Kind van de liefde
Was het liefde en niet oorlog die de neanderthaler en de denisovamens deed verdwijnen? De vraag stelt zich, sinds het 13-jarige meisje Denny werd ontdekt in een grot in Siberië. Of in elk geval haar DNA-materiaal dat al 90.000 jaar in een botfragment zat te wachten om gevonden te worden. Het opmerkelijke, zo bleek toen wetenschappers Denny’s DNA onderzochten, was dat het meisje een mixbloedje was. Het kind van een neanderthalermoeder en een denisovavader. Twee verschillende mensensoorten.
De genetici hadden met Denny het eerste bewijs gevonden van een intersoortelijk kind, de eerste hybride van een uitzonderlijke mix. Dit spectaculaire nieuws verspreidde zich vorige week als een lopend vuurtje over de planeet. In het zuiden van wat nu West-Siberië heet, hadden twee verschillende mensachtigen, een vrouw en een man, een baby gemaakt die hun genetisch materiaal netjes evenredig in zich droeg. Hun kind Denny was het eerste ‘zuivere’ mixbloedje dat ooit was gevonden. Daar, vlak bij de rivier Anui in de hoger gelegen denisovagrot, hadden wetenschappers eerder al op de resten gestoten van X-woman, die DNA van neanderthalers en de moderne mens in zich had. Een mixbloed uit de periode dat de denisovamens van het gezicht van de aarde verdween. Maar in tegenstelling tot Denny was X-woman geen eerstegeneratieafstammeling van twee soorten.
De verleiding is groot om Denny dan maar meteen in te passen in het huidige debat rond identiteit en multiculturaliteit. Misschien is dat wat te kort door de bocht. Een andere soort is nog wat anders dan een andere cultuur binnen een soort. Maar toch brengt Denny ons een belangrijk verhaal. Het vermengen van soorten blijkt immers geen unicum maar een oeroud fenomeen. Het gebeurde veel frequenter dan we tot nog toe voor mogelijk hielden. Voor Den- ny werd gevonden dachten wetenschappers dat er inderdaad denisova’s en neanderthalers in de Siberische grot hadden gewoond. Maar dat een van de twee misschien was opgegeten door de andere. Oorlog dus.
Denny vertelde ons vorige week dat de aantrekking tussen twee individuen de grens tussen soorten had geslecht. En dat is wat ik liefde noem. Komt het omdat de mens toen op het randje stond van uitsterven? Wie weet. Of omdat mengen en mixen in de genen zit van al wat leeft? Waarschijnlijk. Wat het mij vertelt is dat twee individuen, de Romeo en Julia van hun tijd, op een bepaald moment besloten om dwars door alle grenzen te gaan en de wereld een schitterend cadeau te geven. Een kind met een boodschap voor alle volgende generaties: vermeng. Leef.