“Hiervoor word je dokter”
Familiedag voor 300 prematuurtjes en hun artsen in Limburghal
GENK - Driehonderd (veel) te vroeg geboren jongeren, verzamelden zaterdag in de Genkse Limburghal. De Schiepse Heldjes vlogen er de eerste arts van hun leven om de hals. En die artsen, hun grote helden, lieten het graag gebeuren. “Dit is waarvoor je dokter wordt”, klonk het.
Elk jaar opnieuw worden in het ZOL zo’n 350 kinderen te vroeg geboren. Soms loopt dat goed af, soms helaas niet. De Schiepse Heldjes, een vzw genoemd naar de straat waar de afdeling neonatologie van het ZOL gevestigd is, steunt families van kinderen die prematuur werden geboren. Naar aanleiding van Wereldprematurendag, verstuurde de vzw enkele duizenden uitnodigingen. “Als het niet goed was, dan komen de mensen niet”, zegt dokter Claire Theyskens, hoofd van de NIC (neonatal intensive care). “We mogen vandaag duizend mensen verwelkomen. Het bewijst dat we in Genk goed werk doen.”
In de Limburghal is iedereen elkaars held. Of de 300 kids hun leven aan het ZOL te danken hebben, vraag ik. “We doen gewoon ons werk, en we doen dat zo goed mogelijk”, onderdrukt Claire Theyskens onze journalistieke zin voor overdrijving.
In de zaal lopen opvallend veel Klaartjes rond, genoemd naar de dokter. Dokter Claire pinkt van ontroering een traantje weg en straalt. Vorige week kreeg ze een filmpje toegestuurd, van de ouders van Leon, een jongetje dat in 2013 na 31 weken zwangerschap ter wereld kwam. Leon moest zich daarna nog door tal van complicaties vechten om te overleven. “Dat filmpje, met de beelden van Leon en zijn ouders, heeft me zwaar aangedaan.”
“Op onze afdeling maak je veel straffe zaken mee. Soms wordt een boreling door moeder natuur letterlijk voor je voeten gegooid. Soms moet een bevalling op de salontafel. Dat zijn sterke verhalen. Maar mooi wordt het pas als dat kind gezond en wel naar huis kan.”
Genieten
Genieten van het leven, dat is het motto op prematurendag. En dat doet Johnny (44) Dirkx. Zijn dochter Cheyenne vestigde 17 jaar ongewild een record, door met 366 gram ter wereld te komen. Dat ze leeft, mag een klein wonder heten. “Dat wonder kon maar dankzij dokter Marie-Rose Van Hoestenberghe”, zegt Johnny. “Zij was er altijd. Op een nacht was er een probleem en moest Cheyenne dringend aan een infuus. Dat lukte niet omdat Cheyennes huid helemaal beurs was van de vele prikken. Uit wanhoop is toen dokter Marie-Rose gebeld. Even later stond die er al, en lag Cheyenne aan het infuus te rusten. Zoiets vergeet je als ouder niet. Dokter Marie-Rose is mijn beste vriendin.”
Dokter Marie-Rose glundert, en wanneer Cheyenne haar een dikke knuffel geeft, krijgt alweer een dokter in de zaal het even emotioneel lastig. “Als arts moet je soms afstand nemen van het noodlot dat je patiënten overkomt, omdat je er ook moet zijn voor de andere patiënten. Maar soms kruipt een verhaal echt onder je vel. Dan doet het verschrikkelijk veel pijn als het fout loopt. Maar dan zie je Cheyenne, en dan weet je: dit is waarom je ’s nachts zonder twijfelen je bed uit vliegt.”