De hulproep van de horeca
Na drieëntwintig jaar sluit in Sint-Truiden de befaamde brasserie ’t Nieuwscafé. Dit grand café zette Sint-Truiden destijds mee op de kaart als groeiende en vernieuwende handelsstad. De hoofdstad van het fruit slaagde er de afgelopen decennia zelfs in om als handelscentrum boven haar gewicht te boksen. Desondanks ging ook in Sint-Truiden het aantal horecaondernemingen er van 155 tot 76 op achteruit. Anno 2018 blijkt het almaar moeilijker om op een rendabele manier een horecazaak uit te baten.
Sinds het midden van de jaren ’90 halveerde het aantal horecazaken in Vlaanderen. Een halvering, dat zijn heel wat Ford-fabrieken. Zelfs in Hasselt daalde het aantal van 215 naar 104. Ons land is altijd een horeca-land geweest. Het behoort meer tot ‘onze cultuur’ dan kerstmarkten en zwarte pieten. Maar niemand voelt zich geroepen om met evenveel vuur voor de horeca te vechten. Bij de horeca zelf wijst de beschuldigende vinger meestal naar de invoering van de witte kassa. Dat zal wel een oorzaak zijn, maar geïnstitutionaliseerde fraude kan nooit een economisch systeem zijn. Het probleem is structureel, en de invoering van de witte kassa heeft dat blootgelegd. De oorzaak is duidelijk: de belasting op lonen in ons land is te hoog voor arbeidsintensieve handel die gericht is op de particuliere klant. De horeca kent vijfmaal zoveel faillissementen als andere sectoren. En nog eens zoveel stopzettingen. Ingrepen zoals flexijobs zijn er welkom, maar ze lossen het fundamentele probleem niet op omdat dit voorbehouden blijft voor mensen die al werk hebben. De horeca is bij uitstek een plek waar heel wat mensen zonder gespecialiseerde studies terecht zouden kunnen. Maar dan moet het nettobedrag dat ze ontvangen en het brutobedrag dat ze vandaag kosten, dichter bij elkaar liggen.
In deze periode verschijnen de nieuwe edities van de culinaire gidsen. Ook nu weer zien we talloze nieuwe jonge ondernemingen die culinair de pannen van het dak koken. De liefde voor het vak is hun belangrijkste brandstof. Als de beleidsmakers met een fractie van die liefde de problemen van de horeca aanpakken, moeten we niet lang naar oplossingen zoeken. Ingrepen die de kostendruk met 15% kunnen verlagen, met extra aandacht voor de lonen van geschoolde koks, kunnen de sector opnieuw gezond maken. Traditioneel wijzen de federale en de Vlaamse overheid dan naar mekaar. Maar is de Vlaamse horeca geen uitgelezen terrein om eindelijk eens iets te doen met de fiscale instrumenten waarover Vlaanderen intussen zelf beschikt? Cheers!
De belasting op lonen in ons land is te hoog voor arbeidsintensieve handel die gericht is op de particuliere klant