Voor de fwiet van de parkiet
Hasselt
Met meer dan honderd vogels in een grote volière in zijn tuin was Roger Vaelen een toegewijde parkietenliefhebber. Soms deed hij mee aan tentoonstellingswedstrijden, maar voor Roger stond de basiszorg voor parkieten en de kweek van originele vogels voorop. Hij wilde terug naar de bron.
‘Lid van de Limburgse Parkietenclub’, meldt zijn overlijdensbericht - meer niet. Geen beroepsleven, geen andere vereniging, geen decoraties. “Het leven van Roger stond voor een groot deel in het teken van vogels”, zegt zijn weduwe Irène Gevers. “Na ons huwelijk in 1961 begon hij met het houden van inlandse vogels: botvinken, goudvinken, sijzen en merels. Maar daar kwam op den duur te veel papierwerk bij kijken. Toen is hij overgestapt naar parkieten.”
Roger bouwde een grote volière in zijn tuin en fokte zijn eigen vogels, hij had er een honderdtal. “Alles wat hier rondvliegt, heeft hij gekweekt”, vertelt Irène. “In de verzorging van die beestjes kruipt uiteraard veel tijd: voeden, wassen, inventariseren. Na zijn pensioen was Roger daar een hele voormiddag mee bezig. Lievelingsvogels had hij niet, hij zag ze allemaal even graag. En ik kwam op de tweede plaats.” (lacht)
Toen hij nog werkte, schakelde Roger zijn echtgenote in voor de verzorging. “Ik deed dat graag, het was iets van ons tweeën. Ik ging ook mee naar beurzen en tentoonstellingen - dan hielp ik mee in de keuken. Op die manier hebben we veel vrienden gemaakt in de parkietenclub. Wat daar zo plezant aan is? Tja, het is een hobby. Wat is er plezant aan voetbal? Je schopt tegen een bal en loopt hem achterna. Geef ons dan maar vogels.”
Terug naar de basis
Parkieten zijn kleine papegaaiachtigen met een lange staart. Ze komen in vele soorten en in nog meer kleuren. Er zijn er die je kan leren praten, maar daar hield Roger zich niet mee bezig. Ook de handel in de beestjes zei hem niets. “Niet alle vogels die hij kweekte hield hij, maar met de verkoop waren geen grote bedragen gemoeid”, zegt Irène. “Meestal deed hij zijn vogels voor tien, vijftien euro per stuk van de hand. Daarmee kon hij amper het zaad betalen om de vogels te voederen.” Soms deed Roger ook mee aan prijskampen. Dan stelde hij zijn mooiste vogels tentoon, af en toe werd hij zelfs kampioen. “Maar de laatste jaren heeft hij niet meer aan wedstrijden deelgenomen”, weet Paul Vandael, medebestuurslid van de Limburgse Parkietenclub. “Rogers specialiteit waren basisvogels. Vogels die de meeste kwekers maar gewoontjes vinden, zoals de grasparkiet, die vond hij speciaal.”
Roger maakte er een erezaak van om parkieten hun oorspronkelijke wildkleur terug te geven. “De basiskleur van een parkiet is groen, maar ondertussen worden ze in zoveel kleuren gekweekt dat de originele kleur zeldzaam is geworden”, legt Vandael uit. “Roger hechtte ook veel belang aan de vorm en de kwaliteit. Basisvogels zijn mooier en groter dan degene die daarna gekweekt worden.”
Zijn kennis over kruiden en onkruiden maakte Roger bovendien tot een aanspreekpunt binnen de club, aldus Vandael. “Roger was goed op de hoogte van de voedingswaarde van kruiden, vooral van onkruiden. Hij kende de werking ervan op parkieten tot in de details, in die mate zelfs dat hij wist welke kruiden genezingseffecten hebben of een natuurlijk antibioticum zijn voor parkieten. Roger ging in alles terug naar de bron.”
Starters steunen
Als bestuurslid had Roger een eigen mening aan de vergadertafel. “Hij was niet de gemakkelijkste. Roger ging niet blindelings mee met elk voorstel”, zegt Vandael. “Hij deed ons een tweede keer nadenken en vaak was dat niet onterecht. Roger vond het ook belangrijk dat we beginnende liefhebbers steunden. Voor ons ledenblad schreef hij artikels over de basiszorg voor parkieten, boordevol informatie die de meesten van ons al kenden, maar die hij belangrijk vond voor starters. Vaak gebeurt het dat die mensen opgelicht worden bij de aankoop van hun eerste vogels. Roger wilde dat tegengaan.”
Bij de parkietenclub was het Rogers taak om de pr te verzorgen en om de punten te sparen op de verpakkingen van vogelzaad, die hij bij dierenvoedingsfabrikant Versele-Laga inwisselde voor tombolaprijzen. “De dozen eivoer die hij daarmee verzamelde, zijn na al die jaren niet meer te tellen”, lacht Vandael.
Roger trad samen met Paul Vandael in 2007 toe tot de Limburgse Parkietenclub, die toen op sterven na dood was. “We kwamen allebei van een andere club, waar we te veel afhankelijk waren van het hoofdbestuur in West-Vlaanderen. Vandaag telt onze club 450 leden, een prestatie die mede aan Roger is te danken, die tijdens onze activiteiten altijd voor garçon speelde.”
Twee straten verder
Roger heeft zijn hele leven in de Hasseltse deelgemeente Stokrooie gewoond. Hij groeide er op en leer- de er zijn vrouw kennen, die amper twee straten verder woonde. “Wij kenden elkaar sinds onze kindertijd, we zijn 57 jaar samen geweest”, rekent Irène voor, die zegt dat zij noch Roger ooit de nood heeft gevoeld om het leven buiten het dorp te verkennen. “Wij vonden het prima in Stokrooie, dus zijn we daar gebleven.”
Werken deed Roger bij een metaalbedrijf in Zonhoven, waar hij begon als lasser en eindigde als ploegbaas. Ook hier hetzelfde verhaal: de behoefte om andere werkgevers op te zoeken, was er niet. Voor Roger was het simpele leven dat hij leidde voldoende. Zo had hij het graag. Twee jaar geleden kreeg Roger longkanker. Zijn rechterlong werd grotendeels verwijderd, waardoor hij aan de zuurstoffles moest. Hij kreeg één chemokuur en werd met tussenpozen in het ziekenhuis opgenomen, waar hij uiteindelijk overleed. Maar het liefste was hij thuis, in het dorp dat hij kende, tussen de mensen die hij liefhad en het getjilp van zijn parkieten.