“Brailleschrift is zo ouderwets”
Bob is sinds twee jaar blind en oriënteert zich met tongklikken
Binnenkort krijgt Brusselaar Bob Crosset (54) een blindengeleidehond van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden in Tongeren. Volgende week mag golden retriever Vienna mee naar huis. Maar om zich nu al goed te oriënteren behelpt hij zich met echolocatie, een techniek die blinden via tongklikken een beeld helpt te vormen van hun omgeving.
Bob Crosset werd twee jaar geleden volledig blind: “Door een te hoge oogdruk raakten mijn oogzenuw en netvlies onherroepelijk beschadigd, waardoor ik acuut glaucoom heb gekregen. Nu is alles wit voor mij”, vertelt Bob. Vandaag is hij er nog gedeeltelijk aan de slag. Bob trok naar het Sint-Raphael instituut in Gent waar hij in contact kwam met Echolocatie, een techniek die blinden helpt een beeld van hun omgeving te krijgen via tongklikken. “Dolfijnen en vleermuizen gebruiken deze techniek ook om zich te oriënteren. In Gent noemden ze me daarom al Batman”, grapt Bob.
Storende factoren
HBvL.be
Echolocatie is heel vermoeiend. Elke materie heeft een andere frequentie en die moeten we allemaal opslaan in ons geheugen
Bob CROSSET
De opleiding nam twee jaar in beslag. Ondertussen kan Bob allerlei obstakels opsporen, zoals stoepranden, bomen of paaltjes en dat via tongklikken, tot wel 50 meter ver. Hij kan ook bepaalde kleuren onderscheiden, maar enkel de hoofdkleuren, geen wit of zwart. “Doordat is voordien wel kon zien, weet ik wat een boom is en wat rood is. Voor mij ziet de wereld er mooi uit. Helaas kan ik niet horen of een vrouw naast me blond of ros haar heeft”, lacht Bob. Door te klikken kan hij een voorwerp dat op tafel ligt, traceren en oprapen. “De tijd waarin de geluidsfrequentie terugkeert, bepaalt de afstand. Het moeilijkste is het aanleren van de kliks. Ik kan er drie verschillende. Sommige blinden klappen in hun handen, maar dan komt er niets terug.” Bepaalde omgevingsfactoren bemoeilijken de toepassing van Echolocatie: “Stromende water van een fontein is bijvoorbeeld heel storend. Hevige regen is als een gordijn en tegenwind maakt het ook lastig.” In een station ondervindt Bob ook problemen: “Het is die massa die op me afkomt. Ik hoor vooral de vele lichamen en dus moet ik me concentreren op de leegtes tussen de mensen. Echolocatie is heel vermoeiend. Elke materie heeft een andere frequentie en die moeten we allemaal opslaan in ons geheugen. Je moet de techniek ontwikkelen. Het zintuig dat is weggevallen, wordt overgenomen door het oor via het linker cortex in de hersenen.”
Bob behelpt zich voorlopig nog met een witte stok. Hij draagt een bril met vensterglas omdat hij voordien ook een bril had. Brailleschrift is niet aan hem besteed: “Dat is old fashioned. Ik behelp me met het digitale tijdperk. Mijn iPhone, mijn hond, echolocatie en ik zie weer!”