Wallonië gaat voor geel
Ik heb me vorige week vergist. Ook een columnist, au fond een betweter, kan dit (soms) toegeven. Het klopt niet dat de beweging van de Waalse gele hesjes uitdooft. Sommige actievoerders overwogen vorige week een gele politieke partij te stichten. Ik dacht dat dit de rest van de troepen zou degouteren, niemand wordt graag gerecupereerd. Maar de oprichters in spe lieten hun project snel varen. De hesjes blijven wél grote wegen, winkelcentra en petroleumdepots blokkeren. En de publieke opinie ziet zeer duidelijk het verschil tussen de kleine minderheid vandalen en deze vrais de vrais, “die mensen zoals wij”.
De enorme steun van de bevolking heeft me trouwens ook verrast – wat mijn betweterigheid voorgoed de grond inboort, beloofd. Een peiling spreekt van 76% pro geel. Gigantisch, terwijl een deel van diezelfde bevolking toch onder de blokkades lijdt.
Elke week ga ik met mijn micro de straat op voor RTL, deze keer in Bergen. Een gele triomf. Een koppel werklozen getuigt: “We hebben drie kinderen en krijgen 1.200 euro per maand van de RVA, plus 600 euro kinderbijslag. Een pintje pakken op café? No way. Vandaag op het menu: een blik aspergesoep met brood. Vlees eten we alleen op feestdagen.” Ik zie hen later toevallig uit de supermarkt komen. In hun winkelkar, inderdaad: soep en brood. Schrijnend. Een gepensioneerde: “Ik heb al maanden een probleem aan m’n keel en ik kan niet eens naar de arts. Mijn pensioen bedraagt 1.000 euro. Ik ben geen eigenaar van mijn huis. Leve geel.” Ook mensen die werken, hebben het moeilijk. Zoals Stephanie, opvoedster: “Ik kan de studies van mijn kinderen van 19 en 21 net bekostigen. Maar sparen? Onmogelijk. Als ze hun volwassen leven starten, zal ik ze niet kunnen helpen, terwijl ik zelf destijds geld van mijn ouders ontving. Ik schaam me.” De wanhoop is groot. In Wallonië bedraagt de rijkdom per inwoner maar 93% van het Europese gemiddelde, Roemenië en Bulgarije inbegrepen. In Vlaanderen is dat 130%. Een reden die nooit wordt genoemd: het aantal eenoudergezinnen is hoger in het zuiden, 30% in Wallonië tegenover 20% in Vlaanderen. Walen scheiden meer, volgens specialisten omdat mensen met geldzorgen zich minder soepel opstellen in hun privéleven, terwijl ze samen financiële tegenslagen nochtans beter zouden kunnen pareren.
De gele hesjes die ik dagelijks ontmoet, herhalen het constant: “Lief zijn lost niets meer op, wij willen ook van het leven profiteren.” Daarom komen ze vrijdag in Brussel betogen. Een gilet jaune besluit: “Vlaanderen is het Amerika van vroeger: het ongenaakbare paradijs. Ik hoop dat het noorden eindelijk ziet wat hier gebeurt en iets voor ons doet.”