Bestaat er nog iets mooiers?

Elk jaar opnieuw zeggen we dat we volgend jaar ergens anders naartoe gaan. Het eindigt ermee dat we elk jaar opnieuw terugrijden naar la Bella Italia, waar wij ons hart hebben verloren. Waar u bij het binnenrijden langs de grote meren komt. Stop daar even, maar hou uw hart in de gaten.

Ik heb altijd wat met Italië gehad. Toen ik negen was, werd in Otranto de auto van mijn vader gepikt. De politie vond hem terug in Bari. Alleen de achterruit en mijn vislijn waren weg. Twee weken later liep mijn moeder in Rome verloren. We vonden haar terug toen de zon al lang onder was en mijn vader nog één keer door de stad reed, en aan een verkeerslicht stopte, naast een politiewagen met ons moeder achterin. Mijn zus trouwde met een Italiaan, die drie kinderen later aan kanker overleed. Mijn lief had ooit ook een Italiaanse vriend. Maar ze trouwde met mij, omdat ik dat op een strand in Calabria beloofde nadat zij er de autosleutels terugvond die ik al zwemmend in zee was verloren.

God, wat heb ik dat land gehaat. Maar ik heb er ook altijd van gehouden. Van de spiaggia’s, vespa’s en pizza’s. Overal is het lekker. De lekkerste pasta, die at ik er vorig jaar in Stresa, aan het Lago Maggiore, in Taverna del Papagallo. Het was onze eerste Italiaanse pasta nadat mijn vrouw van een zware ziekte was hersteld.

Stresa is een van de mooiste dorpjes van Italië, met een schitterende promenade langs het meer, waar je kan zwemmen met zicht op besneeuwde bergtoppen, kan verdwalen in een supergezellig centrum en goddelijke straciatella kan eten. Je kan er ook een kabelbaan nemen die je naar de top van de Mottarone (1.500 meter) brengt. In de winter kan je daar skiën, in de zomer kan je paragliden of wandelen. Altijd kan je er van het uitzicht op zeven meren genieten, en je zal je afvragen of er in het leven nog iets mooiers bestaat. En dan denk je al aan die pizza, en o dio, achteraf die heerlijke stracciatella van questa sera.