“Aan legendes raak je niet”

Trossard fit voor topper tegen Anderlecht

Ivan Fiolic is dus geloekig, maar dan in zeer behoorlijk Engels. Hij doorkruist voor de fotosessie vol verwondering de Luminus Arena, op weg naar de Branko Strupar Zaal. Ze hebben mekaar nooit gesproken, maar Fiolic herinnert zich wel het laatste actieve seizoen van Strupar bij Dinamo Zagreb. Hij was toen zeven, een jaar later zou hij zelf zijn eerste handtekening zetten bij Dinamo. En tot drie keer training krijgen van een andere ex-Genkenaar, Fabian Komljenovic. En dan bedenken dat hij eigenlijk voorbestemd was om… muzikant te worden.

Je komt helemaal niet uit een sportieve familie?

Ivan Fiolic: “(Schatert) Integendeel. Binnen ons gezin is iedereen gepassioneerd door muziek. Mijn pa is arbeider, maar is in zijn vrije tijd producer. Ma werkt als muzieklerares en ook mijn vier zussen zijn gepassioneerd door muziek. Ik was als vijfjarige op weg naar mijn eerste gitaarles, toen ik andere jongetjes zag voetballen. Dat leek me veel leuker en mijn ouders hebben me dan maar laten aansluiten bij HASK, een klein clubje in het oosten van Zagreb.”

Daar werd je op je achtste al weggeplukt door Dinamo Zagreb.

“Ze trokken al een jaar eerder aan mijn mouw. Maar ik wilde liever bij mijn vriendjes blijven voetballen. Bovendien waren we boven Dinamo geëindigd in de stand. HASK speelt meestal in derde of vierde klasse, maar staat wel bekend om zijn uitstekende jeugdwerking. Uiteindelijk heb ik dan toch voor Dinamo gekozen. Het was nochtans drie kwartier rijden met de stadsbus. Maar ik heb er wel een prima opleiding gekregen. Met dank aan mijn ouders, die me altijd zijn blijven steunen.”

Wie was jouw grote idool in die periode?

“Eerst Ronaldo. De échte, uit Brazilië. Ik hield ook van Zidane en Figo. Tot plots Messi ten tonele kwam. Hij is buiten categorie, niemand komt in zijn buurt.”

Op je achttiende volgde bij Dinamo al het debuut in het eerste elftal.

“Ik speelde een goeie match tegen Istra, maar jammer genoeg verloren we. Dinamo ging door een heel moeilijke periode. De fans bleven weg uit protest, we speelden amper voor een paar honderd man. Gelukkig gaat het nu weer iets beter, maar de club heeft woelige jaren achter de rug.”

Na een zevental matchen trok je naar Lokomotiva Zagreb, zeg maar Dinamo B.

“Voor mij voelde dat niet zo aan. Ik zag het als een nieuwe uitdaging, ik heb me er ook erg goed gevoeld. We hadden een erg jonge ploeg, ik kwam vrij veel bekenden uit de jeugd van Dinamo tegen. We hebben met Lokomotiva de play-offs van de Europa League gehaald, tegen KRC Genk. Dat kunnen de jongste jaren weinig Kroatische ploegen zeggen.”

Het waren nochtans ook bij Lokomotiva vrij woelige tijden. Hoeveel trainers had je er in iets meer dan een jaar?

“(Begint met een brede grijns te tellen) Vijf. (Lacht) En één week nadat ik terugkeerde naar Dinamo, werd daar ook Zlatko Kranjcar, die me er graag bij had, ontslagen. De afgelopen twee seizoenen speelde ik bij Dinamo onder zes verschillende coaches. Dat maakt elf in drie jaar…”

Niet ideaal voor de ontwikkeling van een jonge voetballer.

“Iedere trainer heeft zijn idee over voetbal. Bovendien werd ik nog zelden als aanvallende middenvelder uitgespeeld. Ik was meestal links- of rechtsbuiten. Rechts lukt nog wel, als ik de vrijheid krijg om naar binnen te komen. Maar ik voel me centraal het best.”

Dat betekent wel dat je in Genk moet opboksen tegen Alejandro Pozuelo. De aanvoerder van de ploeg is uiteindelijk gebleven.

“Dat is een heel goeie zaak. Hij is een topspeler die het team sterker maakt. Bovendien krijg ik op die manier tijd om me aan te passen. De stap van Kroatië naar België mag je niet onderschatten. In Kroatië mag misschien wel evenveel talent rondlopen, de aanpak is hier veel professioneler. Het verschil op training is enorm, de intensiteit ligt veel hoger. Wie wil spelen, moet zich manifesteren. Ik merk ook dat de spelers voor en na de training voortdurend met hun lichaam bezig zijn. In Kroatië teren voetballers eerder op hun talent.”

Je eerste kennismaking met KRC Genk dateert van twee jaar geleden. Wie maakte toen in de play-offs van de Europa League het meeste indruk op je?

“Bailey. En Ndidi, mijn rechtstreekse tegenstrever. Al scoorde ik in de heenmatch (2-2) en miste ik hier in Genk (2-0) vroeg in de wedstrijd een prima kans. Ik was toen onder de indruk van het hele plaatje: het stadion, de supporters, de beleving. Genk toonde ook even interesse, ik had op dat moment al het gevoel: hier kom ik ooit terecht.”

Genk haalde toen je landgenoot Tino-Sven Susic, die hier niet veel potten brak. Schrikt je dat niet af?

“Nee. Ik ken Susic niet persoonlijk en ken zijn verhaal niet. Ik spiegel me aan niemand en ben nergens bang voor. Ik heb genoeg zelfvertrouwen om hier mijn eigen verhaal te schrijven.”

Er toonden de afgelopen maanden nog ploegen interesse. Zoals bijvoorbeeld Heerenveen…

“(Onverstoord) Toen ik hoorde dat Genk me wou, stond mijn besluit vast. Ik ervaar dit als een stap hogerop, dat blijkt ook uit de manier waarop het hier elke dag aan toe gaat.”

Hoe verliepen je eerste weken hier?

“Ik was meer dan een week weg voor de nationale beloften. (Zucht) Dat kwam nogal ongelukkig uit. Ik merk dat het niveau hoog ligt op training en besef dat ik hard zal moeten werken om mijn beste niveau te halen. Ik had ook een goed gesprek met de coach. Hij kent mijn kwaliteiten en mijn gebreken. Hij gelooft in mij en dat geeft me vertrouwen. Met onze drukke kalender zullen er ook kansen komen om me te manifesteren.”

Vind je ook je weg buiten het voetbal?

“Voorlopig zit ik nog op hotel. Maar ik heb een huis gevonden, net buiten de stad. Dat wordt op dit eigenste moment bemeubeld. In het weekend komt mijn vriendin Dijana naar hier. We kennen mekaar al vijf jaar en ik ben haar heel dankbaar dat ze haar job wil opgeven om mij naar België te volgen. Ze brengt ook haar hond mee, ik kijk er nu al naar uit om samen in een groene buurt te leven.”

Terwijl je geboren en getogen bent in een grootstad.

“(Lacht) Ik klink als een oude mens, niet? Het is raar. Als kind was ik enorm druk, ik zat geen seconde stil. Terwijl ik nu wil genieten van de rust. Ook op dat vlak ben ik op de geschikte plaats beland. Ik zei het al: alles voelt juist aan.”

De aanpak is hier veel professioneler. Het verschil op training is enorm, de intensiteit ligt veel hoger. Spelers zijn ook voor en na de training voortdurend met hun lichaam bezig. In Kroatië teren voetballers eerder op hun talent

Ivan FIOLIC Strupar is hier een legende, daar mag je nooit aan raken. Het zou van een gebrek aan respect getuigen, mocht ik me met hem willen vergelijken. Maar ik wil er alles aan doen om hier succesvol te worden

Ivan FIOLIC