De dame die de hand van Theo Francken weigerde
Het gebeurde zondagmiddag in de studio van RTL in Brussel. Theo Francken is mijn gast, de allereerste keer in drie jaar. Hij heeft net een boek uit in het Nederlands én het Frans, en een schrijver promoot altijd graag zijn eigen werk. De staatssecretaris spreekt steeds beter Frans. Hij levert een prestatie zoals we hem kennen: gedreven, met kennis van zaken. Hij verdedigt zijn rechtse migratiemodel. Als Waalse journalist zal ik in deze krant niet beginnen met kritiek daarop te spuien, dat zou alleen maar contraproductief werken. En ik wil vooral dat mijnheer Francken nog eens in mijn programma terugkeert. Ja ook dat is een motief dat meespeelt als je een column schrijft, waarom zou ik dit ontkennen? Dat Theo Francken een kei in communicatie is, zal hij in de loop van het gesprek meermaals bewijzen. Ten eerste door gematigder uit de hoek te komen dan hij in Vlaanderen doet. Hij is de vierde populairste politicus in de Waalse peilingen, maar hij weet ook dat de publieke opinie in het zuiden iets linkser is dan in het noorden.
En dan komt de coup de théâtre: “Mijnheer Deborsu, u nodigt me al drie jaar uit. Eindelijk kom ik. En weet u wat er daarnet in de foyer is gebeurd? Een dame heeft geweigerd mijn hand te schudden. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt.” Na het programma maakt de N-VA’er dit ook bekend op Twitter. Wat is er gebeurd? Zoals in ‘De Zevende Dag’ op Eén behandelen we in ‘C’est pas tous les jours dimanche’ op RTL verschillende onderwerpen. Vóór de discussie met Francken was er een debat over de stad Bergen. Daaraan nam een lid van de PTBPVDA deel. Hij was vergezeld van een medekandidate die de uitzending in de foyer volgde. De dame in kwestie heeft inderdaad de hand van de staatssecretaris geweigerd. Bij de extreemlinkse partij beschouwen ze hem als een lid van extreemrechts, vandaar haar reactie – die ik op antenne (uiteraard) heb afgekeurd.
Winnaar van zondag: Theo Francken, natuurlijk. Vlamingen én Walen koesteren meteen sympathie voor ‘slachtoffers van onrecht’ – ik plaats dit tussen aanhalingstekens omdat er toch ergere dingen in de wereld gebeuren. Dat Theo in Wallonië op handen wordt gedragen, heb ik trouwens in (het nochtans rode) Charleroi vastgesteld: 45 procent van de Carolo’s die ik op straat interviewde, steunden de staatssecretaris “omdat hij ons beschermt tegen de bedreiging van buitenaf”. Quasi de helft van die 45 procent zei zelfs dat ze op hem zouden stemmen, als dat mogelijk zou zijn.
Moraal van het verhaal? Als hij in Vlaanderen te veel onder vuur komt te liggen, weet de Lubbekenaar waar hij naartoe moet verhuizen: naar het zuiden. Hij zou ten minste vaker naar mijn programma komen. En beloofd, iedereen reikt hem de hand.