Diversiteitsprijs voor Assia uit Tongeren
TONGEREN/DIEPENBEEK - Het moeten daar goede genen zijn, ten huize Tiane in Tongeren: vijf jaar nadat oudere zus Imane de Diversiteitsprijs van UHasselt en deze krant kreeg, gaat de eer vandaag naar Assia (23). De ene schopte het tot rolmodel bij Toegepaste Economische Wetenschappen, de andere zus maakt indruk bij Biomedische Wetenschappen. Veel indruk zelfs. Want het boeit Assia daar allemaal zo zeer dat ze er na haar afstuderen voorlopig blijft hangen als vrijwillig onderzoekster. “Mijn ouders steunen me voluit. Al zullen ze wel verwachten dat ik ooit ga voor een betalende job”, lacht ze. Je doet nu onderzoek naar MS, maar jouw eerste droom was dokter worden?
“Dat heb ik altijd gezegd, ja. Na mijn humaniora heb ik ook twee keer meegedaan aan het toelatingsexamen geneeskunde, maar ik was nipt niet door. Dus moest ik een keuze maken: biomedische wetenschappen leunt het dichtst aan bij geneeskunde. Eigenlijk dacht ik er gewoon aan om, zoals veel studenten, achteraf door te stromen naar de opleiding arts. Maar zodra ik hier begonnen ben, merkte ik dat biomedische wetenschappen echt was wat ik wilde doen. Ik ben meer geïnteresseerd in wat er diepgaand in het menselijk lichaam gebeurt, wat daar allemaal aan de hand is. En ik hoefde de stress van het toelatingsexamen nooit meer te voelen (lacht).”
Vijf jaar na haar zus, krijgt ook Assia de Diversiteitsprijs van UHasselt en deze krant
Wat vonden ze thuis van die ommezwaai?
“Geen enkel probleem. We zijn ook nooit gepusht om iets te studeren, we hebben onze eigen keuzes mogen maken. Ik denk dat mijn ouders altijd trots waren en altijd trots zullen zijn. Zonder hen had ik het ook allemaal nooit kunnen doen. Hun steun, de motivatie, de koffie en gesneden fruit in examentijd...”
Wat doen jouw ouders?
“Mijn papa is islamleraar, mama is huisvrouw.”
Maar dus, biomedische wetenschappen?
“Het boeit me omdat het allemaal nieuw en uitdagend is, we gaan op zoek naar wat er gebeurt in het menselijk lichaam bij bepaalde ziektes. Om uiteindelijk een behandeling te vinden waarmee mensen kunnen genezen worden. Er zijn nog altijd dingen die niet ontdekt zijn. En wij kunnen die misschien vinden. Hopelijk… Zelf ben ik aan UHasselt altijd bezig geweest met onderzoek naar Multiple Sclerose, na mijn eerste stage was ik verkocht. Ik had er voordien natuurlijk al wel van gehoord, maar kende niemand in mijn omgeving die de ziekte had. Maar hier aan Biomed worden contactdagen met MS-patiënten georganiseerd en ontmoet je de mensen waarvoor je werkt. Wat maakt dat ik er nog meer voor wilde gaan.”
Je bent in juni afgestudeerd, maar de lokroep van het lab was blijkbaar te groot? Niet veel mensen doen dit vrijwillig?
“Dat begrijp ik (lacht). Ik ga als vrijwillig wetenschappelijk medewerkster eigenlijk gewoon verder met het onderzoek dat we - mijn promotoren Niels Hellings en Tim Vanmierlo en ikzelf - samen begonnen zijn tijdens mijn laatste jaar. Voor progressieve MS is er nog altijd geen echte therapie of behandeling. Wij gaan in het beschadigde weefsel, de zogenaamde laesies, kijken wat er aan de hand is en wat er precies gebeurt waardoor die patiënten niet meer herstellen. We willen ook onderzoeken of het mogelijk is om die progressieve fase sneller en efficienter te detecteren.”
Waarom krijg je vandaag de Diversiteitsprijs, die deze krant en UHasselt jaarlijks uitreiken aan een student van allochtone afkomst die een voorbeeld is voor medestudenten?
“Goede vraag. Ik zou het graag willen weten (lacht). Mijn promotoren hebben me blijkbaar genomineerd. Ik ben heel dankbaar voor dat vertrouwen. Ik denk wel dat ik als student heb getoond dat je iets kan bereiken door hard te werken, maar ik heb mezelf nooit per se als een rolmodel gezien. Ik geloof gewoon dat je iets kan bereiken door ervoor te gaan en niet meteen op te geven. Ik heb me ook ingezet als meter voor eerstejaars, omdat ik er zelf als nieuwe studente veel steun aan gehad heb. Het is echt nuttig om die tips & tricks te krijgen en te geven, jouw persoonlijke ervaringen te delen. Welke tips? Hangt van vak en prof af.”
Tonen dat het kan, is niet onbelangrijk als je de (zeer lage) cijfers van studenten met een migratieachtergrond aan de unief ziet?
“Ik hoop echt wel dat ik hiermee mensen kan stimuleren om verder te studeren. Want we zijn nog steeds erg ondervertegenwoordigd. Ik wil tonen dat je nooit vooraf mag denken dat het toch niet gaat lukken. Je moet het proberen, hard werken, doelen stellen en ervoor gaan. Je grenzen verleggen. Niet zeggen: ik kan dit of dat niet zonder te proberen. Want ik weet zeker dat heel veel mensen het kunnen, als ze proberen.”
Waarom de keuze overigens voor UHasselt?
“Omdat het makkelijk dichtbij is en ik vond er de richtingen die ik wilde doen. Het kotleven heeft me nooit iets gezegd en ik vind dit ook gewoon een gezellige, leuke universiteit. Je kent elkaar snel, krijgt veel steun van medestudenten en collega’s. Neen, ik heb nooit een reden gezien om elders te gaan.”
Ook oudere zus Imane heeft hier TEW gestudeerd. En had natuurlijk eerst de prijs...
“Ik ben destijds meegeweest naar de uitreiking bij de gouverneur. Ik had nooit gedacht dat ik er vijf jaar later zelf zou staan. De hele familie was uiteraard superblij. Mijn zus vond het schitterend, ze gaat speciaal vrij nemen als stafmedewerker bij het CM-hoofdkantoor in Brussel om erbij te zijn.”
Ik hoop echt dat ik jonge mensen met deze prijs kan stimuleren, we zijn nog steeds ondervertegenwoordigd aan de unief
Assia Tiane
Na twee grote zussen die de diversiteitsprijs achter hun naam mogen schrijven: ligt er niet veel druk op het jongere broertje om te volgen?
“Druk? Neen, ik denk niet dat hij die ooit snel zal voelen. Hij doet zijn eigen ding, de jongste, he...”
Wat wordt jouw ding in de toekomst trouwens?
“Mijn droom: doctoreren.”
Al plannen met het geld van de prijs?
“Ik ga zeker mijn promotoren en de labogroep trakteren, omdat ik hen zo dankbaar ben. En de rest gaat in een spaarpotje, gezien ik nu vrijwillig aan het werk ben.”