Deze Vlaamse gezichten gingen Bartel voor
Het survivalprogramma ‘Expeditie Robinson’ krijgt op Vier geen verrassende, maar wel een heel logische presentator: Bartel Van Riet (35). De meest gegeerde tuinman na Wim Lybaert verbleef zes weken in de Filipijnen voor een onvergetelijk avontuur.
Elf uur vliegen, dan nog eens drie uur vliegen, gevolgd door vier uur met de bus en twee uur met de boot: dat was dit jaar een enkeltje richting ‘Expeditie Robinson’. Het andere kantje van de wereld, noemt Bartel Van Riet het zelf, “nog iets meer naar rechts en je valt er bijna af”. Ook voor Bartel, zelf niet vies van een reis naar een verre bestemming, was de reis behoorlijk pittig. “Vooral die lange vluchten. Ik kan gewoon niet lang stilzitten, ik krijg er tintelende knieën van, de wubbes zoals ze hier zeggen. De rit met de bus was ook niet mals, omdat de wegen zo slecht waren. Ik had er niet veel last van, maar er zijn heel wat mensen ziek geworden. Bij aankomst ’s nachts ben je compleet om zeep. Maar de volgende ochtend word je wél wakker in een sprookje.”
Bikkelhard en verslavend
Bartel Van Riet was al in de Filipijnen geweest, om te gaan duiken. Dit keer was het werken geblazen, al wil Bartel dat relativeren. “Ik heb de makkelijkste job, als je de cameraman en de geluidsman met hun materiaal ziet sleuren in die hitte. Want het was er tegen de veertig graden en vochtig. Gelukkig kwam er af en toe een buitje langs omdat we aan de zee zaten. Ik moest het alleen maar presenteren, maar ik volgde alles wel op de voet. Je wordt ondergedompeld in dat avontuur, er gebeurt zo veel, het is een beetje verslavend. Je wil gewoon alles weten: wie van de kandidaten is het sterkst, wie lijdt onder de honger en de hitte, wie speelt het bikkelhard.” Bikkelhard, leven en dood, honger en dorst: het zal wel op ‘Expeditie Robinson’. Het is en blijft televisie, toch? “Achter de schermen staat geen tafel gedekt voor de kandidaten om wat vitamientjes op te doen. Ze krijgen een basispakket met rijst en bloem, een wok en een kapmes en het is trek uw plan. Drinkbaar water kregen ze wel, natuurlijk. Anders hadden we halverwege de opnames geen kandidaten meer. (lacht) Water zuiveren en ontzouten kost te veel energie, dat weet ik uit ervaring. De kilo’s vlogen er af bij de kandidaten.” Voor Bartel Van Riet is ‘Expeditie Robinson’, dat in september op Vier te zien is, een herinnering om nog lang te koesteren. “Dat soort avontuur is de reden waarom ik voor televisie ben beginnen te werken. Ik ben jaren geleden door Ketnet gevraagd om achter de schermen te werken van het programma ‘X-Treem’ omdat ik ervaring had met overlevingstechnieken. Toen kreeg ik de vraag of ik het wou presenteren. Nu mocht ik dat doen bij ‘Expeditie Robinson’, geweldig. Op zo’n eiland is de wereld van zo’n kandidaat nog een zakdoek groot. Als je dan de kans krijgt om met een proef een klein hapje eten te winnen, ga je door een muur. En dan die geladen sfeer op de eilandraad: het pakte me echt bij de keel.”
2000-2001: Désiré Naessens
(VT4). De tv-maker en broer van Pascale Naessens is nu 54 en mocht de eerste twee edities presenteren. “Het leek een spel, maar er werden veel risico’s genomen. Ook door ons. Tijdens de boottocht naar het eiland viel ik hard op mijn schouder. De eerste vier dagen moest ik presenteren met mijn arm in een verband en schrammen op mijn gezicht.”
2002-2004: Roos Van Acker
(VT4). De nu
41-jarige presentatrice blijft volgens sommigen de moeder van alle ‘Robinson’-gezichten. “De kandidaten vonden geen voedsel en waren vreselijk vermagerd. Het was zo erg dat ze probeerden kokosnoten naar hun kamp te smokkelen door ze in hun bikini te verstoppen. Toen hen dat verboden werd, kreeg ik echt medelijden.”
2005: Lotte Verlackt
(KanaalTwee). Is nu 41. “Wat ik zelf het moeilijkste vond, is iemand vertellen dat hij uit de ‘Expeditie’ lag. Dat is ver-schrik-kelijk. Ik kreeg het bijna niet over mijn lippen.”
2006-2013: Evi Hanssen
(VTM, KanaalTwee en 2BE).
De 39-jarige
Hanssen mocht van de Nederlanders nog een jaartje blijven toen
2BE er in 2012 de stekker uit trok. “Het was surrealistisch: midden in de Indische Oceaan, op een onbewoond eilandje niet groter dan mijn stadstuintje, een presentatie opnemen. Zeker toen ik vijf maanden zwanger was.”