“Lag met een gebroken rug tussen de doden”
MATARAM - De tol van de aardbeving op het Indonesische eiland Lombok blijft oplopen. De teller staat al op 460 doden en 7.800 gewonden, en nog zijn de verwoestingen die de schok op 5 augustus heeft aangericht niet volledig te overzien. Er is voor 440 miljoen euro schade en meer dan 417.000 mensen verloren hun huis. Natalie Vandersmissen (40), een rugzaktoeriste uit SintTruiden, was bijna één van die statistieken. “Ik lag onder een betonnen muur, met gebroken rugwervels. Overal zag ik mensen sterven”, vertelt Natalie, die nu in het ZOL in Genk van haar verwondingen herstelt.
maakte samen met haar vriendin Cindy Vandevoort (42) een rugzaktrip door Indonesië. “Onze reis liep ten einde, tot slot wilden we eens echt gaan ontspannen in een resort op een eiland ten noorden van Lom- vertelt de Truiense vanop haar ziekbed. “Daar is ’s avonds de aarde beginnen beven, steeds harder. De elektriciteit viel uit, het was aardedonker. We zijn naar buiten gevlucht, en daar is de betonnen muur van
de buiNatalie tendouche op me gevallen.” Natalie kon zich niet meer bewegen onder het puin, enkel om hulp roepen. “Na lang zoeken met een zaklamp heeft Cindy me gevonden. Ze heeft die muur van zeker honderd kilo opgetild, ik snap nog altijd niet hoe ze dat gedaan heeft. Daarna is ze hulp gaan zoeken bij drie Spaanse toeristen. Ze hebben me op een veldbedje gelegd en me door kleine steegjes gedragen, op zoek naar hulpverleners. En intussen bleef de aarde beven.”
Vluchtelingen
De Limburgse werd naar een pleintje gebracht, waar een dokter onmiddellijk vaststelde dat ze enkele
gebroken rugbok”,
wervels had. “Ik lag er tussen de lichamen, de mensen links en rechts van mij waren al dood. Overal hoorde je gewonden schreeuwen van de pijn. Cindy was intussen hulp gaan zoeken, ik heb de hele nacht alleen op dat plein gelegen. Pas tegen de ochtend arriveerden twee chirurgen met helikopters. Maar meer dan pijnstillers geven konden die mensen daar ook niet doen.” Intussen brak rondom haar de hel los. “Er waren 7.000 mensen op de vlucht geslagen voor de schokken.
Een deel van hen was de bergen in gerend uit vrees voor een tsunami. Een ander
wilde met de boot het eiland verlaten. Maar er waren maar drie boten, en in elke boot was maar plaats voor vijftig mensen. Er waren wel ferry’s maar die vroegen de tienvoudige prijs aan wie wilde vluchten.”
Naschok
Uiteindelijk werd Natalie met haar gebroken rug overgebracht naar het ziekenhuis van Lombok. “Ook daar was het één grote chaos. De dokters kwamen handen te kort, de toestroom van slachtoffers was gewoon te groot. Ik zag kinderen met geamputeerde vingers, mensen zonder ogen... En opnieuw onnoemelijk veel doden. Verschrikkelijk.”
Intussen bleven de naschokken de regio treffen, 355 in totaal. “Toen een erg zware naschok het ziekenhuis deed daveren, is iedereen opnieuw geëvacueerd. Ik wilde nadien niet meer naar binnen. Het was een vreselijke plek.”
Uiteindelijk slaagde vriendin Cindy erin Natalies vader en vriend te contacteren. “Zij hebben meteen alles in gang gezet om mij daar weg te halen. Gelukkig waren we goed verzedeel kerd. Een ambulance is mij komen ophalen en heeft mij rechtstreeks naar de luchthaven gebracht. Daar stond al een jet klaar om mij over te vliegen naar Singapore. Daar kwam ik terecht in een luxeziekenhuis, compleet het tegenovergestelde van de ellende waar ik vandaan kwam. Een team van dokters heeft zich over mij ontfermd en een dag later was ik al geopereerd: acht bouten in mijn rug.” Intussen herstelt Natalie in het ZOL van haar verwondingen, en van de nachtmerrie die nog altijd realiteit is voor honderdduizenden Indonesiërs. “Ik ben er uitgeraakt, maar ik vind het echt erg dat zoveel mensen op Lombok niet kunnen terugvallen op de hulp die ik heb gekregen. Voor mij zullen er nog enkele maanden revalidatie volgen. Maar wat daar gebeurd is zal mij voor de rest van mijn leven bijblijven.”