VANMECHELEN OP WOENSDAG Genk anders
Het ‘Grand Meaulnes’-effect noem ik het, naar de gelijknamige en enige roman van de veel te vroeg gestorven Franse schrijver Alain-Fournier. Daarin belandt de jonge Meaulnes totaal onverwacht op een mysterieus landgoed na een zwerftocht doorheen de Sologne, een uitgestrekt, zanderig gebied van meren en wouden. Een complete verrassing is het voor Meaulnes, een deus ex machina en een volta in zijn leven. Maar je zou dit evengoed het Vrouw Holle-syndroom of het Narnia-effect kunnen noemen. Je beweegt je routineus door bekend gebied tot op het moment dat er iets gebeurt – een ingang, een wegeltje, een event – en je perspectief op de realiteit rond je 180 graden kantelt. Een andere dimensie. Het overkwam mij vorige week, toen ik ’s avonds vanuit mijn studio LABIOMISTA in Zwartberg door wegenwerken werd gedwongen om een andere route naar mijn thuis in Meeuwen-Gruitrode te nemen. Weg was mijn wat saaie, vijftien minuten durende rit langs wegen die me zo bekend zijn geworden, dat ze bijna verworden zijn tot mentale abstracties in mijn brein. Tot lange linten tussen A en B. Zelfs geen rond punt dat me nog kan wakker schudden. Maar deze keer reed ik plots door een mij volslagen onbekend industriegebied – het landgoed van Meaulnes, de wereld-onder-dewereld van Holle, Aslans Narnia in de kast – met de ene na de andere schat die voor me opdoemde. Bedrijven die staal verkochten, marmer sleten en wijn aanboden. Ingrediënten die nodig zijn voor de geboorte en groei van mijn Genkse studio. Was het toeval of niet dat ik nu voorzichtig en met alle zintuigen actief stapsgewijs deze buurt registreerde? De ervaring sluimerde de hele avond in mijn hoofd, op zoek naar zingeving, toen ik al zappend op het programma ‘Helden van Hier’ botste, met in de hoofdrol de politie van de zone Carma.
Los van de uiterst sympathieke agenten – elke politiezone zou op de buis moeten – vielen me ook de schitterende dronebeelden van Genk en omstreken op. Ze wierpen de kijker een totaal ander perspectief op de stad in de schoot. Vogelperspectief, weg van de kleppen die ons op de grond beletten om onszelf in een veel bredere context te zien. Genk vanuit de lucht is zo groen, zo mooi en zo anders.
De wegen die we dagelijks volgen naar de ons bekende punten zijn wambuizen die onze geest gevangen houden. Ze jagen ons van wat we kennen naar wat we kennen, en verleiden ons om onze realiteit te reduceren tot een vertrouwde, gereduceerde abstractie. Verrassingen uitgesloten. Wegen begrenzen. Het leven vindt altijd een weg om dat te omzeilen.
In ‘Helden van Hier’ vielen me de schitterende dronebeelden op. Genk vanuit de lucht is zo groen, zo mooi en zo anders