Onverschilligheid

“Ik ben zaterdag behandeld als een dier in een kooi”, zegt een Brussels meisje met Rwandese roots. Zij en haar zus werden tijdens het optreden van Kendrick Lamar op Pukkelpop niet alleen geduwd. Ze kregen ook nog eens de inhoud van een drankbeker over zich heen en nog wat Hitlergroeten erbij. Plus een koor. “Handjes kappen, de Congo is van ons”, klonk het.

Een verhaal zo straf dat het nauwelijks te geloven is. Zeker omdat Pukkelpop een plek is waar je niet verwacht dat nog iemand mensen indeelt volgens huidkleur. Net als in de sport lijkt het in de muziekbusiness net diversiteit troef. En krijg je een mooie kruisbestuiving van allerlei roots. Heb je de moeder van Nafi Thiam gezien? Hetzelfde ranke lichaam als haar dochter, maar duidelijk geen Afrikaanse. Die van Vincent Kompany is een bleke Belgische. Aan rolmodellen en voorbeelden, is er dus echt geen gebrek. Lamar is ook een rolmodel. Hij heeft nog maar net de prestigieuze Pulitzer gekregen voor zijn muziek. Niet slecht voor iemand die wat anekdotes kan vertellen over de gangs in zijn wijk. Als je daar op een festival naar gaat luisteren, dan verwacht toch niemand dat je lacht met koloniale moorden of met de gruwel van Hitler.

In deze digitale tijden gaat bijna niemand nog vrijuit. Het filmpje met dat “gezang” circuleerde al snel op sociale media. Intussen is de “zanger” geïdentificeerd. Dat de jongen misschien te veel gedronken had, is geen excuus. Want zo’n liedjes verzin je niet ter plekke. De kerel zal zijn eigen gekweel trouwens niet snel vergeten. Het parket heeft een onderzoek geopend. Ook bij Unia, het Interfederaal Gelijkekansencentrum, is een klacht binnengelopen. Maar eigenlijk hebben we geen parket of Unia nodig om te zeggen dat we dit niet pikken. Gewoon je schouders ophalen en verder lopen, is ook niets waar we allemaal beter van worden. Want dat is wat we alsmaar vaker zien. Of mensen die niet begrijpen dat er over dit voorval nu zo’n stampij wordt gemaakt. Onverschilligheid lijkt alsmaar vaker het nieuwe normaal. Het verhaal van een Vietnamese jongen van 19 die een paar dagen geleden is doodgereden, heeft nauwelijks opschudding veroorzaakt. Ook al ging het om een vluchtmisdrijf en had de chauffeur 2,67 promille alcohol in zijn bloed. De reden? Het ging om een transmigrant. Hoe die precies hier is geraakt, het interesseert ons nauwelijks. Hoe vaak hoor je mensen op zeer doordeweekse plaatsen racistische praat verkopen? Vaak voorafgegaan door de dooddoener: ik ben geen racist, maar…. Even vlakaf antwoorden, met: je bent dat duidelijk wel, is soms al genoeg om mensen te doen nadenken.

Maar eigenlijk hebben we geen parket of Unia nodig om te zeggen dat we dit niet pikken