Keuzes maken
Na het moment de gloire van premier Michel in zijn favoriete internationale habitat in Marrakech, is het vandaag alweer bittere ernst op het thuisfront. In het parlement moet Michel tekst en uitleg komen geven bij wat er zich de afgelopen dagen afspeelde in de Wetstraat. Een mooi schouwspel was dat allerminst. Met nog veel werk op de plank dient zich een lange periode van instabiliteit aan. Het komende half jaar, maar mogelijk nog veel langer, wanneer er na de verkiezingen van 26 mei geen snelle oplossing wordt gevonden en dezelfde minderheidsregering nog een hele tijd op de winkel zal moeten passen.
In een tijd waarin het woord recessie weer opduikt, de arbeidsmarkt onder druk staat, er oplossingen moeten worden gezocht voor de energievoorziening in ons land en doeltreffende maatregelen nodig zijn voor de bestrijding van de wereldwijde klimaatverandering, heeft het land nood aan daadkracht. De nieuwe minderheidsregering heeft zichzelf voorgenomen om op al die werven voort te werken. Dat is lovenswaardig, maar ze flirt daarbij wel met de grenzen van grondwet en democratie. Door niet naar de koning te gaan om het ontslag van zijn volledige regering aan te bieden, is Michel I de facto niet gevallen. Maar door de nieuwe samenstelling en duidelijk andere accenten waar de premier het zelf over had, valt het moeilijk anders uit te leggen dan het aantreden van Michel II.
Het is dus niet onlogisch dat de oppositiepartijen vandaag een nieuwe regeerverklaring willen horen, gevolgd door een vertrouwensstemming. Alleen zal Michel dat niet doen. Hij houdt vast aan het idee dat het louter om een herschikking gaat van zijn eerste kabinet, waarvoor hij bij zijn aantreden in 2014 het vertrouwen kreeg van het parlement. Alleen is dat vertrouwen vandaag grondig gewijzigd. De regering kan dus niet anders dan keuzes maken. Wil ze de schijn blijven hoog houden dat het om een bisnummer gaat van Michel I, met nieuwe accenten, dan heeft ze een meerderheid van 76 stemmen in de Kamer nodig. In het andere geval moet deze regering zich beperken tot de lopende zaken en het afwerken van de socio-economische restdossiers. Dat zal op zich al een hele uitdaging zijn.
Tegelijk moet ook de oppositie keuzes maken. Welk belang wil zij dienen? Haar electorale of het algemene? Als Michel het vertrouwen niet vraagt en de oppositie beslist om een motie van wantrouwen in te dienen tegen deze regering, dan moet ze ook maar zeggen hoe het verder moet. Zomaar eisen om de pensioenleeftijd terug te brengen tot 65, zoals de PS gisteren deed, is niet serieus. De aanzet voor sociaal-economische hervormingen is gegeven door Michel I, het is nu zaak om de komende maanden en jaren vol te houden, niet om de inspanningen plots af te bouwen.
Zomaar eisen om de pensioenleeftijd terug te brengen tot 65, zoals de PS gisteren deed, is niet serieus