Van kiekenboer tot dancinguitbater
Hoeselt
Hoe de tijden veranderd zijn: toen pluimveehouder Pierre Thoelen in de jaren zeventig een zitje ambieerde in de Hoeseltse gemeenteraad, deelde hij bij wijze van campagnemateriaal levende kuikens aan het kiesvolk. De man die bekendstond als ‘Kuiken Pierre’ opende later een succesvolle dancing, die hij toepasselijk Hoenderhof noemde. “Ondernemen zat hem in het bloed.”
Op zijn overlijdensbericht is er niets dat aan het befaamde verleden van Pierre Thoelen refereert, of het moet de foto zijn waarop hij met een pint in zijn handen staat. “Onze pa was een levensgenieter”, zegt zijn zoon Jos Thoelen. “De laatste vijf jaren dat het Hoenderhof bestond, hebben wij de zaak met ons twee geleid. Ik stond aan de inkom, mijn vader achter de tap. Al heb ik hem ook vaak tussen het publiek zien staan, met een pint in zijn handen. Pa had altijd klucht (plezier, nvdr.) ” Pierre Thoelen was een man van het volk. Hij was lid van de harmonie van Hoeselt, maar een instrument bespelen kon hij niet – Pierre zat er in het bestuur. “Als de harmonie door het dorp trok, dan liep onze pa achteraan, tussen de mannen met de dikke buiken”, lacht Jos. “Iedereen kende hem en hij kende iedereen.”
Het was het geheim van Pierres succes, zijn bijna onnavolgbare manier van zakendoen: een grap, een klap op de schouder en de zaak was beklonken.
Langs de spoorlijn
Voor hij Kuiken Pierre werd, was hij Pier van Berb of Pier van Broek. Die bijnaam kreeg hij nadat hij als vierde kind geboren werd in een landbouwersfamilie in het Broek in Hoeselt, een stukje dorp in de zompige Demervallei, ingesloten tussen de spoorlijn Bilzen-Tongeren en de latere E313.
Pierre leidde een relatief gelukkig leven, al lieten de oorlogsjaren een diepe indruk op hem na. Hij vertelde vaak hoe hij als kleine jongen tientallen wagons vol hulpeloze mensen voorbij zag rijden op de spoorlijn. De betekenis van die deportaties zou Pierre en zijn vriendjes pas later duidelijk worden. Na zijn studies aan de landbouwschool in Bilzen vervulde hij zijn dienstplicht in Duitsland, werk vond hij bij verschillende boeren in de streek. Hij trouwde met Paula Gielen, een boerendochter uit Romershoven. Samen kregen ze vier kinderen en kochten ze de boerderij tegenover Paula’s ouders, waar ze een varkensbedrijf begonnen.
Toen het bedrijf door een grootschalige uitbraak van de varkenspest in slechte papieren kwam, bleef Pierre niet bij de pakken zitten en vormde hij zijn boerderij om tot een pluimveebedrijf. Het was toen dat Pier van Berb Kuiken Pierre werd. “Onze pa kweekte kuikens en bracht ze naar vetmesterijen, waar hij ze zeven weken later ophaalde om ze te slachten. Hij kwam in heel Limburg en ging tot in Lontzen, aan de Duitse grens”, zegt Jos. De zaken gingen goed, heel goed zelfs. Pierre liet stallen bijbouwen en moderniseerde de broedkamer en de slachterij. Zijn populariteit vertaalde zich in een zitje in de gemeenteraad, waar een opmerkelijke campagne aan voorafging: hij deelde op straat levende kuikens uit. “Zo denkt ge aan mij in het kieshokje!”
Doe de funk
Maar
de
echte
gouden
tijden moesten nog aanbreken. Toen er met kuikens vetmesten niets meer te verdienen viel, doekte Pierre zijn zaak op, verbouwde de stallen en verhuurde ze aan caravaneigenaars. Een oude schuur in de vierkantshoeve bouwde hij om tot een discotheek, die hij toepasselijk Hoenderhof noemde. “Dat bolde als een trein”, zegt Jos. “Er kon duizend man in de dancing. Elke vrijdag, zaterdag en zondag zat de zaak afgeladen vol. De mensen kwamen zelfs uit Wallonië om te dansen op de funk die onze deejay draaide.” Maar evengoed was er plaats voor feestmuziek, die de boel elke keer deed ontploffen. Aan de inkom hanteerden Jos en Pierre een gepersonaliseerde toegangskaart. “Om problemen te vermijden”, aldus Jos. Vandaag zouden klanten daarvoor hon- derd pagina’s GDPR moeten invullen, vroeger ging dat anders. “Van elke klant hielden we behalve de foto ook de naam, leeftijd en de woonplaats bij. ‘s Anderendaags zette ik op een landkaart stippen op de plekken waar onze bezoekers vandaan kwamen: veel volk uit Hasselt en Tongeren, maar ook uit Luik.”
Boven de dancing kwam een feestzaal, waar tijdens weekavonden gekiend werd en waar Paula voor het eten zorgde. Pierre was een man van opportuniteiten – “ondernemen zat hem in het bloed”, aldus Jos – maar toen hij de dancing wilde uitbreiden, stootte hij op de grenzen van zijn ondernemerschap: voor het Hoenderhof was nooit een milieuvergunning aangevraagd.
Liefdevol
Na vijf jaar procederen gooide Pierre de handdoek, verkocht hij de dancing en werd hij raadgever voor zijn zonen Jos, die in Lummen dancing Klaverblad opende, en Ben, die in Tongeren het succesvolle Ben’s Café uitbouwde. Na de dood van Paula deed Pierre het rustiger aan en ging hij reizen. In Thailand leerde hij zijn nieuwe vriendin Som Sukanya kennen, die achttien jaar bij hem zou zijn en hem tot aan zijn dood liefdevol verzorgde.
“We waren er kapot van toen we Som na pa’s dood naar de luchthaven moesten brengen”, zegt Jos. “Ze waren niet getrouwd, dat wilde onze pa niet. In het begin van hun relatie verbleven ze beurtelings in Thailand en in Hoeselt – het maximum was drie maanden, daarna verliep hun toeristenvisum. Toen pa niet meer kon vliegen, kwam Som twee keer per jaar drie maanden naar hier. Ze was welkom in de familie, we hadden haar graag.”
Pierre overleed aan de gevolgen van een infectie die hij opliep na een operatie waarbij dokters zijn dunne darm wegnamen – een gevolg van de kanker die hem eerder had getroffen. Na drie weken ziekenhuis gleed hij weg in een coma waaruit hij niet meer ontwaakte.