“Sneller promotie maken in jumping”
Zeventig jaar is Leo Joosten vorige maand geworden. In 1983 trad de gewezen rijkswachtcommandant van de brigade Lanaken toe tot het wereldje van de officielen in de paardensport. Hij jureerde zowel regionaal als nationaal. Na vijf jaar koesterde Leo internationale ambities. Joosten werd lid van de ‘International Jumping Judge Club’. Dertig jaar later jureerde hij zijn vijfhonderdste wedstrijd. Dat geschiedde in het Opglabbeekse Sentower Park waar, naast het BK voor amazones en de Beker van België voor de jeugd ook een internationale springwedstrijd voor veteranen plaatsvond.
Leo Joosten was bij de start van zijn hobby gewonnen voor de discipline dressuur. Maar gaandeweg werd het springen. “’Zat de jury wel naar de goede proef te kijken?’, was een uitspraak die ik veel kreeg van dressuurruiters die niet tevreden waren over de gekregen beoordeling”, start Joosten, die als enige Limburger tot dit selecte groepje behoort, zijn verhaal. “Dat deerde me niet. Ik ben overgestapt naar de discipline jumping omdat ik hier sneller promotie kon maken.”
Pensioen
De top van de wereld jureren op een concours aan de andere kant van de wereld en thuis moeten opboksen tegen minder professionele juryleden. Leo Joosten is geen sant in eigen land. “In Vlaanderen boeken ze liever iemand van over de taalgrens dan hun eigen jurylevolgt den een jumping te gunnen”, ervaart Joosten. “Let op: dit was in het verleden zo. Vandaag vragen ze me ook rond de deur.” Sedert 2006 geniet Joosten van zijn pensioen. “Voorheen diende ik rekening te houden met mijn werk als brigadecommandant en later als politiecommissaris”, ver- Joosten. “Eenmaal gepensioneerd moest ik enkel nog met mijn gezin rekening houden. Als jurylid reisde ik veel. Ik was al in Denemarken, Zweden, Polen, Hongarije, en andere Europese landen aan de slag.”
“Mijn ergste beslissing vond ik om de Grote Prijs in Luxemburg te moeten afgelasten door barslechte weersomstandigheden. Eigenlijk is dat niets bijzonders, want het strafste vond ik dat er eens tenten van de paardenstallen gingen vliegen door een orkaan. Dat was in Nederland. Andere wedstrijden om nooit te vergeten zijn de wereldruiterspelen in Rome (1998) en Den Haag (1994). De verste verplaatsing was dan weer die naar Doha (Qatar) enkele jaren geleden.”
Eenmaal gepensioneerd moest ik enkel nog met mijn gezin rekening houden
Leo JOOSTEN