Anne Vanoppen brengt première van ‘Orkanenjager’
Vanavond vindt in De Nieuwe Zaal in Hasselt de première plaats van ‘Orkanenjager’, een monoloog die werd gemaakt en wordt gespeeld door Anne
Vanoppen. De 25-jarige theatermaakster en actrice uit Beverst schreef een tekst over een koppel dat op orkanen jaagt, maar vond geen mannelijke antagonist. Ze besloot dan maar om het stuk alleen te spelen. “Zo kan ik veel meer naar de kern van de thematiek gaan”, zegt ze.
Vrijwel dagelijks berichten de media over publieke figuren die zich in het midden van de storm bevinden. Althans, zo wordt het in heel wat persberichten geformuleerd. “Die metafoor klopt niet, want in het oog van een orkaan is het net heel rustig”, nuanceert Anne Vanoppen. “Om die vredige plek te bereiken, moet je eerst de storm trotseren. Precies daarover gaat de voorstelling: een man en een vrouw die het oog van een orkaan najagen, op zoek naar liefde, geluk en zichzelf in een proces van aantrekken en afstoten.” Anne Vanoppen studeerde drama aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen en pendelde daarna vier jaar tussen ons land en Los Angeles, waar ze zich bijschoolde in de Meisner-techniek. “Die leert je hoe je een connectie tot stand kan brengen met je tegenspeler, zodat je vergeet wat je hebt ingestudeerd”, preciseert ze. “Ik ben daarvoor naar Playhouse West gegaan, de school van acteur Jeff Goldblum (o.m. ‘Jurassic Park’, ‘Nine Months’ en ‘Independence Day’, nvdr.). Zijn uitgangspunt: acteren is de vaardigheid om echt te handelen in een fictieve situatie.”
‘Orkanenjager’ gaat over een koppel. Waarom sta je alleen op het podium?
“Ik zocht een tegenspeler en vond ook een aantal kandidaten. De programmaboekjes waren al gedrukt en de repetitiedagen vastgelegd, maar ze lieten het één na één afweten. Toen de vijfde acteur afzegde, was ik het beu en herschreef ik het stuk. Een monoloog, deze keer. Daar ben ik blij om. De tekst is veel krachtiger en gelaagder geworden. Ik kan me nu achter niemand verstoppen en ben daardoor veel meer mezelf. Met dank aan de mensen van C-mine en podiumwerkplaats C-takt, die me de kans gaven om deze voorstelling te maken.”
Hoe kwam je op het idee om een verhaal te schrijven over een koppel?
“Ik ben een ongelooflijke fan van oude Hollywoodfilms, vooral producties waarin een destructieve relatie de rode draad is. ‘Who’s Afraid Of Viginia Woolf’ en ‘Bonnie And Clyde’, bijvoorbeeld. Iemand heeft me ooit verteld dat dingen pas echt subliem worden als ze iets vernietigends in zich hebben. De drang naar destructiviteit zou voortkomen uit het verlangen naar het gevoel dat je voor honderd procent leeft. Een intrigerende gedachte, maar ik weet niet of dat klopt. Geluk zit misschien niet in hoog oplaaiende emoties, maar in stabiliteit. Die zoektocht zal me nog wel wat tijd kosten, denk ik.”
Je hebt een tijd doorgebracht in de VS. Wat heb je daarvan meegebracht?
“Het was de meest fantastische periode uit mijn leven. Mijn verwachtingen werden ruim overtroffen. Nee, niet door de glamour van Hollywood, maar door de mentaliteit. In Vlaanderen kom je best niet met je hoofd boven het maaiveld. Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg. In Amerika word je aangespoord om big te dromen. Mij werd vaak gezegd dat ik te ambitieus ben, maar ik heb daar ontdekt dat ik kracht haal uit mijn dromen.”
In Vlaanderen kom je best niet met je hoofd boven het maaiveld. Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg. In Amerika word je aangespoord om ‘big’ te dromen.
Anne VANOPPEN Theatermaakster