Hilde Claes “Ik heb geen rancune”
De Bestemming
HASSELT/ZUTENDAAL - Het lijkt goed te gaan met Hilde Claes (50). Na een turbulente periode met daarin haar ontslag als burgemeester van Hasselt
en het overwinnen van borstkanker, heeft ze haar tanden gezet in een nieuw provinciaal educatief project. Waarover ze trouwens spreekt met de gretigheid
die eigen is aan politici. Haar bestemming is dubbel: enerzijds op de beste manier zorgen voor haar twee zonen, waarvan de oudste
(Artuur) autistisch is. En anderzijds positieve energie aanwenden om het onderste uit het professionele en het
privéleven te halen. Bij voorkeur zonder rancune en zonder bijtend cynisme. “Er zijn mensen rechtgestaan van wie ik het niet had verwacht. Dat geeft me moed en dat doet deugd.”
Ik pik haar op aan haar woning in Hasselt, en de plaats waar we naartoe rijden is duidelijk: residentie Vijverplein in hartje Zutendaal. Daar verblijft tijdens weekdagen haar oudste zoon Artuur. (zie kaderstuk). Toen bij hem al vroeg na de geboorte een ernstige vorm van autisme-spectrumstoornis werd vastgesteld was dat uiteraard een grote bron van zorg. Later volgde nog een andere.
In de zomer van 2015, ze was toen nog burgemeester, werd Hilde Claes geconfronteerd met borstkanker. Ook die moeilijke periode heeft ze inmiddels overwonnen, al blijft het besef dat het kantjeboordje had kunnen zijn.
“Ik ging nooit op routinecontrole, wat ik nu ten zeerste aanraad aan andere vrouwen. Acht jaar lang had ik dat al uitgesteld, ik schaam me nu om dat toe te geven. Ik vond het niet nodig, en mijn zwak excuus was altijd dat in mijn familie geen historiek van kanker bestond. Zoiets moet je natuurlijk niet zeggen wanneer je partner
(Pascal Vranckx, SM.) spoedarts is. (lacht) Hij pushte me om toch een preventief onderzoek te laten doen. Nog altijd niks. Tot mijn moeder op een bepaald moment naar het ziekenhuis moest voor een hartoperatie. Dat leek Pascal het ideale moment: ik was dan toch bijna dagelijks in het hospitaal, dus wat hield me nog tegen? En jawel: men wist me te melden dat er “iets fout was gelopen met de foto’s van de linkerzijde” en dat er een nieuwe test moest gebeuren. Toen voelde ik al wel hoe laat het was. Pascal heeft meteen alles la-
MORGEN DEEL 3 De Bestemming van stubru-deejay en Ideale Wereld-gezicht Faisal
ten vallen - hij verliet het interventiekwartier om naar mij te komen, iets verderop. Borstkanker dus. Maar gelukkig in een vroeg stadium, waardoor de behandeling gunstig verliep. Ik zie me daar nog zitten, in het ziekenhuis. Op de dag van de Bevrijdingsfeesten in Hasselt was dat, 11 juli. Ik kreeg toen nog kritiek, dat ik daar als burgemeester afwezig was. Maar ik wou nog niks vertellen over wat me zojuist gemeld was.”
Ik zeg dat het een bizar toeval was dat het dankzij haar nieuw lief was dat men er vroeg bij was. “Uiteraard. Je vraagt je nadien af: wat als ik geen arts als partner had gehad, wat indien ik koppig was blijven uitstellen? Een half jaar kan in zo’n geval een akelig verschil maken. Dan was het een heel ander verhaal geweest.”
Geen rancune
En dan was er nog dat andere verhaal. Haar warrig ontslag als burgemeester en de turbulente tijd die daar aan voorafging. Het blijkt bijna twee jaar later nog steeds moeilijk te liggen. Al zegt ze dat ze nu, nu de storm is gaan liggen, op een meer bezonken wijze kan terugkijken.
Net op het moment dat we het er in de auto over hebben, passeren we op de Groene Boulevard in Hasselt het in aanbouw zijnde stadhuis, ’t Scheep. Een opvallend modernistisch bouwwerk dat de buurt domineert en zowel voorals tegenstanders kent. Ik zeg dat ik het een mooi en gedurfd gebouw vind. Daarover zijn we het eens. Maar ook dat het nooit haar werkplek zal worden. En of ze dat niet jammer vindt? Per slot van rekening was ze burgemeester van de ploeg die het nieuwe stadhuis in de steigers zette.
“Ik kan dat toch loslaten, hoor. Maar ik ben fier dat het er bijna staat. Kijk, er zijn een aantal hoognodige projecten opgestart onder mijn legislatuur. Het stadhuis, het nieuwe zwembad, de veiligheidssite aan het Albertkanaal, waar nu politie en brandweer huizen. Hasselt had wat dat betreft een achterstand in te halen, en dat is nu gebeurd. Daar kan je enkel met trots op terugkijken, ondanks alles wat er gebeurd is. En geloof het of niet, ik bezit niet de gave van de verbittering. Ik zal dus niet met rancune terugkijken op die moeilijke fase. Ik ben opgegroeid in een gezin dat vertrouwd was met politiek - dat is zelfs een understatement, denk ik. Meegaan met mijn vader naar allerlei politieke events, ik vond dat schitterend. Dus ik kon weten hoe het er aan toeging. De goeie maar ook de negatieve kanten. Het is wat het is. Ik heb wel de verharding zien toenemen. Hoe mensen stilaan begonnen te neigen naar het ‘ik’ eerder dan naar het collectieve. Op korte tijd, overigens. Ook binnen mijn eigen bestuursploeg, die lange tijd als een soort vriendencoalitie heeft standgehouden. Als uitgerekend binnen zo’n sterke ploeg sommige mensen een andere, meer egocentrische koers gaan varen, dan stoorde me dat, ja. Ik ben wat dat betreft een zachtgekookt eitje. Dus ik heb daar van afgezien. Slapeloze nachten, stress en zelfs gewichtsverlies. Het hakte er nogal in. Anderzijds zijn er ook mensen rechtgestaan van wie ik het niet verwacht had. Dat geeft me moed en doet deugd.”
Slordig Hasselt
Nochtans hoor ik ook andere verhalen, zeg ik. Dat Hilde Claes als burgemeester weliswaar meelevend en gedreven was, maar ook koppig, eigengereid en niet altijd bereid tot samenwerking. “Ik had een visie, en ik ging voor die visie. Dat vind ik toch nog iets anders. Kijk, Hasselt is een warme stad, met inwoners die voor elkaar willen zorgen. Mijn visie is altijd geweest dat we dat moeten ondersteunen. En nogmaals, ik wil geen kritiek leveren op het huidige beleid - ik kan dat zelfs niet want ik zit niet langer mee aan tafel. Maar ik vind bijvoorbeeld dat de stad er de laatste tijd slordig bijligt. Is dat toeval, is dat beleid? Ik stel maar vast. Want dat is vreemd: wij gingen altijd voor een proper Hasselt. Dat zit ook in het DNA van de trotse Hasselaren. Het doet me pijn om nu te zien dat dat blijkbaar niet voldoende beleidsmatig ondersteund wordt. Idem met het veelbesproken logo, met de H van ‘Hasselt Heeft Het’. Het lijken misschien kleine dingen, maar die hoekigheid, dat harde zwart-wit; het staat bijna haaks op wat Hasselt is. Hasselt is kleurrijk en warm, niet hoekig en kleurloos.”
Inkantelingen
Waar staat Hilde Claes nu, en waar staat ze over enkele jaren? Kortom, wat is haar Bestemming? Die toekomst blijkt zich, enigszins verrassend toch, in het onderwijs te bevinden “Ik ben nu provinciaal coördinator bij het Provinciaal Centrum voor Volwassenenonderwijs (PCVO Limburg), waar ik me specifiek bezighoud met een project dat in september 2019 operationeel moet zijn. Vanaf 1 september volgend jaar zullen de graduaatsopleidingen, die vandaag nog ingericht worden door de Centra voor Volwassenenonderwijs (CVO), georganiseerd worden door de hogescholen. Al de huidige HBO5 opleidingen van het PCVO zullen inkantelen in de Hogeschool PXL. Een hele boterham met veel betrokken partijen.”
“Voor de Hogeschool PXL betekent dit een uitbreiding van haar opleidingsaanbod met maar liefst zestien nieuwe graduaatsopleidingen in uiteenlopende gebieden. Hierdoor kan er voor iedere student de juiste opleiding worden aangeboden én kan er beter ingespeeld op de huidige behoeften van het werkveld. Want de tijd dat hoger onderwijs vanuit een ivoren toren diploma’s afleverde en zich verder weinig aantrok van de concrete noden van het werkveld, die tijd ligt achter ons. We moeten nu de versmelting van die twee werelden stimuleren. En dat is een boeiende uitdaging, waarin PXL het voortouw neemt. Ik ben overigens aangenaam verrast van het professionalisme en de dynamiek van de mensen binnen PXL. Geen toeval dat ze daar vorig jaar dat excellentie-rapport hebben binnengerijfd. Het is een plezier om te zien hoe zo’n project tot heel zichtbare doelen en resultaten kan leiden.”
Het zal wel aan mij liggen, maar ik associeerde Hilde Claes tot voor kort niet met beleidsmatige onderwijsprojecten. Dat blijk ik dus fout te zien.
“Pas op, ik moest ook wennen hoor. Met afkickverschijnselen en al; ik werd jarenlang geleefd door mijn agenda, en plots moest ik mijn focus verleggen naar een terrein dat me niet vertrouwd was. Met alle pedagogische afkortingen en terminologie vandien. Ik heb moeten studeren, ja. Om een idee te geven: ik ben verantwoordelijk voor de ‘inkanteling’ - het blijft een raar woord - van het HBO5-systeem binnen het hoger onderwijs. Dat was ook voor mij Chinees. Maar nu niet meer. En ik wil er flink voor gaan. Of dat de ultieme bestemming van mijn leven is, dat weet ik niet. Zoiets weet niemand. Maar nu en minstens
Dat hoekige en zwart-witte van het nieuwe stadslogo: zo is Hasselt niet.
Hilde Claes
tot eind volgend jaar wil ik aan dit hoofdstuk schrijven. Omdat ik dus denk dat je ook aan beleid kan doen buiten de politiek om.” En de politiek zelf? Er waren geruchten dat Hilde Claes, met het oog op de komende verkiezingen, een nieuw initiatief zou opstarten onder haar leiding. “Ja, dat klopt. Een soort beweging over de partijgrenzen heen, met mensen die aan hetzelfde project wilden trekken. Maar uiteindelijk hebben we daar vanaf gezien. De tijd was er wellicht nog niet rijp voor, het zou nu allicht als een daad van rancune overkomen. Terwijl het dat zeker niet was, zo zit ik niet in mekaar. Nu dus niet, maar zeg nooit nooit.”
Of Hilde Claes na alle gebeurtenissen, tegenslagen en nieuwe levenslijnen ook een beetje gelukkig is, wil ik nog weten. “O jawel, ik mag zeggen dat ik gelukkig ben. Dat klinkt als een wat melige dooddoener, maar het is wel echt waar. Ik leef bewuster en heb me een eind verwijderd van de ratrace waar we met z’n allen onder lijken te lijden. Om maar iets te zeggen: ik leef nog. Het had ook anders kunnen verlopen.”