Ben Hermans (23ste)

“Sloeg in kramp bij de sprint”

Ben Hermans werd door sommige media bij de bekendmaking van de selectie als verrassing bestempeld. De Diepenbekenaar gaf alle criticasters lik op stuk met een overtuigende prestatie. Hermans hield Kruijswijk in bedwang op de lange klim en dwarste nadien als eerste landgenoot de aankomstlijn. Hermans: “Mijn taak bestond erin om gedurende de laatste twee ronden alles onder de controle te houden voor Dylan en Tim. Tim had wel aangegeven dat hij niet de beste benen had. Dus zetten we alles op Dylan. Tijdens die lange slotklim beantwoordde ik de prikken van de Nederlanders en daarbij ging ik toch enkele keren serieus in het rood. Daar zat mijn job er eigenlijk een beetje op. Toch heb ik vervolgens nog geprobeerd om er het beste van te maken. Ook op die laatste klim… Daar kon ik gewoon niet trager rijden of ik stond te voet. Ik had misschien een grotere versnelling dan de rest en moest echt alles uit de kast halen om boven te geraken. Ik heb er veel te voet zien gaan. Eén voor één raapte ik renners op. Uiteindelijk kwam ik als vijftiende, twintigste boven, denk ik. Ik ben blij dat ik heb kunnen doen wat van mij verlangd werd. Het was natuurlijk beter geweest als ik nog had kunnen sprinten voor de veertiende plaats. Maar ik sloeg na de afdaling - door even geen spanning meer op de spieren te zetten - volledig in een kramp. Links, rechts, voor, achter. Ik denk dat achter mijn oren de enige plek was, waar ik geen krampen had (lacht). Ik kon niets meer doen.” Hermans was er in Ponferrada ook bij. Maar Innsbruck was met niets te vergelijken, aldus Ben.

“Ook al omdat ze die vluchters 17 minuten lieten pakken. Daardoor moesten we iedere ronde 2 à 3 minuten goedmaken en telkens aan overslagpols de klim naar Igls omhoog rijden. Als je dan aan die slotklim komt, is het boeken toe natuurlijk.”