muzikaal was 2018 meer dan memorabel.
Jonge gasten, oude muziek
Wat gaven de jongens van Sons er bijvoorbeeld een lel op zeg! Beentjes wijd open, gitaar op half zeven, knikkend kopje zijdelings houden en rammen maar. Ouderwets goeie rock en punk, geserveerd met punch door een nieuwe generatie enthousiastelingen die de vinylcollectie van pa en ma koesteren. De cover van The Black Keys had zelfs niet gehoeven.
Tachtig was prachtig
Ook heel wat echo’s naar de eighties. Public Psyche bijvoorbeeld: beetje vreemde frontman, een drummer die qua strakheid Doktor Avalanche aankon en vooral met een donker, maar tegelijkertijd héél dansbaar geluid. Dat gold nog meer voor The Soft
Moon dat een geweldig concert neerpootte door alsmaar meer percussie en drumgeweld toe te voegen. Mario Goossens stond enthousiast toe te kijken, en ook wij haalden de luchtdrum regelmatig boven. Super.
Arno serveerde met
Tjens Matic een mix van zowel wat belegen rock van Tjens Couter, maar ook de nog altijd superspannend klinkende nummers van TC Matic. Hij maande het publiek aan om nog één keer mee te brullen op ‘Oh La La La’. “Allez modderfokkers, nog één keer
hotvrdomme”. ‘Putain Putain’ en een furieus ‘Ha Ha’ zetten de puntjes op de i.
Ook een al wat oudere knar: Marky Ramone, de enige survivor (wat een kop, wat een kapsel) van de legendarische Ramones. Eerst nog een stuk Arsenal gezien, maar de punker in ons wilde ook naar voren voor een half uurtje gegabbahey. Het voordeel is dat je dan nog zo’n 20 nummers te horen krijgt: ‘Cretin Hop’, ‘Pinhead’, ‘The KKK Took My Baby Away’… Aan een rotvaart gebracht enkel gescheiden door one two three fours, zoals dat hoort. Crowdsurfers galore: dat kan nog op Herk. Samen met Arsenal stond het festival toen helemaal in de fik.
Hiphop en zwarte gaten
Maar er was ook vernieuwing. Voor het eerst sinds Osdorp Posse - hoe lang is dat al geleden ? - stond er nog eens hiphop op de affiche. Heel toegankelijke weliswaar:
blackwave.
dropte zijn positieve vibes in ideale zomerse omstandigheden. Rappers Jaywalker en Willen Ardui lieten zich ondersteunen door een jazzband. Net van de schoolbanken van het conservatorium vermoeden we, maar daar wel cum laude afgestudeerd. Guru van Jazzmatazz keek tevreden op van zijn bordje rijstepap. Daarna vroegen we ons af wat er met een mens zou gebeuren als ie door een zwart gat wordt opgezogen, ergens 100 lichtjaren van hier. Buh. Het enige wat we vermoeden is dat de soundtrack die daarbij hoort aangeleverd wordt door
Stuff. Kosmische jazz, het ene moment tegendraads en hoekig, het andere zalig dansbaar. Wizards Of Ooze in een vortex, extra gekruid met hiphopsamples en scratches.
Even later, aan de andere kant van het zwarte gat, stonden we verbluft toe te kijken hoe Wiegedood zo’n monster van een doommetalsound kan neerzetten met slechts drie harige venten op een podium.
Hitkraan open
Arsenal voegde met een achtkoppige band (gitarist Bruno Fevery mocht gewoon blijven staan na Tjens Matic) nog hun Braziliaanse grooves toe. Een headliner die beter werkte dan Triggerfinger daags voordien, want Arsenal kreeg héél de wei - tot ver buiten de tent - aan het bewegen. De band draaide dan ook resoluut hun hitkraan open met ‘Amplify’, ‘Saudade’ en ‘Estupendo’. De dj’s - Shameboy, Murdock… - gaven nadien
het genadeschot. Kortom: Herk heeft het nog altijd. Dit jaar weer ietsje meer met internationale typische Rock Herkacts. Maar met een basis van Belgen die Rock Herk een nieuwe wind in de zeilen heeft gegeven. Kwaliteit zat. Na de WK koorts alweer een Belgique, c’est fantastique-gevoel. Theo Francken hebben we op dit festival niet gezien. Topeditie.