Terug naar de eerste gastvrouw in Ophoven
De eerste lijn die Martin Heylen twintig jaar geleden trok om voor ‘Man Bijt Hond’ op willekeurige adressen te gaan aanbellen, vertrok in Ophoven en leidde naar Mariakerke. In Ophoven stapte hij naar een huis dichtbij de kerk en daar kwam Els Nijs opendoe
Nu gaat hij er opnieuw naartoe “om te achterhalen wat het leven met de mensen gedaan heeft en wat de mensen met het leven hebben gedaan.” Els Nijs was een alleenstaande vrouw van 43 die bij haar moeder woonde. Ze was buschauffeur, vervoerde werknemers naar en van de Ford in Genk en had een passie voor reizen. “Ik ben daar op mijn 30ste mee begonnen”, vertelt Els. “In Het Belang van Limburg stond een advertentie voor een avontuurlijke reis naar Ecuador, voor maximum tien personen. Ik heb daarop gereageerd. Ik ben met zeven mannen naar Ecuador gereisd en heb in Quito, de hoofdstad, zelf met een bus gereden. Het was de eerste reis van heel vele. Ik heb intussen de halve wereld gezien.” Toen Martin Heylen aanbelde, kende ze hem niet. “Ik kende wel ‘Man Bijt Hond’ maar zag dat zelden omdat ik iedere avond met de bus reed. Toen hij aanbelde, was ik net de kippen aan het voederen. Hij is ongeveer een uur gebleven en mijn moeder heeft nog eten voor hem klaargemaakt. Toen hij wegging, hing ons hondje aan zijn broek. Het was toch ‘Hond Bijt Man’.”
Langs achter
In de eerste aflevering van vanavond gaat Martin terug naar de Merrenhofstraat in Ophoven. Hij belt aan maar er komt niemand opendoen. Een tijdje later probeert hij het opnieuw, weer zonder resultaat. Dan doet hij iets wat tegenwoordig niet meer mag: hij gaat langs de achterzijde kijken of er iemand thuis is. “Ik lag te slapen in de tuin want ik had er een shift opzitten. Ik ben nog altijd buschauffeur maar nu bij De Lijn”, vertelt Els. “Ik schoot wakker toen Martin mij aansprak en ik had snel door dat hij opnieuw een reportage kwam maken. Hij is die tweede keer veel langer gebleven: een halve dag. Ik had dan ook heel wat te vertellen over de reizen die ik heb gemaakt. Mijn hond is intussen dood. Ik heb nu een vogeltje. Daar hoef ik niet mee te gaan wandelen.”