Schadegeval

Een verzekering is een voorbeeld van solidariteit. Je legt met z’n allen een potje aan voor het geval er wat misloopt. Is er schade, dan wordt die vergoed met geld uit de pot op voorwaarde dat degene die de schade lijdt en/of veroorzaakte ook effectief bijgedragen heeft. Een verzekering is een noodzakelijk kwaad. Je betaalt ervoor, maar hoopt toch dat je zelf dat potje nooit hoeft aan te spreken.

Ik betaal al 25 jaar voor allerlei verzekeringen: brand, diefstal, aansprakelijkheid, rechtsbijstand, schuldsaldo, auto… In die kwarteeuw heb ik nog nooit een beroep gedaan op een verzekeraar. Tot nu. Het zit zo. Een kleine drie maanden geleden kocht ik een elektrische fiets. Niet zomaar eentje, neen, een snelle. Een ‘pedelec’ noemt men dat al eens. Dat is zo’n ding waarmee je gemakkelijk 45 kilometer per uur haalt en dus bijna even snel op je werk geraakt als met een auto in de file. Zo’n fiets is fantastisch. Het is een investering, maar vaak betaalt die zichzelf terug in de vorm van een tegemoetkoming door de werkgever en/of een kilometervergoeding. Aan de veiligheid is ook gedacht. De helm is verplicht en het licht op de fiets brandt ook overdag. In principe zou je een snelle fietser dan ook al van ver moeten zien aankomen.

In de praktijk durft dat al eens tegen te vallen. Na zes weken had ik er al 1.200 kilometer opzitten met mijn nieuwe fiets, maar was ik ook al een tiental bijna-doodervaringen rijker. En onlangs had ik dus prijs. Een bestuurder komt met zijn bestelwagen plots het fietspad opgereden. Ik gooide de remmen dicht maar kon niet verhinderen dat ik een tweetal seconden later tegen het voertuig knalde. “Ik had u wel opgemerkt hoor”, zei hij nadien, “maar ik realiseerde me niet dat u zo snel ging.” Dat is het probleem. We zijn gewoontedieren. We schatten de snelheid van een klassieke fiets in en beseffen stilaan ook dat elektrische fietsen wat sneller gaan, maar we hebben niet door dat er nu ook al fietsers 45 kilometer per uur halen. Daar komen dus ongelukken van.

Bij zo’n ongeluk ben je met minstens twee betrokken partijen. Als die bestuurder nu zijn richtingaanwijzer had gebruikt, zou ik allicht nog hebben opgemerkt wat zijn plan was. Maar de richting wordt nog zelden aangegeven door autobestuurders. U moet er eens op letten. Heel veel automobilisten vergeten het. Dan krijg je gevaarlijke situaties. Fietsers gaan trouwens ook niet vrijuit. Ik hoor dat fietsen ‘gechipt’ worden. Een gewone elektrische fiets rijdt dan ook al gauw 45 kilometer per uur. Dat mag uiteraard niet, maar het gebeurt toch. Mag ik de verzekeraars vragen om dat eens te bekijken? Als we er te lang mee wachten vermoed ik dat er nog heel wat slachtoffers zullen vallen. Los van de morele schade zal dat ook leiden tot een aanzienlijke stijging van de materiële schade. Omdat de verzekeraar daar zelf niet voor wil opdraaien zal het potje moeten aangespekt worden. Het gevolg? Duurdere verzekeringspremies! Het leven is zo al duur genoeg. Beter voorkomen, denk ik dan.

Na zes weken had ik er al 1.200 kilometer opzitten met mijn nieuwe fiets, maar was ik ook al een tiental bijnadoodervaringen rijker