“Drie jaar in het centrum , nu op straat”
Bijna drie jaar heeft Muheb (23) in het asielcentrum van Helchteren gewoond. Nu slaapt hij op straat of bij vrienden. Of op de bus, met dank aan de Buzzy Pazz. “Ik neem vaak de bus naar de verst mogelijke bestemming, zo kan ik toch tenminste eventjes zitten en dutten”, zegt hij. “Mijn rug doet weliswaar pijn van dat zittend slapen.” Voor het Offerfeest van deze week heeft niemand van zijn vrienden die intussen wel papieren hebben, hem uitgenodigd. “Ze vrezen dat ik niet meer weg zou gaan.”
Muheb is bijna uitgeprocedeerd. Hij heeft twee keer een negatief antwoord gekregen van het Commissariaat Generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen. Ook zijn beroepsprocedure is achter de rug. “Ik mag nog één keer naar het Commissariaat voor een interview. Daar zet ik al mijn hoop op in. Deze keer ga ik vertellen wat ik tot nu toe niet durfde: de echte reden waarom mijn stiefoom, die bij de taliban is, ook mijn vel wil. Ik heb een affaire gehad met zijn schoondochter. In Afghanistan praat je niet over dit soort zaken. Dat zit niet in onze cultuur. Mijn ouders waren trouwens ook zeer boos op mij over die affaire. Ze wilden mij nooit meer zien. Mijn stiefoom is met een geweer binnengevallen, ik ben toen gevlucht. Dat was in september 2014.” Muheb spreekt perfect Engels, hij was in Kaboel net klaar met zijn hoger on- derwijs toen de affaire uitlekte. “Ik heb Business Administration gestudeerd. Mijn diploma ben ik niet meer kunnen gaan afhalen.” Het verhaal van de affaire heeft hij na een tijdje wel toevertrouwd aan een maatschappelijke assistente in het cen- trum. “Ze raadde me ook aan om dit te vertellen aan het Commissariaat. Maar daar klapte ik toch dicht. Ik schaam me er echt voor en in het begin dacht ik dat ik zo ook wel een positief antwoord zou krijgen. Want ik zag dat de meesten van mijn Afghaanse vrienden ook een positief antwoord kregen. Al valt er in die uitspraken eigenlijk geen lijn te trekken. Sommigen kregen al meteen een positief antwoord, anderen hebben daar zeer lang op moeten wachten. Ik ken ook mensen die al hun vingerafdrukken hadden achtergelaten in Italië en die normaal gezien terug naar daar zouden worden gestuurd, maar die hier een positief antwoord hebben gekregen. Ik ken ook mensen die betrapt waren op diefstal in de Carrefour en die toch erkend zijn.”
“Ik had in het begin ook schrik dat de informatie over mijn affaire zou doorsijpelen tot in Afghanistan. En er is nog iets dat in mijn nadeel heeft gespeeld: in Afghanistan hebben we geleerd dat je mensen hoger in rang nooit in de ogen mag kijken. Intussen weet ik dat je in België wel oogcontact moet maken met mensen. Ook een verschil in cultuur.”
Spanningen
Het leven in het asielcentrum was niet makkelijk, maar het was in elk geval beter dan slapen op straat. “Natuurlijk waren er spanningen. We deelden een kamer met acht. Ik stond ’s morgens om 4.30 uur op om te gaan werken, want ik moest 33 km fietsen naar de fabriek in Balen. Heen en terug. Eerst met een fiets zonder versnel-
“Ik kan niet terug naar Afghanistan. Daar gaan ze me stenigen” Muheb
lingen, maar na een tijdje heb ik met het geld dat ik daar had verdiend, een elektrische fiets gekocht. Ik had er zelfs een vast contract. Maar na mijn tweede negatief antwoord kon ik daar dus niet blijven. Als ik weer de juiste papieren heb, mag ik van mijn baas altijd terugkomen.”
16.000 euro
Wat gaat hij nu doen als het straks weer niet lukt? “Ik kan in elk geval niet terug naar Afghanistan. Daar gaan ze me stenigen. Mijn ouders zijn intussen ook gevlucht naar Pakistan, want mijn stiefoom zit nu achter mijn jonger broertje van 16 jaar aan. Zo gaat dat in Afghanistan, als ze de dader niet kunnen pakken, dan viseren ze je familie. Als het hier niet lukt met mijn erkenning, dan ga ik naar Frankrijk. Ik hoor dat sommigen die hier een negatief antwoord krijgen, daar wel papieren krijgen.”
Bij zijn vorige vlucht is hij een jaar onderweg geweest. “Ik ben toen eerst zeven maanden in Pakistan gebleven en daarna verder gereisd, naar Iran, Turkije, Griekenland. Dat heeft me uiteindelijk alles samen 16.000 euro gekost, geld dat ik aan verschillende smokkelaars heb gegeven.”
Als hij erkend wordt, wil hij het liefst in Limburg blijven. “Ik hou niet van Brussel. Te druk. Hier ken ik ook al wat mensen.” Kent hij Afghanen die zijn teruggestuurd? “Nee, niemand gaat terug.”