Het randje

We waren 16 of 17 toen we de eerste maal naar Pukkelpop gingen. Toen nog in Hechtel-Eksel, met The Cramps, Faith No More en Nick Cave. Maar dit weekend gebeurde er iets dat we in al die jaren nooit eerder hadden meegemaakt. Het scheelde niet veel of er waren tranen gevloeid. Bij een optreden van Willy Sommers nota bene. Niet van ellende, maar van een gevoel dat we moeilijk onder woorden kunnen brengen. Feit is: toen Mauro Pawlowski en de fanfare van de Kempenzonen zaterdagmiddag om twaalf uur samen met Daan, Sennek en Willy Sommers een concert brachten in de toen al volgelopen Marquee, gebeurde er iets magisch. Jonge meisjes die de hele tekst van ‘Laat de zon in je hart’ meezongen en een polonaise die door de tent trok. Het was oprecht ontroerend. Er gebeurde iets dat generaties oversteeg.

Net dat verschil tussen generaties is hét gespreksonderwerp de laatste jaren bij oudere Pukkelpopbezoekers. Ook dit jaar. De kloof tussen jong en oud, een kloof die zich vertaalt in muzikale genres en acts. De rock die met uitsterven zou bedreigd zijn, het gigantische verschil met een band als The Cramps vroeger en Bazart en Ronnie Flex vandaag. Het is gezeur. Sorry, maar dat is het. Wat wil je? Nog altijd een affiche van 20 jaar geleden? Je moet jongeren artiesten geven als Bazart en Dua Lipa: dat is wat velen willen horen. Wil je dat niet zien, ga dan naar iets anders kijken. Laten we niet vergeten dat er dit jaar ook fantastische concerten te zien waren van The War On Drugs, Arcade Fire en kleinere alternatieve bands als Shellac en Rolling Blackouts Coastal Fever. En met Kendrick Lamar had Pukkelpop dé act van het moment te pakken. Oké, niet zijn allerbeste optreden, maar hij is wel iemand die muziek overstijgt en pure kunst brengt.

Moet Pukkelpop dan voluit mikken op de jonge generatie? Het is een moeilijke evenwichtsoefening. Maar vergis u niet: veel jongere, net als oudere, muziekliefhebbers – zeker in tijden dat muziekgenres en kleinere alternatieve bandjes in tsunami’s komen aangespoeld via het internet – zijn nog altijd geïnteresseerd in wat er zich buiten de mainstream afspeelt. En al leek het er op voorhand op dat die lichting minder aanwezig was dan andere jaren, dan moeten we achteraf toch concluderen dat we élke dag weer nieuwe dingen hebben ontdekt. Pukkelpop moet mee evolueren met zijn tijd, maar het moet ook opletten dat het altijd zijn o zo typische randje bewaart, ja zelfs altijd bewust moet blijven opzoeken. Te gepolijst is saai. Daar slaagt het festival nog in, het ene jaar al wat beter dan het andere. Op muzikaal vlak, maar ook met creatieve vernieuwingen zoals terreinbeleving en projecten rond kunst en experiment. Net dat maakt Pukkelpop uniek in het Vlaamse festivallandschap.

Pukkelpop moet mee evolueren met zijn tijd, maar het moet ook opletten dat het altijd zijn o zo typische randje bewaart, ja zelfs altijd bewust moet blijven opzoeken. Te gepolijst is saai