“Soms rijdt hij als een terrorist”

Miscast in Antwerpen

Defensieve Matthews

Geen kopman bij Quick Step

Belgen met verschillende belangen

Na Tom Dumoulin vorig jaar mag sponsor BinckBank nu een cheque van 7.500 euro uitschrijven aan Matej Mohoric. Geen topnaam, de 23-jarige Sloveen van Bahrain-Merida, maar wel een topper in wording. Vijf redenen waarom de voormalige wereldkampioen bij de juniores en beloften dit weekend standhield.

Gevaarlijke groeibriljant

“Het is niet van slechte wil, maar hoe hij rijdt in het peloton… Soms zijn het terroristische aanslagen”, zegt Oliver Naesen. “Onverantwoord rijgedrag”, volgens Jasper Stuyven. Het zijn slechts twee van de vele aantijgingen over het rijgedrag van Mohoric. “Als je in deze koersen niet in een gaatje duikt, doen de anderen dat wel. Ik heb nog nooit iemand laten vallen”, is de reactie van Sloveen. Zijn ‘populariteit’ maakt zijn eindwinst nog straffer. Op elke kasseihelling - het was zijn eerste kasseikoers sinds ParijsRoubaix voor juniores in 2011 - werd hij gelost. Telkens keerde hij in zijn eentje terug. “Dit is mijn mooiste zege ooit, nog mooier dan de ritten in de Vuelta en de Giro. Toen de ploeg mij in mei vroeg welke koers ik voor eigen rekening wou rijden, antwoordde ik deze. In 2019 wil ik ook debuteren in de Vlaamse klassiekers.” Een minuut en acht seconden kreeg Mohoric cadeau in de rit naar Antwerpen. “Wat een vergissing van de andere ploegen. Op 70 km van de streep hadden we nog steeds drie minuten voorsprong. Dat kregen ze door de meewind en op dat technische parcours nooit dicht. Bedankt”, duidt Mohoric dé miscast van het peloton. In de eerste plaats een fout op het conto van BMC, dat de leiderstrui van Küng zo te grabbel gooide. Ook de sprintersploegen hebben boter op het hoofd. “Zonder die vlucht eindigt hij niet bij de eerste tien”, zegt Naesen. “Al was dat nummer naar Antwerpen wel sterk. Je mag het iedereen in het peloton vragen: dat was na elke bocht sprinten naar het achterwiel van de renner voor je, zodat je niet gelost werd. Die mannen hebben echt wel straf gereden.” Michael Matthews won de slotrit en eindigt als tweede op vijf seconden. De Australiër van Sunweb was dolblij om te kunnen scoren na het eten van een stuk slechte vis in de Tour. Zelf zegt hij offensief te hebben gekoerst en alle mogelijke kansen op de eindzege te hebben benut. Wanneer hij de beelden van het slotweekend zal herbekijken, zal hij beseffen dat hij de eindzege nooit had mogen laten liggen. Eén keer op zaterdag en twee keer op zondag verkeerde hij in de laatste 30 kilometer in een droomscenario. Als best geplaatste in een groepje met zes andere kopmannen, maar toch - tegen zijn belang in - stoorzender van dienst. “Hij draait wel rond, maar er is een verschil tussen rijden en echt duwen op de pedalen”, zegt Stuyven. Naesen beaamt: “Matthews vreest steeds een counter. Hij probeert het dan slim te spelen, maar dat heeft een averechts effect.” Lampaert, Terpstra, Schachmann en Stybar. Net als in het voorjaar had Quick Step Floors de numerieke meerderheid in de groep der favorieten. Toen werd het prima uitgebuit, nu niet. Er zijn verzachtende omstandigheden: Lampaert acteerde zaterdag sterk op een terrein dat niet honderd procent het zijne is, tot een pijnlijke val in de slotkilometer roet in het eten gooide. Hij reed zondag nog wel uit, maar was duidelijk niet honderd procent. Nog opvallend: telkens een pion van Quick Step Floors in de aanval trok, reed die niet vol mee en gebaarde die dat de echte kopman achter kwam. Wie die kopman uiteindelijk was, werd nooit duidelijk. Finaal eindigen ze op plaatsen vier, negen, dertien en veertien. Naesen ging all-in voor de ritzege door op 25 km van de streep alleen weg te rijden, maar vergat Wellens mee te pakken. Finaal werd hij ingelopen omdat Van Avermaet zijn ploegmaats tempo liet maken om toch nog de ritzege te pakken. Wellens was de beste man in koers, maar koos met stroomstoten - in plaats van tempo te maken - voor de verkeerde tactiek wanneer hij met een groepje voorop was. Stuyven reed offensief, maar schipperde te veel tussen ambities voor ritwinst of toch maar de eindzege. U leest het, de Belgische kopmannen reden elkaar een beetje voor de voeten. Volstrekt normaal, vermits ze elk voor een andere werkgever rijden. Helaas blijven we in het slotweekend achter met een Oostenrijker (Muhlberger) en een Australiër (Matthews) als dagwinnaar en een Sloveen als eindwinnaar. Jammer voor de enige rittenkoers van WorldTour-niveau op Belgische bodem.