“Zo veel vragen, maar ik blijf haar steunen”
Vader van Bieke W. getuigt na gezinsdrama
JABBEKE - De onderzoeksrechter besloot gistermiddag om verpleegster Bieke W. (30) uit het West-Vlaamse Varesenare (Jabbeke) aan te houden op verdenking van de moord op haar drie kinderen Elyse (4), Fabrice (2) en Arthur (3 maanden). De nabestaanden blijven met veel vragen achter. “Ik hoop dat we haar nu snel mogen bezoeken”, zegt Peter (61), haar vader. “Ik ben niet boos op haar. Ze was zichzelf niet.”
“Ik ging vorige week nog naar zee met de twee oudste kindjes. Het jongste bleef thuis, hij was nog een beetje te klein. En ’s avonds ging ik bij hen eten. Er leek niets aan de hand. Bieke deed gewoon, zoals anders.” Peter (61) zoekt naar woorden. Af en toe slikt hij het einde van zijn zin in. Alsof hij zelf niet kan geloven wat hij aan het zeggen is. Zijn stille, brave dochter vermoordde dinsdagnacht uit het niets zijn drie kleinkinderen. “Hoe heeft ze dat over haar hart kunnen krijgen? Ik ben heel zeker dat ze haar kinderen graag zag.”
“Zoveel spijt”
Gistermiddag werd Bieke W. voor de Brugse onderzoeksrechter geleid. Verstopt onder een deken werd ze het gerechtsgebouw binnen gebracht. Daar werd ze zo’n drie uur lang verhoord. “Ik heb zoveel spijt. Ik wou dat ik de klok kon terugdraaien, maar dat gaat niet”, klonk het.
De vrouw werd aangehouden voor de moord op haar drie kinderen. Over het precieze motief wou haar advocaat Bart Staelens niet meer kwijt. “In het belang van het onderzoek”, zegt hij. “We willen dat dat nu zo sereen mogelijk gevoerd kan worden.” Volgens bronnen dicht bij het onderzoek leed de jonge moeder aan een zware postnatale depressie. Bij gebrek aan een andere verklaring gaat ook haar vader daarvan uit. “Maar nooit heeft ze ons ook maar één signaal in die richting gegeven. Ze was een beetje moe, dat wel. Maar welke jonge moeder is dat niet? Ze hadden drie kindjes kort na elkaar, natuurlijk was dat zwaar. Maar ze leken daar wonderwel mee om te gaan. Het kleinste was ook geen huilbaby of zo.” Hij kwam zelf pas een tijdje geleden terug in het dorpje Varsenare wonen, in dezelfde rustige woonwijk als zijn dochter Bieke. Op haar verzoek. Zij woonde er met Nicolas en hun drie kinderen Elyse (4), Fabrice (2) en Arthur (3 maanden). “Voor mij was het ideaal”, zegt hij. “Een andere dochter woont aan zee. Nu zat ik dicht bij hen allebei.”
Goede band
Het was die andere dochter die in het holst van de nacht samen met zijn broer en iemand van de politie voor de deur van zijn appartement stond. Amper honderd meter verder had zijn dochter even voordien haar drie kindjes verstikt terwijl haar vriend lag te slapen. Daarna reed ze met opzet tegen een brugpijler langs de autosnelweg. Maar ze overleefde de klap en vertelde de hulpverleners wat er gebeurd was. Het was de politie die de nietsvermoedende partner inlichtte. En niet veel later dus ook Peter.
Vanuit zijn appartement kan hij het huis van zijn dochter net niet zien. Hij kwam er wel elke dag voorbij. “Ik stopte natuurlijk niet altijd. Dat zou voor niemand aangenaam zijn. Maar ik ging geregeld langs. En ik had een goede band met het gezin.”
Ook met zijn schoonzoon. Hij zag Nicolas al even sinds het drama. “De medicatie houdt hem een beetje kalm. Maar hij is gebroken en dat is niet meer dan logisch. Hij stelt zich vragen bij zijn toekomst. Alles is weg, alles is kapot, zei hij tegen me.”
Schoonzoon
Peter oogt kalm, maar zijn blik verraadt de wanhoop. Zoekend naar antwoorden die niemand hem al kon geven. Ook de politie of zijn dochter zelf niet. “Ik heb haar nog niet gezien of gesproken. Dat mag niet in deze fase van het onderzoek. We hebben al gebeld om te vragen hoe erg ze eraan toe is, maar ook daar mogen ze ons geen antwoord op geven. Het enige dat we weten is dat ze haar uit het ziekenhuis hebben meegenomen. Dus haar kwetsuren zullen wel nog meevallen.”
Iets wat haar advocaat bevestigt. Afgezien van enkele schrammen in haar gezicht zou ze ongedeerd uit het ongeval gekomen zijn. De jonge moeder zal nu in de gevangenis moeten wachten op haar eerste verschijning voor de raadkamer volgende week dinsdag. Peter hoopt dat hij haar voordien al eens zal kunnen bezoeken. “Ik ben niet boos op haar, want ik ben ervan overtuigd dat ze zichzelf niet was op het moment dat ze dat gedaan heeft. Ze heeft zeker ook heel erg veel spijt. De hele familie steunt haar. We kennen haar en we weten dat ze dat normaal niet zou kunnen.”