Achterzijde

HEUSDEN-ZOLDER

-

De Nieuwe Dijk in Heusden-Zolder mag dan al het woord Nieuw in de naam dragen, je krijgt niet meteen die indruk wanneer je deze foto ziet. Akkoord, de straatkant van de wijk ziet er netjes uit (gisteren nog speciaal gecheckt via Google Street View: hey, geen half werk), maar verder is het er zo’n beetje zoals in de meeste wijken in ons land. Proper aan de kant die voorbijgangers zien, een beetje warrig daar waar de zichtlijn ophoudt. Durvers die regelmatig de trein nemen, kunnen dat beamen: onze achterkanten hebben doorgaans veel weg van een schroothandel die er halverwege de jaren zeventig mee is opgehouden – en aan opruimen nooit is toegekomen. En dan zijn we verbaasd over het kwalijke fenomeen van zwerfvuil dat we op geen enkele manier uitgeroeid krijgen: het zit gewoon in ons. Begin vorige week brak er een brandje uit, en het is aan de dame op de foto te danken dat erger werd voorkomen. Zij werkt bij een nabijgelegen traiteur en zag hoe een plastieken ton bij de buren begon te smeulen. De foto van het mini-incident tikte alle parameters aan die je kon verzinnen: blauwe plastieken regenton? Check. Tweede blauwe ton? Check. Betonnen garage met sterk vermoeden van asbest in de dakconstructie: yep. Bouwafval van een renovatieproject dat maar niet van de grond komt: zeker weten. Een hele mooie is ook de hoop bakstenen in de achtergrond. Ik daag de lezer uit om een achterbouw te vinden waar geen stapel stenen ligt. Meer nog: ik heb er ook liggen en ik heb geen idee waarom. Wanneer toekomstige archeologen over een paar honderd jaar gaan graven in de vage herinnering die Vlaanderen tegen dan is, zullen ze her en der constructies van losgestapelde rode brikken aantreffen waarvan de betekenis hoogst onduidelijk is. Wellicht zullen ze denken dat het primitieve financiële ruilmiddelen waren, aangelegd als spaarreserve in donkere tijden van 0,0 procent rente. De Vlaamse variant van de bitcoin, zeg maar.

Ik heb wel iets met die brokkelige achterkanten van onze samenleving. Alsof we, uit het zicht van de goegemeente, met z’n allen een zacht protest plegen tegen de overgestileerde en stilaan levenloze voorzijde van de door steeds meer wetten en regeltjes gedicteerde voorzijde. Maar overdrijven hoeft nu ook weer niet.