“Soms heb ik genoeg van voetbalwereldje”
Je lijkt breder dan toen je in Engeland arriveerde?
“In vergelijking met mijn tijd bij Genk uiteraard. Dat moest wel. In België vond ik mezelf een krachtpatser, maar na mijn eerste wedstrijd in Engeland heb ik die mening herzien. De scheidsrechters laten hier meer toe.”
Omdat jullie bij Watford tegenwoordig beter eten?
(knikt) “Avocado’s. Of quinoa. Dat kreeg ik bij een voetbalclub nooit eerder geserveerd. De Engelsen klaagden aanvankelijk wel. Ze hadden toch liever hun witte bonen en eieren.”
En dat is de reden dat Watford zo’n vliegende start nam?
“We zetten ook hoger druk dan voordien. Dat is de stempel van de trainer (Javi Gracia, nvdr).”
Een bijzondere figuur is jullie erevoorzitter, Elton John. Hoe vaak heb je die al ontmoet?
“Drie keer. Onlangs nog tegen Tottenham. Dan komt hij ons even in de kleedkamer succes wensen. Zo’n legende ontmoeten, dat is wel bijzonder.”
Een homo in een voetbalkleedkamer, wat geeft dat?
(lacht) “Ik moet toegeven dat er wel grapjes over gemaakt worden, maar dat blijft onder de spelers. Ik vind dat je iedereen moet respecteren. Ik zie er ook anders uit dan de doorsnee Belg of Brit en ik vraag hetzelfde respect. Jong, oud, zwart: als je een beetje afwijkt van de norm, zijn voetballers al heel hard. Als je homo bent, wordt een kleedkamer helemaal onleefbaar. In zo’n viriel, macho milieu zou een homo meteen worden versleten voor zwakkeling. Jammer, maar het is onze maatschappij. Een kleedkamer is de weerspiegeling van de maatschappij. Er zijn dus homo’s. Racisten ook.”
Heb je die al ontmaskerd?
“In de voorbereiding vorig seizoen was er een Spaanse speler die me negro noemde. Mijn stoppen sloegen door, maar mijn ploegmaats hebben me kunnen tegenhouden. De Spanjaarden in de ploeg legden me uit dat het gewoon Spaans voor kleurlingen is. Ik gunde hem het voordeel van de twijfel en dus kalmeerde ik. Anders was ik wellicht agressiever geworden. Dat is misschien niet de beste manier om te reageren, maar ik laat die dingen niet over me heen gaan.” Toen RTBF-weervrouw Cécile Djunga onlangs getuigde hoe ze voor sommige kijkers “te zwart voor het scherm is”, reageerde je ook. Begrijp jij dat mensen zoiets uitkramen anno 2018?
“Dat is het Trump-effect op onze maatschappij. Als de leider van het grootste westerse land zich permitteert om zonder filter over mensen te praten en laat verstaan dat hij tegen buitenlanders en mensen van kleur is, dan nemen anderen daar een voorbeeld aan. Waarom zouden zij dan nog zwijgen? Racisten zijn vandaag bevrijd. Van racisme op straat vernam ik in Engeland niets. Hier openlijk racist zijn, is behoorlijk dom. Gevaarlijk zelfs.” (lacht)
Vorig seizoen kreeg je van de fans van Watford een onderscheiding voor jouw community-werk. Wat betekent dat?
“Als mij gevraagd wordt om kinderen te bezoeken in het ziekenhuis, zeg ik altijd ja.”
Is dat niet normaal?
“Je zou ervan opkijken hoeveel spelers dat steevast weigeren. Ik ben niet vergeten waar ik vandaan kom. Het is nochtans niet makkelijk om dezelfde te blijven. Ik heb overal spelers gezien die -veranderen door het voetbalmilieu en zich plots als onaantastbaar gedragen. Plots kan er geen dankwoord meer af voor een kinesist of materiaalman. We staan meer naast het veld dan erop, dus zijn we toch normale mensen?”
Ronaldo pronkt met zijn auto’s, met zijn huis, Eden Hazard is helemaal het tegendeel en daarom een voorbeeld voor mij
Christian KABASELE
Je kan na je carrière ook gewoon in het voetbal blijven en een cliché blijven?
“Als ik stop, dan stop ik volledig. Analist worden, oké. Maar ik word nooit trainer.”
Heb je geen zin om Football
Manager in de realiteit te spelen?
“Neen, ik heb al zo veel opgeofferd en ik wil niet dat het tweede deel van mijn leven zich nog in hotels afspeelt. Of louter in het voetbalmilieu. Want die wereld, daar heb ik wel soms genoeg van. Er zijn zoveel oneerlijke mensen, zoveel egoisme.”
Ben jij dan anders omdat je pas doorbrak op je 23ste en opgeleid werd bij het ‘kleinere’ Eupen?
“Ik heb alleszins niet meteen veel geld verdiend. Ik weet nog wat een euro waard is. Ik gun mezelf wel eens een pleziertje maar auto’s, horloges, kledij, dat zegt me niet veel. Dat helpt, hè. (lacht) Niet dat ik geen merkkledij heb, maar ik ga
doorgaans naar Zara of H&M als ik iets nodig heb. Eden Hazard is op dat vlak een voorbeeld. Hij is een van de vijf beste spelers ter wereld en op menselijk vlak is hij even onnavolgbaar. Ronaldo pronkt met zijn auto’s, met zijn huis, maar Eden is helemaal het tegendeel.”
Die andere Rode Duivel, Romelu Lukaku, denkt aan stoppen in 2020. Begrijp je dat?
“Ja. Mensen vergeten dat hij op zijn zestiende in de eerste ploeg van Anderlecht stond. In 2020 zal hij tien jaar international zijn, dat weegt. Mentaal en fysiek.”
Jij miste het WK. Wat heb jij dan minder dan een Boyata?
“Die vraag stel ik me niet. Het eerste waar ik aan dacht was: Wanneer kan ik mijn vakantie boeken? Echt waar. (lacht) Uiteraard was ik ontgoocheld, maar ik kan goed relativeren. Toen mijn vrouw me oppikte in het trainingscentrum in Tubeke, heb ik het meteen achter mij gelaten. Ik heb al zo veel geluk gehad in mijn carrière – vergeet niet dat ik pas vijf jaar geleden werd omgeturnd van aanvaller tot verdediger – dat de nationale ploeg een bonus is. Het is een doel, maar ik ga er niet slechtgezind door zijn.”
Je hebt jouw kans gemist in de interland tegen Japan vorig jaar, nietwaar?
“Dat denk ik ook. Had ik daar goed gespeeld, dan had ik misschien wel mee gekund naar Rusland. Dat heeft me een plaats op het WK gekost. Het bizarre is dat het wellicht mijn slechtste match van het voorbije jaar is. Ik had de pech dat het bij de nationale ploeg was.”
Komende vrijdag maakt Martinez zijn selectie bekend voor de volgende interlands. Hoor jij er nu bij?
“Ik denk niet dat ik meer kan doen. Het eerste criterium om opgeroepen te worden is goed spelen en dat doe ik bij Watford. Ik moet gewoon mijn moment afwachten.”