Verkiezingen

De mensen op straat vroegen mij of ik gestopt was met het schrijven van columns, een begrijpelijke reactie. De uitleg is eenvoudig: als je kandidaat bent bij de verkiezingen bestaat er zoiets als een sperperiode, ik kon en mocht geen columns schrijven tot 14 oktober voorbij was. Waarom gaat een mens op een lijst staan? Mijn zoon zetelde in de gemeenteraad en zou normaal gezien opnieuw kandidaat zijn. Hij kreeg echter voor zijn werk een niet te missen uitdaging: drie jaar naar de VS om er een bedrijf te leiden en hij heeft die stap gezet. Zo een beslissing neem je na alle voor- en nadelen te hebben afgewogen en dat gaat dus over meer dan één nacht ijs. Toen kwam de partij bij mij aankloppen om hem te vervangen en dat heb ik dus maar gedaan. Tijdens de weken voorafgaande aan 14 oktober leer je nieuwe gemotiveerde en gedreven mensen kennen en dat is mooi meegenomen. Onze politici staan niet hoog aangeschreven bij de man in de straat, dat is niet echt een verrassing, maar toch wil ik bij deze een pluim geven aan alle mensen die zich kandidaat gesteld hebben op een lijst. Het kost je tijd, geld en energie en velen weten dat de kans dat ze verkozen worden eerder klein is. Vergaderingen, flyers uitdragen, borden zetten en nog zoveel andere dingen, je moet het toch maar doen.

De uitslagen afwachten was best een spannende periode om maar te zwijgen over de dagen na de verkiezingen. Ondertussen zijn de teerlingen geworpen en start de nieuwe bestuursploeg in januari. Als er één ding is waarop de Diepenbekenaar niet zit te wachten, dan is het ruzie binnen de meerderheid. De voorbije zes jaar is dat , in tegenstelling tot vroeger, niet gebeurd en dat moet zo blijven. Onze inwoners verwachten een bekwaam beleid dat de juiste keuzes maakt. Aan de verkozenen de uitdaging om dat vertrouwen niet te beschamen.