Tim Wellens wint in zelfde tijd als Quinten Hermans
Tim Wellens pakt eindzege na thriller in Limburgs duel tegen Quinten Hermans
Tim Wellens heeft met vijftien minuten lef en vijftien centimeter geluk de Ronde van Wallonië op zijn naam geschreven, ten nadele van verrassing Quinten Hermans. De twee Limburgse kemphanen op Waals terrein waren in seconden en ritoverwinningen - elk één niet te onderscheiden. En dus besliste de rituitslag van de allereerste etappe over de eindzege. In die strijd trok veldrijder Hermans aan het kortste eind. Blijdschap in Sint-Truiden, tandengeknars in Tessenderlo.
De Ronde van Wallonië is al enkele jaren het favoriete jachtterrein voor Limburgse wielerprofs. Vorig jaar nog begon er voor Halenaar Dylan Teuns een sprookje dat een kleine maand zou duren. Hij reeg de ene na de andere overwinning aan elkaar, te beginnen in het zuidelijke landsgedeelte. Peltenaar Jelle Vanendert streed in 2016 en 2017 tot het einde mee voor de eindzege. En in de editie van dit jaar speelden Tim Wellens en veldrijder Quinten Hermans de eerste viool.
Wellens kwam, zag en won
Voor Tim Wellens was deze Ronde van Wallonië de eerste wedstrijd in anderhalve maand. Zijn eindwinst is de gedroomde binnenkomer om het laatste deel van het seizoen aan te vatten. “Ik had gehoopt op de eindzege, maar ik had er ‘s ochtends geen goed gevoel bij”, aldus Wellens. “Het was wel degelijk de bedoeling om tijdens de rit drie bonificatieseconden mee te graaien en zo gelijk te komen met Quinten. Het plan? Wel, de eerste tussensprint werd voorafgegaan door een helling. Ideaal, want ik weet dat ik daarop de tegenstand kan pijn doen. Ik bleef vijftien minuten uit de greep van het peloton en pakte zo de broodnodige seconden. Gelukkig kende ik het reglement goed en wist ik bij de start van de Ronde al dat rituitslagen van groot belang konden zijn bij de eindafrekening. Daarom sprintte ik altijd mee om een zo goed mogelijke uitslag te laten noteren. Natuurlijk ben ik nu erg tevreden, maar ik had het Quinten ook gegund. Hij verdiende het evenzeer en verliest uiteindelijk het klassement met niet eens een half fietswiel.”
15 centimeter
Een half fietswiel inderdaad. Quinten Hermans stond achteraf met een glimlach op het podium, maar vloekte diep vanbinnen. “Hier moet ik toch even van bekomen”, aldus de Looienaar. “Ik kwam in de massasprint (gewonnen door Jens Debusschere, nvdr.) amper vijftien centimeter tekort om de derde plaats en de daaraan gekoppelde bonificatieseconden te pakken . Dat is balen. Mijn ploeg heeft alles gegeven om de eindzege binnen te halen. Dat liep perfect, op één detail na: de tussensprint waar Wellens drie seconden nam en zo op gelijke hoogte kwam. Niet dat we zaten te slapen of zo, integendeel. Het was erg hectisch en we probeerden alle aanvallen te neutraliseren. We zaten op vinkentouw toen de tussensprint naderde, maar Wellens ging zo hard dat we hem niet konden bijhouden. Er was ook een kleine helling mee gemoeid en Tim slaagde erin zijn inspanning te rekken. Hij was daar sterker, punt uit.”
Toen Tim onderweg die drie bonificatieseconden pakte, waande ik me nog altijd zeker van de eindzege. Ik dacht dat voor hem eindigen in de slotetappe volstond
Quinten HERMANS
Geen geel, wel rood en groen
“Nu, ik waande me op dat moment nog altijd zeker van de eindzege”, aldus Hermans. “Er werd me namelijk ingefluisterd dat het voldoende was om in de rit voor Wellens te eindigen om het laken naar me toe te trekken. Ik werd vierde en bolde met een gerust gevoel over de meet. Pas achteraf begreep ik dat de optelsom van rituitslagen de doorslag gaf. Omdat ik pas 78ste werd in de eerste etappe en Tim toen een stuk beter deed, moest ik mijn gele trui weer afstaan. Frustrerend!
Ik mag dan wel de rode jongerentrui en de groene puntentrui meenemen, maar die gele was toch net iets mooier.”