De vrouwelijke Abebe Bikila
Blootsvoetse loopster verkoopt … loopschoenen
Als ze voor een toptijd op de marathon gaat of deelneemt aan een trialrun trekt Michaela Kondasova haar loopschoenen of -sandalen aan. Maar het liefst van al loopt ze op haar blote voeten. Vijf marathons finishte de naar Dilsen-Stokkem uitgeweken Slovaakse al zonder schoeisel. Ironisch genoeg verdient de 35-jarige de kost als …verkoopster van loopschoenen in Hasselt. “Toch raad ik de klanten aan om af en toe eens blootsvoets te lopen”, giechelt ze.
Wat bezielt iemand om in godsnaam op blote voeten stratenlopen op beton, asfalt of kasseien af te werken? “Als ik je mijn voeten zou laten zien na een marathon op loopschoenen, zou je het wel begrijpen”, zegt Michaela, terwijl ze een pijnlijke grimas trekt. “Blauwe nagels, bloed, ontstekingen … ik heb er veel te vaak mee moeten afrekenen. In een schoen zit mijn voet gekneld. Dat komt omdat er blijkbaar amper verschil in lengte is tussen mijn grootste en mijn tweede grootste teen. Dat zorgt voor wrijvingen en blessures.”
In de zoektocht naar een oplossing voor het euvel kwam Michaela uit bij het boek ‘Born to Run’. Daarin worden verhalen verteld van Mexicaanse Indianen die duizenden kilometers op sandalen lopen zonder geblesseerd te raken. Een zekere ‘Barefoot Ted’ inspireerde iemand om diezelfde sandalen na te bootsen. De zogenaamde ‘Luna Sandals’ die gemaakt zijn van autobanden zijn moeilijk te vinden, maar Kondasova vond toch een paar in Praag. “Sinds een jaar of drie draag ik die sandalen tijdens trialruns, voor de rest loop ik op blote voeten. Tenzij ik op een snelle tijd mik. Alleen dan trek ik nog schoenen aan. Maar het liefst van al dus op mijn blote voeten. Eén van mijn inspiratiebronnen was de Ethiopische marathonloper Abebe Bikila (die het wereldrecord op de marathon verbeterde op blote voeten, pivan). Afrikanen hebben wel plattere voeten dan wij, Europeanen. Dat is ideaal om blootsvoets te lopen.” Haar achternaam verraadt dat Michaela’s wortels ergens in het Oostblok liggen. Zo’n 35 jaar geleden zag ze het levenslicht in Kosice, met 250.000 inwoners de tweede grootste stad van Slovakije, gelegen in het oosten van het land. Daar, aan de grens met Oekraïne, rondde ze met succes haar universitaire studies af voor technisch ingenieur. Vervolgens werkte ze vijf jaar lang als preventieadviseur in de Tsjechische hoofdstad Praag. Maar de liefde lokte haar naar België. Die relatie liep echter op de klippen, maar intussen is Michaela drie jaar samen met haar nieuwe Maasmechelse vriend Paulo Frenda.
De aanpassing aan België verliep aanvankelijk stroef. “Toen ik hier aankwam, had ik het moeilijk om mijn job uit te oefenen omdat ik geen woord Nederlands sprak. Met mijn universitair diploma op zak wilde ik natuurlijk geen poetsvrouw worden. Maar ik wilde wel onder de mensen zijn, he.” Na een lange zoektocht werd sportwinkel Decatlon Hasselt drie jaar geleden haar werkgever. Ironisch genoeg probeert de blootsvoetse loopster aan de Kuringersteenweg in Hasselt dus ...loopschoenen aan de man te brengen. “Maar ik raad alle klanten aan om af en toe blootsvoets te lopen”, verrast ze. “Het maakt je voeten sterker en minder lui. De techniek is wel helemaal anders dan met schoenen aan. Het is iets dat je moet leren. Je landt op je voorvoet, waardoor je zwaartepunt elders ligt en je in feite lichter maakt.”
“Ik heb nog nooit een blessure opgelopen door bijvoorbeeld in glas te trappen, hoor. En neen, ik heb ook geen centimeters dikke eeltlaag op mijn voetzolen (lacht). Toen mijn collega’s vernamen dat ik op blote voeten liep, wilden ze allemaal per se mijn voeten zien. Ze dachten een olifantenhuid aan te treffen, maar mijn voeten zijn zo zacht als die van een baby’tje (grijnst). Ik loop er zelfs mee door de sneeuw. Best aangenaam hoor! Zolang je loopt toch. Als je stilstaat, voel je jouw koude voeten.” Grapjes heeft ze al (te) vaak moeten aanhoren. “In Nederland lopen er wel meer mensen blootsvoets of op sandalen, daar bestaan hele community’s rond. Als ik daar ga lopen, zorgt dat dus niet voor veel bekijks. Maar in België was ik een tijdlang op elke wedstrijd een attractie. ‘Kijk die eens op haar sandalen!’, hoorde ik dan. Of ‘zou je niet beter schoenen kopen meisje?’. Mijn antwoord luidde dan altijd ‘mijn sandalen zijn veel duurder dan uw schoenen hoor’ (lacht). Ach, die opmerkingen achtervolgen me niet. Trouwens, veel mensen die me vroeger uitlachten, lopen nu zelf op sandalen of op blote voeten. Mijn naam als blootsvoetse loopster is intussen gemaakt. Het is zelfs zo ver gekomen dat mijn teamgenoten teleurgesteld zijn als ik opdaag met loopschoenen aan.” Voor wie er zou aan twijfelen, lopen is altijd de passie geweest voor Michaela. “Ik was altijd de snelste van de klas”, herinnert ze zich nog levendig. “Een vriendin moedigde me ooit aan om samen met haar naar een atletiekclub te trekken. Dat heeft maar twee maanden geduurd. Ik moest daar verspringen, kogelstoten en meer van die dingen die ik helemaal niet leuk vond. Ik wilde gewoon lopen, daarmee uit. Gevolg: ik kreeg kletterende ruzie met de coach en ik liep niet meer tot mijn 29ste. Achteraf gezien heb ik daar spijt van. Misschien had ik het verder kunnen schoppen als ik al die tijd was blijven lopen. Ik zal het nooit weten.” Intussen is Michaela weer zes jaar fanatiek aan ’t lopen. Vijf keer per week trekt ze erop uit voor trainingstochtjes, vooral langs de Maas in Dilsen-Stokkem. “Ik heb de draad opnieuw opgepikt nadat ik bevallen was. Om wat kilo’s kwijt te spelen en mijn lichaam weer fit te krijgen. Maar hoe meer ik liep, hoe beter het ging. Vier maanden later stond ik aan de start van de marathon van Brussel. Die finishte ik in vier uur. En toen wilde ik meer.”
Intussen heeft Michaela al veertien marathons achter de kiezen. Het liefst van al koppelt ze daar een korte vakantie aan vast. “Ik doe dat twee keer per jaar met mijn partner. Valencia, Barcelona, Firenze, Rotterdam, Amsterdam, noem maar op.” Aan de start verschijnen van één van ‘The Big Five’ (de gerenommeerde marathons van New York, Berlijn, Boston, Chicago en Londen, pivan) spreekt haar eigenaardig genoeg niet erg aan. “Omdat ik vliegangst heb”, bekent Michaela. “Dat moet ik dus overwinnen. De bakermat van alles, van Marathon naar Athene, dat wil ik ooit eens gedaan hebben. Daar droom ik van. De Red Canyon marathon in Mexico ook. Daar staan de personages uit het boek ‘Born to Run’ aan de start. Ach, er staat nog zoveel op mijn bucketlist.”