Het vliegje

Helemaal zeker ben ik natuurlijk niet, maar toch geloof ik dat het vliegje dat ik elke ochtend in de keuken aantref, één en hetzelfde exemplaar is. Wanneer ik het koffieapparaat aanzet, wacht het diertje naast mijn kopje. Als ik m’n yoghurt ga halen, volgt hij me naar de ijskast. En terwijl ik eet, landt hij op mijn krant. Ondanks mijn vooroordelen tegen vliegen – vieze beesten, zitten overal op – ontwikkelde zich een vriendschapsband met dit beestje.

* * *

Dat de bel van onze klok om vier uur acht keer slaat, betekent niet dat het mechaniekje stuk is.

In een winkel voor zeevaartinstrumenten in Stockholm hoorde ik voor het eerst over ‘glazen slaan’. Op een schip werd vroeger een zandloper gebruikt om wachttijden van vier uur te berekenen. De zandloper moest om het half uur gedraaid worden, en de scheepsklok telkens geluid zodat iedereen aan boord wist hoe laat het was. Later werd de zandloper door een mechanische klok vervangen, met een belletje dat om het half uur ‘glazen sloeg’ – één belletje bij het begin van de wacht, twee belletjes een half uur later, enz. Na vier uur, aan het eind van de wachttijd, sloeg het belletje acht keer, daarna begon de reeks opnieuw voor de volgende periode.

* * *

“Je hebt al zo vaak over vliegen geschreven”, zei mijn vrouw.

“Misschien, maar ik heb het ook al vaak over andere dieren gehad”, zei ik: “Over honden, vogels en ook over mensen... En deze ene vlieg in de keuken is heel bijzonder.” “Mensen gaan denken dat je niet helemaal goed bij je hoofd bent wanneer je zoiets schrijft. Vliegen zijn allemaal hetzelfde, het zijn vieze beesten die overal opzitten.”

* * *

Onze jongste zoon vertelde dat hij via Skype met zijn gastgezin in Maleisië had gesproken. De ouders noemt hij nog altijd zijn ‘Malei-mama’ en ‘Malei-papa’. Ze belden hem met het nieuws over de verloving van hun dochter. Een lang gesprek waarin ieder lid van het gezin aan de beurt kwam.

Achteraf legde mijn zoon uit dat de dochter haar toekomstige pas op het verlovingsfeest voor het eerst zal zien. Hij dacht even na voor hij verder ging: “Ik weet niet wat ik daarover denk.”

* * *

In onze kamer hangt nu een scheepsklok. Na het ‘glazen slaan’-verhaal kon ik er niet aan weerstaan.

Het was wel wennen. Niet enkel geeft de klok het ‘foute’ uur aan, bovendien trekt hij door zijn belgeluid de aandacht op onverwachte momenten. Ik heb er al een paar keer aan gedacht om hem stil te leggen, maar besloot telkens om hem wat meer tijd te gunnen. Vandaag maakt het ‘verkeerde’ geluid deel uit van onze omgeving. Soms geloof ik zelfs dat de klok stuk is omdat ik denk dat ik het belletje niet heb gehoord. Dan moet ik tot het volgende half uur wachten om te weten dat hij nog werkt.

Zoals het klokje thuis tikt, klinkt het nergens.

* * *

Het nieuws over de verloving van het ‘Malei-zusje’ stemde me tot nadenken. De traditie waarin ouders een levenspartner voor hun kind kiezen, getuigt van een groot vertrouwen in hun oordeelsvermogen, en de hoop dat de ander geen vreemde zal blijven.

Mijn zoon had het niet veroordeeld, hij gaf gewoon toe dat hij niet wist wat hij erover dacht. Vele geschillen zouden vermeden kunnen worden indien we beseften dat we niet voldoende kennis bezitten om te kunnen oordelen.

* * *

In een natuurdocumentaire dachten mijn vrouw en ik dat we een arend in het landschap zagen vliegen. Mijn vrouw begon hard te lachen toen bleek dat de adelaar ‘mijn’ vliegje was dat op het scherm was geland. Geen ‘vijandsbeeld’ is opgewassen tegen humor.

* * * in een hutje geleend van vlooien en muggen, slaap ik

* * *

Terwijl ik koffie maakte, merkte ik dat er nu drie vliegen rondvlogen, even later waren het er vijf. Dit was geen ochtendgroet meer, maar een offensief!

Ik schrok ervan hoe ik mezelf hoorde reageren. Gisteren was ik nog maatjes met ‘mijn’ vliegje, vandaag, als ik mijn eigen woorden mocht geloven, verfoeide ik de vieze beesten.

Hoe snel vergeten we soms wie we echt zijn.

Good luck en tot ziens.

Issa (1763-1828)