“Ik wil als arts België graag iets teruggeven, maar ik mag niet”
Afghaanse vluchteling wacht op erkenning van doktersdiploma om aan de slag te kunnen
HOUTHALEN-HELCHTEREN - Ali Saridoon (32), een erkende vluchteling uit Afghanistan, wil in ons land aan de slag als arts. “Om mijn dankbaarheid aan België te tonen”, zegt hij. “Ik wil iets terugdoen voor dit land.” Maar Ali stuit op de Vlaamse erkenningscommissie NARIC, die zijn Afghaanse artsendiploma nog niet erkend heeft. “Frustrerend, want de commissie komt maar één keer per maand samen. Ik hoop dat ze voor september mijn diploma erkennen. Desnoods wil ik nog bijkomende studies volgen, zelfs vanaf nul herbeginnen. Maar nog een jaar extra verliezen met wachten, dat zie ik niet zitten.”
Eind 2015 arriveerde Ali Saridoon in het asielcentrum van Houthalen-Helchteren, sinds januari 2016 is de tengere Afghaan een erkende vluchteling. “Ik woonde in de oostelijke provincie Nangarhar, onder het bewind van de taliban. Ik was er huisarts en verzorgde er vele slachtoffers van aanslagen. Maar de taliban eisten dat ik voor hen zou werken als arts. Mensen helpen doe ik graag, maar de taliban... dat ging me te ver. Daarop hebben ze mij bedreigd en mijn ouderlijk huis afgebrand. Ik ben gelukkig naar België kunnen vluchten, sinds december is mijn vrouw ook hier. De rest van mijn familie is naar Pakistan kunnen vluchten”, vertelt Ali vlot in het Nederlands.
Lijdensweg
Ali, een man met veel idealen, is ons land dankbaar voor de opvang en wil iets terugdoen. Dat kan dankzij zijn artsendiploma, dat hij in Afghanistan met Amerikaanse hulp behaalde. “Ik zou zo graag patiënten in België een goede medische begeleiding willen aanbieden. Maar dan moet mijn Afghaanse diploma wel hier erkend worden. Daarom diende ik ruim drie maanden geleden een aanvraag in bij NARIC, de erkenningscommissie die beslist over de geldigheid ervan. Maar ik wacht nog steeds op hun beslissing. Ik ben bereid om verder te studeren, ik heb er zelfs geen probleem mee als ik weer van nul moet beginnen. Maar dan moet ik wel voor september weten waar ik aan toe ben. Ik heb al twee jaar verloren met de lijdensweg om mijn in Afghanistan erkende diploma en alle bijhorende papieren naar hier te krijgen. Nu wil ik niet nog eens een jaar verliezen. Het enige wat ik wil is een kans om te starten en om aan het toelatingsexamen deel te nemen.”
Vertaler-tolk
In afwachting van een beslissing weigert Ali om enkel met zijn duimen te draaien. “Ik kan niet stilzitten, dan heb ik te veel tijd om na te denken over de situatie in Afghanistan. In september leg ik mijn examen af voor de erkenning als beëdigd vertaler-tolk. Ik spreek Dari,
Urdu, Pastjoe, Perzisch, Nederlands,
Engels, Arabisch en een beetje Frans. Dat kan me in de toekomst alleen maar helpen, bijvoorbeeld wanneer ik aan de slag zou gaan bij Artsen Zonder Grenzen.
Maar eerst moet ik dus mijn diplomaprobleem in orde krijgen.”