De onfeilbare school

Een blanco cheque om leerlingen die niet in het plaatje passen weg te werken

Nu zelfs het blazoen van de kerkleider uit Rome almaar meer barstjes vertoont, is geloven in onfeilbaarheid bijna helemaal in onbruik. Behalve bij onderwijsminister Hilde Crevits (CD&V). Die heeft namelijk een onwrikbaar geloof in de onfeilbaarheid van de klassenraad. Crevits wil dat de klassenraad een leerling kan opleggen om een andere studierichting te volgen. Een eerdere poging om zo’n ‘dwingend B-attest’ in te voeren, strandde een aantal jaar geleden op de regeringstafel. Maar Crevits gaat voor een herkansing, om alsnog leerlingen finaal een herkansing te ontzeggen. Een onzalig idee.

Denk even aan die bekende middelbare school die steeds fier verkondigt dat bij hen ‘tegen het zesde middelbaar meer dan de helft moet afhaken’. Nu ben ik ook de mening toegedaan dat scholen de lat best hoog leggen, want het gaat niet goed met het niveau van onze leerlingen. Het mag allemaal wat meer, wat straffer, wat uitmuntender. Maar dat doe je door het niveau van de leerlingen op te trekken, niet door ze buiten te werken. Als je het niveau van je school alleen kan verhogen door minder snelle leerlingen buiten te gooien, dan zijn niet luie leerlingen het probleem, maar wel een luie school. Scholen dienen niet om uitmuntende leerlingen te selecteren, maar om uitmuntende leerlingen te creëren. Wees gerust, in het beroepsleven zal er meer dan genoeg geselecteerd worden. Dat is niet de taak van een school. Het is alsof je alle zestigplussers zou euthanaseren, en vervolgens fier zou verkondigen dat in ons land de gemiddelde gezondheid er sterk op vooruit gegaan is. Door klassenraden het recht te geven een studierichting op te leggen, krijgen scholen van Crevits een blanco cheque om leerlingen die niet in hun plaatje passen weg te werken. Een vreselijke gedachte.

Er is bovendien meer dan één reden om te twijfelen aan de onfeilbaarheid van de klassenraad. Te vaak heb ik in jury’s van scholen gezeten, waar de brave, voorspelbare leerling, waarin de leerkracht zichzelf herkent, de beste cijfers kreeg. Terwijl er bij rebels talent of leerlingen die afweken van de standaard, niet langer naar hun pure resultaten gekeken werd. Als we uitmuntendheid willen koppelen aan gelijke kansen, dan zit er niets anders op dan het organiseren van centrale examens, zoals men in Nederland al doet. Pas dan zullen álle lesgevers beseffen, wat vandaag heel wat geëngageerde, uitmuntende leerkrachten al weten; namelijk dat de beste school die school is die het maximum uit iedere leerling weet te halen. Een leerkracht is een trainer. De scheidsrechter doet zijn intrede wel wanneer men de arbeidsmarkt opgaat.