Voor jong én oud
Eerste Pukkelpopdag bedient iedereen op zijn wenken
KIEWIT - Bericht aan alle ongeruste moeders: hun bonnetjes hebben ze er wel al doorgejaagd, en ze hebben vandaag enkel frieten gegeten, maar uw kroost stelt het hier goed. Dag één van de 33ste Pukkelpop liep op rolletjes, en dus genoot het jonge grut met volle teugen van de zon en de op hun maat gesneden deuntjes. Aan de gepokte en gemazelde rockgiganten The War On Drugs en Arcade Fire om al die pukkels vakkundig uit te pitsen.
Ja, er zit een klok van een stem in die vleeskathedraal. Ja, zijn band speelt zo strak dat we even dachten de herrijzenis van wijlen James Brown te zullen meemaken. Maar er wringt nog altijd iets aan het plaatje dat Rag ‘n’ Bone Man is: zijn soul is te afgelikt om te beklijven, en hoe hard ‘Fire’ ook wou beklijven, het bleef Siberisch koud. Of hoe kippenvel voor de een koude rillingen voor de ander zijn. Ach, we’re only human after all.
Middelvinger omhoog
“Gij kunt mij krijgen!” Het optreden van Dua Lipa leek wel een uurtje Tinderen voor bakvissen, waarbij hitsige tieners allemaal rechts swipeten voor de popprinses. En laten we heel eerlijk zijn, dan draait het voornamelijk om de attitude van de Britse zangeres. Want Dua Lipa doet wat ze zelf wilt. Ze laat zich geen regels opleggen door de muziekindustrie en creëert haar eigen exemplaren. Een rebellerende puber dus, maar het lijkt te werken. Met achtereenvolgend ‘One Kiss’, ‘IDGAF’ en ‘New Rules’ reeg Dua Lipa zonder blozen de hitjes aan elkaar. Allemaal vlotjes meegezongen door de Britse, maar gedragen door haar achtergrondzangeressen en de geluidstechnicus die enthousiast aan de knopjes draaide. “I DON’T GIVE A FUCK”, brulde de Pukkelpopweide massaal. Maar daar bleef het dan ook bij. Dua Lipa is goed bezig, toch schoot haar optreden naar onze mening te kort voor een headliner op de Main Stage. Misschien volgend jaar terug in de Dance Hall?
Klassiekers in wording
The War On Drugs en Pukkelpop. Derde keer - na een magistrale passage in de Club in 2014 en de terugkeer een jaar later via de grote poort, maar helaas ook overdag in de brandende zon - beste keer. Eindelijk op die main stage, in l’heure bleue, waar ze horen te staan. Eerste vaststelling: wat een ongelofelijke sound kan deze band live oproepen. Hoe de echte drums invallen na de elektronische in ‘An Ocean Between The Waves’, hoe de blazer zijn sax en bugel door de geluidsgolven weeft. Hoe Adam Granduciel zijn epische gitaarsolo’s speelt. Tweede vaststelling: we durven er prat op gaan dat als ze dezelfde set over tien jaar zouden spelen op Pukkelpop, we hetzelfde kippenvel krijgen. Songs als ‘Pain’, ‘Eyes to the Wind’, ‘Red Eyes’ en ‘Under The Pressure’... Ze zijn tijdloos. Kwaliteit die geen nood heeft aan vuurwerk of confetti. Een band die, als dit verhaal blijft duren, ooit een plaats kan opeisen tussen Dylan, Springsteen en Young.