Garnalenpellerspech

De mens ontdekt geen nieuwe oceanen als hij de moed niet heeft om de kust uit het oog te verliezen. Als er één politicus is die deze beeldspraak van de Franse Nobelprijswinnaar Literatuur André Gide maar al te goed begrijpt, is het Sander Loones. 39 jaar oud, zoon van VU-parlementslid Jan Loones en kleinzoon van de Oostduinkerkse oorlogsburgemeester Honoré Loones, scout en advocaat, lid van VU-jongeren en Jong-N-VA, echtgenoot en vader van drie kinderen, redder aan zee en garnalenpeller, studievriend van Theo Francken en vertrouweling van Bart De Wever. Net geen maand heeft hij als minister van Defensie mogen proeven van het pluche van de Wetstraat, tot de Marracrash zaterdagavond genadeloos toesloeg. In de Wetstraat in Brussel liggen nu eenmaal meer politieke landmijnen dan op het Limburgplein in Hasselt. Vraag dat maar aan Steven Vandeput, die zijn opvolger een granaat (uit stof, gevuld met zaadjes van de klaproos) cadeau deed. Kan het nog symbolischer? Zijn eerste strepen verdiende Sander Loones als jurist bij het studiebureau van de federale Dienst Vreemdelingenzaken, waar hij werkte voor cdH-staatssecretaris Melchior Wathelet. De eerste versnelling kwam er in 2010, toen hij Theo Francken opbelde om hem zijn expertise op het vlak van migratie aan te bieden. Meteen belandde hij mee aan tafel van de regeringsonderhandelingen en ging hij aan de slag als hoofd van de N-VA-studiedienst. Versnelling twee kwam er in oktober 2014, toen hij Europarlementslid werd, als opvolger van Johan Van Overtveldt die de ministerpost Financiën kreeg. Later dat jaar werd hij verkozen als ondervoorzitter van N-VA. Op 12 november werd naar versnelling drie geschakeld: met zijn eedaflegging als defensieminister zou Sander Loones het nieuwe gezicht van zijn partij in West-Vlaanderen worden. Dat sprookje duurde exact 27 dagen, tot de versnellingsbak het zaterdagavond definitief begaf.

“Ik zal geen reisbureau Sander Loones zijn. De focus zal op het inhoudelijke liggen. Ik betracht diezelfde nuchtere Limburgse aanpak”, zei de man tijdens zijn eerste en enige werkbezoek, twee weken geleden aan Belgische militairen in het Zweedse Karlskrona. Enkele dagen later voegde hij de daad bij het woord: in een mail uitte minister Sander Loones zijn ongenoegen over De Kern waarin ik hem had vernoemd. De toon en boodschap waren dermate vriendelijk en hoffelijk dat een vlaag van sympathie opwelde. Zoveel sereniteit verdient kansen. Maar Marracrash besliste daar anders over. In afwachting van een nieuwe job en verkiezingen kan de kustjongen uit Oostduinkerke zich voorlopig toeleggen op zijn geliefkoosde hobby. Want zei Sander Loones een maand geleden zelf niet dat hij in garnalen pellen zoveel beter is dan zijn politieke kustconcurrenten Bart Tommelein, Geert Bourgeois en Hilde Crevits?