“Terugkomst gevierd op Pukkelpop”

Mijn hoofd bonst katerig, maar mijn hart gloeit terwijl ik zachtjes ontwaak. Niet in het verre Australië zoals iedereen tot gisterenavond (vorige week donderdag, nvdr) dacht, maar op Limburgse bodem, op een steenworp van Pukkelpop. Laten we thuiskomen op en mèt een hoogtepunt zo redeneerden we - stiekem - enkele weken geleden. En wauw, dat bleek een fantastisch idee.

Na onze laatste workaway in Maleisië, verbleven we nog enkele dagen in de hoofdstad Kuala Lumpur. We genoten er van het serene en mooie trouwfeest van Sarah en Mark en keken wat dieper in het glas op de afterparty. De overige dagen verkenden we de stad met Rein en Eveline, lieten we ons kussen door de mooiste prinsessen van de vlindertuin en besloten we ons in het nieuw te steken voor de grote thuiskomst. Onze laatste nacht en dag op het Aziatische continent brachten we door in Singapore. Als afscheid kregen we er de nationale feestdag cadeau: een spektakel van parades, vlaggen en muziek in een land waar je je sowieso al de ogen uitkijkt. We waagden ons aan een spelletje in het casino en vervijfvoudigden onze inzet. Beginnersgeluk dat we dankbaar besteedden aan een heerlijk laatste avondmaal. Als kers op de taart kregen we een vliegtuigen- en helikoptershow en het vuurwerk van ons leven te zien. Het laatste schot doofde uit in de minuut dat we naar de luchthaven moesten vertrekken... Toeval? Daar geloven we niet meer in :).

Buikgevoel

Vrienden en familie vertelden we - sorry, jongens! - dat we de oversteek naar kangoeroeeiland maakten om daar onze laatste anderhalve maand te gaan werken. Dat was altijd het plan geweest. Maar ons buikgevoel vertelde ons dat het tijd was om naar huis te gaan: omdat we er klaar voor waren, omdat onze familie steun zou kunnen gebruiken, omdat we onze vrienden zouden kunnen verrassen op hét feest van het jaar: Pukkelpop. De plaats ook waar Tomas en ik elkaar 8 jaar geleden voor het eerst ontmoetten. We hebben meer beleefd in het afgelopen jaar dan we ooit hadden durven dromen. We zijn zo ongelooflijk tevreden, dankbaar en gelukkig. En met dat gevoel wilden we thuiskomen. Maar daarover meer in een volgende en laatste artikeltje. We vonden een goedkope vlucht naar Berlijn, waar we een week geleden landden. Belgisch-Ierse vrienden, Wout en Selina, wonen er maar waren een weekendje weg. Ze waren zo lief hun appartement ter beschikking te stellen. We wilden graag thuiskomen op de vooravond van mijn mama’s zestigste verjaardag (14 augustus), dus hadden we geen haast en genoten we van een lang en zonnig weekend in Prenzlauerberg. De charme van een Europese stad (en zéker Berlijn!), de luxe van een appartement, de bijna vergeten heerlijke smaak van goed bier, brood, kaas en wijn... we haalden ons hart helemaal op. Zondag reisden we met een Duitse jongeman mee tot Keulen, waar we met open armen ontvangen werden door Carl en Carina, goede vrienden die we in de eerste maanden van onze reis reeds troffen in Georgië en die ons het eerste echte thuisgevoel bezorgden.

Belgische frietjes

De volgende dag was het dan zover, met een laatste moeizame (!) lift geraakten we tot in België. Tomas zijn ouders waren de enige die op de hoogte waren van onze komst, blij vielen we hen in de armen. We waren erg opgelucht dat zijn papa, die helaas op jonge leeftijd aan alzheimer lijdt, ons nog steeds zonder probleem herkende. Voor zijn broer, die we met een trucje naar het ouderlijke huis hadden gelokt was het schrikken. Even was hij helemaal de kluts kwijt, maar daarna nam de vreugde de overhand. Na een heerlijke nacht in vertrouwde lakens, begon de grote verrassingsronde. Eerst belden we mijn papa uit zijn bed, uit angst om zijn zwakkere hart al te zeer uit te dagen, durfden we zomaar aanbellen niet aan. Maar hij was ongelooflijk blij. We klonken met cava, babbelden erop los en gingen onze eerste Belgische frietjes samen eten. Daarna trokken we door naar het verjaardagsfeest van mijn jarige mama. Alsof het een evidentie was, wandelden we de nietsvermoedende gastvrouw tegemoet. Maar enkele seconden later rolden er tranen over alle gezichten. Mama’s reactie was eentje uit de films: sprakeloos, wenend en lachend, alles tegelijk. Terwijl ze straalde in haar roze jurk. Een kippenvelmoment dat alleen maar onvergetelijker werd toen mijn zussen Silke en Lies naar buiten gelopen kwamen. Als ik eraan terugdenk, komt er alweer een krop in mijn keel.

Pukkelpop

Het werd een fantastisch feest en het was met moeite dat we tegen elf uur besloten te vertrekken. Want het was nog niet het einde van de avond. Ondertussen liepen onze vrienden al enkele uren rond op de Pukkelpopweide: lekker dronken en daardoor extra vatbaar voor verrassingen en emoties. Via een eenvoudig Whatsappje van Silke wisten we meteen waar de groep zich bevond. Wat er daarop volgde was onbeschrijflijk. Maar het was een opeenvolging van gillen, knuffelen, sniffen en dansen. We verloren alle tijdsbesef. Pas in vroege uurtjes toen de muziek stopte, ontwaakten we uit de roes en wandelden we naar huis. Het moet gezegd worden: thuiskomen is al even bijzonder als vertrekken. En onze familie en vrienden zijn goud waard. Het werd een Pukkelpop om nooit meer te vergeten.