Een hondenleven

Ik ben boos en een beetje triest. Vandaag zag ik op de sociale media een vreselijk filmpje. Een jong meisje staat met een emmer op de oever van een rivier. In de emmer liggen een zestal puppy’s. Eén voor één smijt ze de puppy’s in de rivier!!! En laat ons maar zwijgen over het verbranden van katten of dichter bij huis, het verminken van paarden.

Elke dag ga ik minsten één keer wandelen met onze hond Laika. Ik heb het woordje wandelen nog niet uitgesproken of ’ons madame’ staat al aan de voordeur. Ze bekijkt me dan met zo een blije blik dat ik mij wel eens afvraag waaraan ze denkt. Mocht ze kunnen praten dan was dit waarschijnlijk haar boodschap: “Liefste Tweevoeters, ik ben toch wel echt met mijn hondenkontje in een pak boter gevallen. Zo’n 8 jaar geleden dwaalde ik naar het schijnt als puppy rond door de straten van Genk. Dat is tenminste het verhaal dat de tweevoeters die mij in het dierenasiel binnen hebben gebracht vertelden. Ik denk eerder dat ik de enige van een nestje was die ze niet kwijtgeraakte. Op een dag kwamen mijn vrouwtje en baasje mij ophalen en sindsdien schijnt het zonnetje in mijn hondenleventje. We wandelen dan waar er veel gras is en waar nog andere viervoeters passeren. Al die geurtjes! Ik geraak niet uitgesnuffeld. Dat is voor mij, wat voor jullie tweevoeters de krant lezen is. Ik ben zelfs al eens met de baasjes mee naar het zuiden van Frankrijk geweest. Daar moest ik in het Frans snuffelen, maar dat lukte vrij aardig hoor, flairer sisi! En ja hoor, wij nemen altijd poepzakjes mee. Wij laten geen drolletjes achter! Voor de kost en inwoon speel ik alarmsysteem. Iedereen die in mijn straat passeert zal het geweten hebben. Dan zet ik mij rugharen recht en begin overtuigend te blaffen. En het lukt keer-op-keer, die tweevoeters zijn snel onder de voeten uit. Ik heb echt geluk gehad, maar ik vrees dat er de voorbij vakantiemaanden weer heel veel viervoeters – hondjes, katjes, konijntjes, cavia’s, marmotjes - gedumpt zijn. Baasjes hebben geen tijd meer, de kinderen zijn hun “speelgoed” moe. Sommige van mijn harige vriendjes worden netjes afgestaan aan het dierenasiel, anderen eindigen vastgebonden aan een boom of worden uit de auto gesmeten. Als ik daaraan denk ga ik toch een beetje triest kijken hoor.

Lieve tweevoeters, bedenkt dat wij viervoeters geen speelgoed zijn. Wij hebben ook gevoelens. Wij vinden het fijn om bij jullie te zijn, wij genieten ervan als jullie ons knuffelen. Dat is naar het schijn ook heilzaam voor jullie bloeddruk. In de winter, als het wat kouder wordt vleien wij ons graag tegen jullie aan in de zetel, samen onder een fleece. Mijn vrouwtje en ik vallen dan geregeld in slaap voor de TV en dat vindt baasje niet zo leuk, haha. Dus lieve tweevoeter, bezin eer je eraan begint hé. Denk eraan dat wij geen speelgoed zijn maar levende, liefhebbende wezentjes. Alvast bedankt. Een dikke poot, Laika.”

Kijk eens diep in de ogen van je trouwe viervoeter en je zal begrijpen wat Laika bedoelt.