“Zo plots hij geboren is, zo plots is hij ook gestorven”
TONGEREN - 800 gram en 37 cm. Zo klein was Pieter toen hij op 9 augustus 2013 na 25 weken en 5 dagen zwangerschap ter wereld kwam. “Pieter was extreem klein, maar hij was een vechtertje”, zegt vader Kris Cuypers (41). Na vier maanden op de afdeling neonatologie mocht het jongetje naar huis. “Hij kon zelfstandig ademen, drinken en bewegen. Alles zag er heel goed uit.” Maar op 21 maart 2014, amper vier dagen na zijn babyborrel, liep het mis. Pieter was amper 7,5 maanden toen hij stierf. “Zo plots hij geboren is, zo plots is hij ook gestorven.”
Begin 2013 raakten Kim Maesen (37) en haar man Kris Cuypers (41) uit Tongeren in verwachting van hun eerste kindje. “Die zwangerschap verliep heel normaal, maar na iets meer dan 25 weken kreeg mijn vrouw plots weeën”, vertelt Kris. “We zijn onmiddellijk naar het ziekenhuis van Tongeren gereden en zijn vandaaruit met de ambulance naar het Ziekenhuis Oost-Limburg in Genk gebracht. Amper een uurtje later werd Pieter geboren.”
Het jongetje woog amper 800 gram en was 37 cm groot. “Pieter lag in de couveuse en werd van heel nabij opgevolgd. Maar we beseften dat het mis kon gaan”, zegt vader Kris. “Omdat we niet zeker wisten of hij het ging halen, hebben we een week na zijn geboorte in het ziekenhuis gevraagd voor een nooddoop. Zo was hij toch gedoopt, moest het mislopen.” De dagen en weken die daarop volgden, waren er van ups en downs. “De ene dag ging het heel goed met hem, de volgende dag weer heel slecht.” Maar Pieter spartelde zich erdoor. “Uiteindelijk, na 4 maanden neonatologie, mocht hij naar huis. Hij kon zelfstandig ademen, drinken en bewegen. Ons geluk kon niet op.”
Reanimeren
In de weken daarna ging het goed met Pieter. “Hij had wel last van zijn darmen, maar voor de rest was hij stabiel.” Uiteindelijk zeven maanden na zijn geboorte, op 16 maart 2014, organiseerden Kris en Kim een babyborrel voor Pieter. “We hebben zijn geboorte uitgebreid gevierd. Er leek geen vuiltje aan de lucht.”
Maar amper vier dagen na de babyborrel, op 21 maart 2014, liep het mis. “Pieter had thuis een obstructie in zijn darmen gekregen. Zijn darm was gesprongen, waardoor hij zichzelf aan het vergiftigen was. Ik heb de ambulance gebeld en ben meteen begonnen met de reanimatie. Met hart en ziel heb ik geprobeerd om Pieter terug te halen, maar het lukte niet. Ook de ambulanciers konden onze jongen niet meer redden. We moesten hem afgeven, en hij was nog maar 7,5 maanden oud.”
Na zijn overlijden werd Pieter opnieuw naar het ziekenhuis gebracht. “Daar hebben we hem kunnen wassen en mooie kleertjes kunnen aandoen. We zijn het ziekenhuispersoneel zo dankbaar dat we dat mochten doen.”
Dekentje
Tijdens de moeilijke weken en maanden na de geboorte van Pieter stuurden Kris en Kim bijna dagelijks een sms’je met de toestand van Pieter naar hun familie en vrienden. “Mijn moeder had al die sms’jes opgeschreven”, zegt Kris. “Uiteindelijk hebben we van die sms’jes ook een boekje gemaakt. Heel confronterend als je dat nu terug leest. We hebben de betrokken mensen van de dienst neonatologie in Genk ook zo’n boekje cadeau gedaan om hen te bedanken voor alles wat ze voor ons gedaan hebben.”
En die dank aan het personeel van neonatologie gaat nog verder. “In september 2014 is Kim bevallen van ons tweede kindje. We hebben haar Klaartje genoemd, naar dokter Claire Theyskens die ons bij de geboorte van Pieter en de periode daarna zo goed heeft bijgestaan.” Klaartje is vandaag 4 jaar en vorig jaar kreeg ze er nog een broertje bij: Gabriël (1). “Maar ook Pieter blijft deel van ons gezin. Voor altijd”, zegt Kris. “We hebben een dekentje laten maken met alle spulletjes die Pieter droeg, maar bijvoorbeeld ook met het hemd dat ik aan had tijdens de bevalling. Ook de urne van Pieter heeft een heel speciaal plekje in ons huis gekregen. Zo blijft hij voor altijd heel dicht bij ons.”