“Mensen vinden het wel tof om samen iets goeds te doen”
ELLEN VANHOVE de Hasseltse achter ‘Make Belgium Great Again’
Experten vonden 500 een realistisch getal, zelf hoopten de makers van ‘Make Belgium Great Again’ op 1.212, maar uiteindelijk registreerden 32.000 Belgen zich als orgaandonor. En ook de lancering van de emoji tegen online haat van de voorbije week was een succes, zelfs koningin Mathilde wil eraan meewerken. Volgende missie: een rechtzetting bekomen van Donald Trump, die Brussel een hellhole noemde. Brein achter het programma dat van ons land en bij uitbreiding de wereld een betere plek wil maken: de Hasseltse Ellen Vanhove (32). “Op voorhand dachten we: gaan de mensen ons geen moraalridders vinden? Maar mensen
vinden het precies wel tof om samen iets goeds te doen.”
32.000 Vlamingen die zich registreerden als orgaandonor. Meer dan 17.000 kijkers die zich hebben gemeld om een waterfles te gebruiken en plastic te bannen. ‘Make Belgium Great Again’ probeert ons land een beetje beter te maken en lijkt daar nog aardig in te lukken ook.
De vrouw achter al dat moois: de Hasseltse Ellen
Vanhove (32).
“Koningin Mathilde heeft laten weten dat ze wil meewerken met onze emoji tegen online haat”
Ellen Vanhove
Make Belgium Great Again. De titel is een heel klein beetje gepikt van Trump, maar eigenlijk willen ze net het tegenovergestelde bereiken als de Amerikaanse president. Elke dinsdagavond daagt Frances Lefebure de Belg uit om ons land en bij uitbreiding de wereld beter te maken. Mooier en warmer. Kleine ontroerende verhalen wisselen af met grote maatschappelijke thema’s die worden aangepakt: van orgaandonatie en het plastic probleem tot verkeersveiligheid aan scholen en online haat.
Achter het succes: FC Panache, de creatieve cel van Medialaan, onder leiding van de Hasseltse Ellen Vanhove (32). Ellen en haar team kloppen momenteel dagen van twaalf tot veertien uur en meer. Dag en nacht zijn ze ermee bezig. “Ik ga af en toe nog eens naar mijn gsm moeten grijpen”, excuseert de hoofdredactrice zich vlak voor het interview. Alles moet wijken om het land mooier te maken. Jullie kloppen ontzettend lange dagen.
“We zijn extreme deadlinewerkers. Vooral ik. Ik denk altijd: we hebben nog tijd, we kunnen het nog beter maken. We zijn niet rap tevreden. Dat maakt het extra vermoeiend. Het is ook verslavend. Met die online haatemoji bijvoorbeeld. Je kan zeggen: mensen
gebruiken het, dus dat is oké. Maar we willen ook dat het blijft, effect heeft en in het beste geval ook internationaal wordt opgepikt. Als je dat wil, dan moet je daar ook voor blijven werken.”
“Iedereen is heel moe en we zijn onszelf nog veel meer werk aan het geven omdat het zo leeft. Dat is net zo mooi. Ik heb mijn job nog nooit als werken gezien. Ons werk is: leuke dingen doen voor andere mensen en iets proberen te veranderen. Dat is zalig.” Je bent hoofdredactrice van het programma. Wat houdt dat in? “Ik ben programmaverantwoordelijke: het team aansturen, mee begeleiden. Al heb ik vooral ook heel hard mee aan de inhoud gewerkt. Wij werken niet zo als andere producties. Bij ons heeft iedereen echt alles moeten doen. Iedereen heeft evenveel in een koffer verscholen gezeten om beelden te maken. Iedereen heeft tot een kot in de nacht zitten schrijven en researchen. Iedereen heeft met mensen in contact gestaan. Er is heel weinig hiërarchie. Alleen als we er echt niet uitkomen, komt het bij mij terecht. Ik moet ook zorgen dat het hele verhaal rond het programma klopt en heb dus nauwe contacten met de persdienst, marketing en online.” Aflevering één was meteen een schot in de roos. Jullie hebben 27.000 Vlamingen overtuigd om zich op één dag bij hun gemeente te laten registreren als orgaandonor. Heel straf. “Op voorhand zeiden de experts dat het een succes zou zijn als we er 500 zouden halen. We wilden eerst 1.212 als doel stellen, omdat er zoveel mensen op de wachtlijst staan voor een nieuw orgaan. Uiteindelijk hebben we dat niet gezegd, omdat we schrik hadden dat we dat niet zouden halen.” (lacht)
“Die bewuste zondag waren we naar de gemeentehuizen aan het bellen. In no time zaten we aan 6.000, dan aan 7.000 en het bleef maar oplopen. Dat was een beetje magisch. Intussen zitten we zelfs aan 32.000 registraties. We moeten het nog eens opvragen, want het blijft oplopen.” Zoveel mensen op de been krijgen: dat moet iets doen met een mens?
“We hebben op voorhand veel schrik gehad: dat is een leuk idee, maar gaan de mensen dat wel doen? Gaan ze dat niet stom vinden? Misschien vinden ze ons wel moraalridders, terwijl we dat totaal niet zijn. Maar mensen vinden het precies wel tof om samen iets goeds te doen.”
“Elke keer als we iets deden, hoe klein ook, gaf dat zo’n fijn gevoel. Wetenschappelijke studies hebben ook uitgewezen dat het goed is voor jezelf als je iets goeds doet voor een ander. Dat je jezelf beter voelt, dat je stressniveau verlaagt, dat je gelukkiger wordt. En dat blijkt te kloppen.” (lacht) De kijkcijfers zijn iets minder spectaculair: 478.939 voor de eerste aflevering, 608.410 voor de tweede en 604.182 voor aflevering drie. Lig jij wakker van kijkcijfers? “De eerste aflevering was niet zo goed, maar daar waren we op voorbereid omdat Club Brugge moest spelen. Het zotte was: de orgaandonatie zat in die eerste aflevering en toch heeft het zo geleefd. Dat bewijst dat ons programma niet zomaar lineaire televisie is: het leeft ook online, op de radio, in de kranten.”
“Kijkcijfers zijn ook iets vreemds. Ik heb tien jaar bij de VRT gewerkt en zij kijken naar absolute kijkcijfers. Hier kijken ze meer naar het marktaandeel. En als je het marktaandeel bekijkt, dan doen we het super. Eigenlijk doen de kijkcijfers er op dit moment zelfs niet meer toe. Het maakt iets los, de mensen zijn ermee bezig. Misschien zelfs zonder ernaar te kijken.”
Wie heeft de thema’s bedacht?
“We zijn begonnen met een geheime Facebookpagina waar we alles wat we tegenkwamen in kranten of online hebben gepost. Wat stoort ons? Waar willen wij iets aan doen? Zo was online haat één van de eerste thema’s die we hadden. En plastic: daar kon je niet onderuit. Dat is hét topic van het jaar.” In reacties op de website van HBvL zien we dat de emoji tegen online haat al gebruikt wordt. Zo kreeg Jan Kriekels woensdag negatieve reacties op zijn nieuwe relatie, maar de haters werden meteen de mond gesnoerd dankzij jullie emoji met gekruiste armen. “Echt? Ooh, zalig! We zijn nu ook alle foto’s aan het verzamelen van mensen, bekend en onbekend, om een collage te maken. Het is heel grappig dat bijvoorbeeld politici ons zelf opbellen met de vraag: mogen wij ook
meedoen? Zo schattig. We zijn ook achter koningin Mathilde aan het gaan. Ze heeft al laten weten dat ze wil meewerken, maar het valt af te wachten of ze het ook effectief gaat doen.”
Ben je zelf het type wereldverbeteraar?
“Te weinig, denk ik. Nu veel meer. Door dit programma ben ik er veel bewuster van geworden dat je zelf ook echt dingen anders kan doen. Ik kocht bijvoorbeeld nog heel veel plastic flessen. Ik stond er niet bij stil. Ik sorteerde toch, dus wat is dan het probleem? Maar dan besef je dat het echt veel beter is om voor glazen flessen te gaan. Als iedereen dat doet, dan kan het wel een heel groot verschil betekenen. Je kan dat niet zitten prediken als je zelf schuldig bent.” Jullie brengen ook kleine ontroerende verhalen: een moeder die haar enige zoon 25 jaar geleden verloor en dankzij jullie honderden kaartjes kreeg bijvoorbeeld. “Die persoonlijke verhaaltjes vind ik ook heel mooi. Je leest vaak artikels van mensen die iets zoeken of een probleem hebben. Eén van de voorbeelden voor ons programma was een autistisch meisje dat via jullie krant op zoek ging naar springtouwen van K3. En een Limburgs jongetje met een ziekte dat alleen bepaalde potjes van Olvarit at. Daar kwamen heel veel reacties op en dat is mooi.” “Van onze verhaaltjes zijn er vrij veel uit Het Belang van Limburg gekomen. Mijn ouders, die nog in Hasselt wonen, hebben mee gezocht. Eén van de items die binnenkort nog aan bod komen, hebben zij op de zoekertjespagina van Het Belang gevonden: een man die een gezelschapsspel uit 1979 zocht.” Je bent in Hasselt geboren en getogen maar bent na je studie Journalistiek in het Brusselse blijven plakken. “Ik woon op zeven minuten van het werk. Gelukkig maar. (lacht) Ik ben dit weekend nog eens naar Stokrooie geweest, naar mijn ouders. Mijn neefje en nichtje zeiden: het is goed
dat we u nog herkennen. Als een vijfjarige dat zegt, dan weet je dat het heel lang geleden is dat je nog eens thuis bent geweest.” In december is het twee jaar geleden dat je met je bijna voltallige team de grote overstap van ‘Sorry voor Alles’ bij VRT naar VTM hebt gemaakt. “Dat is toen zo groots gecommuniceerd, maar er is eigenlijk meer van gemaakt dan het is. Daarvoor werkten we ook al samen: van ‘Music for Life’ tot ‘Café Corsari’. Dat is gewoon televisie. Ik denk dat het misschien meer opviel omdat het programma zo’n succes was.” Wist je toen meteen dat jullie ‘Make Belgium Great Again’ gingen maken? “De kiem voor dit programma is al in de eerste maand bij Medialaan ontstaan. Toen moesten we op zoek naar een titel: na een paar suffe titels werd het ‘Make Belgium Great Again’. Wij waren meteen overtuigd, de rest is gevolgd. Ik ben er nog altijd heel blij mee. Al merk je wel dat mensen op Twitter die de taal niet spreken zich afvragen: wat is dat, wat zijn al die Vlamingen aan het zeggen?
Dat kan raar overkomen.”
‘Sorry internationale voor Alles’ Emmy won Award. na je vertrek Toch nog een “We blij voor zijn toen hen? met z’n allen samen naar New York samen geweest, gemaakt omdat hadden. wij het Ook programma met Alles’, Kamiel, hebben de we bedenker nog goede van ‘Sorry contacten. voor We zijn pas nog samen gaan eten.” Maakt Make Belgium Great Again ook kans op een Emmy denk je? “Ik durf daar nu echt niet mee bezig te zijn. Ons format wordt wel al internationaal aangeboden als ‘Make Your Country Great Again’ en voorlopig wordt er heel positief op gereageerd. Volgende week ga ik naar de grote tv-beurs in Cannes. Ze stellen daar de nieuwste en meest frisse formats voor. Dat wij daarbij horen is waanzinnig leuk. Al kan je daar nu nog niets van maken. Voor hetzelfde geld wordt het niets.” Toen wij je vroegen voor dit interview, zei je meteen dat je zelf niet zo graag in de spotlights staat. Toch komen jullie als redactie ook in beeld. “Niemand van ons stond te springen om in beeld te komen. We hebben er heel lang over gediscussieerd. We wilden het hele proces tonen en hebben er zelfs aan gedacht om mensen te zoeken om dat na te spelen. Hoe belachelijk zou dat geweest zijn?” (lacht)
“Iedereen van ons heeft er aan moeten geloven. Zeker in het begin was dat heel ongemakkelijk. Gelukkig is Frances het echte gezicht en ze doet dat goed. Ze is zo zalig en aangenaam. Zij is echt part of the
team en is zot genoeg om hele nachten mee te draaien.”
Zijn er ook dingen niet gelukt?
“Een paar dingen, zoals trouwringen die verloren zijn en die we niet hebben teruggevonden. Zelfs niet nadat we een heel park hebben omgeploegd.” (lacht)
“In de aflevering van dinsdag komt Trump aan bod. Hij heeft al gezegd dat België een mooie stad is en Brussel een
hellhole. Wij willen een rechtzetting. Als er één president zo zot is om te reageren, dan moet dat Trump zijn. We hebben op zot veel manieren geprobeerd om hem te kunnen bereiken. Ik kan er nog niet alles over zeggen, maar daar is het voor de eerste keer heel hard misgelopen. We zijn met z’n allen opgepakt.”
Opgepakt in België?
“In Brussel, ja. Voor het bezoek van Trump zijn we in de buurt van de NAVO geweest en daar mochten we blijkbaar niet filmen. Het ging heel ver. Ons materiaal is in beslag genomen, we zijn twee uur ondervraagd. Er was zelfs sprake van dat wij Amerika niet meer binnen mochten. Dat was helemáal niet de bedoeling. Je voelde dat het heel serieus was, maar uiteindelijk was het nog wel grappig. We hebben alles teruggekregen en mogen alles uitzenden, mits het nodige blurren. En toch willen we alsnog een rechtzetting van Trump. Ik hoop dat het gaat lukken. Daar zetten we dinsdag op in.” Het programma loopt nog tot eind november. Komt er een vervolg? “Dat weet ik nog niet. We zijn nu nog aan het draaien, vervolgstukjes aan het maken. Ons hoofd is er nu nog niet helemaal klaar voor. Ik wil vooral met nieuwe dingen bezig zijn. Nieuwe programma’s ontwikkelen vind ik het leukste wat er is. Als ik echt in een soort routine terecht zou komen, zou ik heel ongelukkig worden. Maar bij dit programma is alles altijd anders.”