Vreemde titel?

Het is een knipoog naar de ranglijsten die je overal ziet opduiken. Welke land het gelukkigst is, welk ziekenhuis het best - alles wordt becijferd en gesorteerd. Sanne Blauw: “Vaak klinkklare onzin.” De 32-jarige Nederlandse journalist en econometrist was als kleuter al een cijfer-nerd: “Ik kon nog maar net tellen toen ik de verbind-de-puntjesboeken verslond.” Wiskunde was haar lievelingsvak. Ze studeerde verder, rekende, analyseerde en programmeerde. Totdat ze in 2012 voor haar doctoraat econometrie in Bolivia terechtkwam. Haar onderwerp was inkomensongelijkheid. In de stad Tarija zat op zekere dag Juanita voor haar, een vrouw van 58 met als beroep ‘werkster’. Een Aymaraindiaanse. Blauw zat daar met haar diagrammen, het grafische verloop van wat ze onderzocht, maar Juanita kon niet lezen of schrijven. Ze woonde in een tentje en verdiende 200 boliviano per maand, terwijl het minimumloon 815 boliviano was.

Ze kon wel analyseren. Ze zei: “Weet je wat het is met Bolivia.“Ze ging rechtop zitten. “Er is een enorme, arme groep en een heel kleine, heel rijke groep. En die verschillen worden alleen maar groter. Vind je het gek dat in dit land niemand nog elkaar vertrouwt?”

Blauw vroeg haar: “Hoe gelukkig ben je op een schaal van één tot tien.” Ze antwoordde: één. “En hoe gelukkig denk je over vijf jaar te zijn?” Ze zei: één. Dat was het moment waarop bij Blauw iets begon te dagen. “Ik onderzocht haar geluk, maar kon haar leven in een tentje niet in een cijfer uitdrukken.” Cijfers zouden objectief moeten zijn, maar ineens