“Mensen vinden me een rare kwast, tot ze horen wat ik te zeggen heb”
Fietsende Brit passeert in Hasselt tijdens 24 jaar durende wereldreis voor het milieu
Martin Hutchinson, een 57-jarige Brit uit Manchester, passeert dezer dagen in Hasselt. In 2006 startte de man een wandeltocht die hem in negen jaar tijd en met meer dan 34.000 kilometers in de benen in zowat elk land in Centraal- en Zuid-Amerika deed passeren. Sinds tweeënhalf jaar is hij met de ligfiets op pad door Europa, om erna via Azië naar Australië af te zakken. “Ten laatste in 2030 wil ik daar zijn”, zegt Martin. “Twaalf jaar moet volstaan. Intussen wil ik zo veel mogelijk jongeren bereiken en hen duidelijk maken dat ze zuinig moeten zijn op onze aarde.”
Zo veel mogelijk ervaringen opdoen en zelf zien hoe mensen omgaan met het milieu. Daar is het Martin Hutchinson helemaal om te doen. “En eerlijk, in deze regio zit dat eigenlijk behoorlijk goed, al kan het altijd beter. Waar de mensen vriendelijk en ordelijk zijn, gaat het ook beter met de zorg voor het milieu. België is een klein land, hier zie je de verschillen duidelijk. Zelfs tussen pakweg West-Vlaanderen en Limburg. Hier is het echt wel oké. En toch is het belangrijk dat we aandacht blijven vragen voor de milieuzorg. Zo wil ik in eerste instantie vooral jongeren bereiken. Daarom plan ik geregeld lezingen in scholen op plaatsen waar ik passeer.”
Sympathie
De voorbije twaalf jaar beleefde Hutchinson al speciale momenten. “Slapen probeer ik altijd te doen bij lokale mensen of bij brandweerposten, waar ik als gewezen brandweerman vaak welkom ben. Doorgaans slaap ik samen met Starsky buiten, in of naast onze tent. Starsky is een zwerfhond die ik in Portugal heb geadopteerd en die me sindsdien, lopend langs mijn ligfiets of in het karretje erachter, begeleidt. Mensen zien ons als rare kwasten, maar één keer ze de boodschap hebben gehoord, krijgen we overal wel sympathie. Heel zelden is er een negatieve klank.”
Nachtjes in de cel
Tijdens de zoektocht naar een slaapplek maak je wat mee, getuigt Hutchinson. “Zo mocht ik in Bolivië overnachten in een cel in de plaatselijke gevangenis. Enige voorwaarde: ze deden die cel op slot omdat ik anders misschien problemen met andere gevangen zou krijgen. Ik bleef er vier dagen, maar op één moment neep ik ze toch. Plots was er enorm veel heibel en kabaal, toen bleek dat de cipiers doodleuk tegelijk weg wake
Je maakt soms wat mee bij de zoektocht naar een slaapplek. In Bolivië verbleef ik enkele nachten in een cel tussen moordenaars en drugsbaronnen Martin HUTCHINSON Wereldreiziger
ren. Vlak naast de gevangenis lag immers het voetbalstadion en de lokale club speelde een belangrij- match. Daar zat ik dan, onschuldig, tussen drugsbaronnen, moordenaars en andere lieverdjes. Was ik blij dat die cellen allemaal op slot zaten, en vooral dat het een voetbalmatch zonder verlengingen werd. En die cipiers? Die lachten bij hun terugkeer eens goed.”
Goedkoop
Vanuit Hasselt bolt Martin langzaam maar zeker richting Frankrijk. “Nooit gehaast. Ik zie wel waar de tocht me de volgende avond brengt. En als daar interessante plekken of mensen zijn, blijf ik gewoon wat langer hangen.” Hoe hij zo’n lange reis financieel gebolwerkt krijgt? “Die vraag krijg ik het vaakst. Wel, dit kost bijzonder weinig. Toen ik wandelde versleet ik schoenen, nu remmen, kabels en fietsbanden. Slapen doe ik in de tent of in openlucht of bij goede zielen. En vaak kunnen we links of rechts mee aanschuiven voor het eten. We zijn snel tevreden, Starsky en ik. Zolang we onze boodschap rond het milieu maar kunnen vertellen, aan de mensen, in scholen, maar ook in de media, zoals nu. Hopelijk krijgen we onze enorme tocht ooit afgerond. In 2030 zullen we 24 jaar voor het milieu op pad zijn. Dat wil al iets zeggen, toch?”